لا اله الا هو العزیز الحکیم

«عزیز» به کسی گفته می‏شود که بر اثر نفوذناپذیری، قاهر و غالب است و هیچ کسی را به منزلتِ جلال و کبریایی‏اش راه نیست. «حکیم» دانایی است که امور محکم و متقن را بر حسب مصالح آنها انجام می‏دهد. در این فراز برای بار دوم کلمه «توحید» بر زبان جاری می‏شود و تکرار یا به دلیل آوردن دو صفت بر خداوند است و یا تأکید بر نفی تمامی الهه‏ها. و تکرار «لا اله الا اللّه» خالی از لطف نیست. چرا که این جمله، چنان عظیم است که همتایی ندارد. 
قال الباقر علیه السلام: قال رسول اللّه صلی الله علیه وآله: «لیس شی‏ءٌ اِلاَّ وَ لَه شی‏ءٌ یعْدِلُهُ اِلاَّ اللّه عزّ و جلّ فَاِنَّه لا یعْدِلُه شَی‏ءٌ و «لا اله الا اللّه» فَاِنَّه لا یعْدِلُها شی‏ءٌ و دَمْعَةٌ مِنْ خَوْفِ اللّهِ فَاِنَّهُ لَیسَ لَها مِثْقال، فَاِنْ سالَتْ عَلی وَجْهِه لَمْ یرهَقْهُ قَتَرٌ و لا ذِلَّةٌ بَعْدَها اَبَداً».[1] . 
امام باقر علیه السلام از پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله روایت می‏کند که فرمود: هر چیزی در جهان همتایی دارد مگر سه چیز (اول) ذات مقدس خداوند که نظیر ندارد (دوم) کلمه شریفه لا اله الا اللّه که هموزنی برای آن نیست و (سوم) اشکی که از خوف خدا از چشم خارج شود که برای آن وزنی نمی‏توان یافت و چنانچه بر صورت جاری گردد هیچ خواری و ناراحتی به صورت نخواهد رسید. همچنین در روایت آمده که بهترین عبادت‏ها، گفتن «لا اله الاّ اللّه» است: قال الصادق علیه السلام عَن آبائِهِ قالَ: قالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه وآله: «خیرُ العِبادَةِ قَولُ لا اِله إلّا اللّه».[2] . امام صادق علیه السلام از پدرانش از پیامبر صلی الله علیه وآله نقل می‏کند که فرمود: بهترین عبادت‏ها، گفتن (کلمه) «لا اله الا اللّه» است. بر همین اساس امام سجّاد علیه السلام در ابتدای دعای عرفه این جمله را به کرات بر زبان جاری ساخته، تا بهترین عبادت‏ها را انجام داده باشد و در فقره‏ای می‏فرماید: «و انت اللّه لا اله الاَّ انت الرَّحْمن الرَّحیم العَلیم الحَکیم».[3] . و تویی خدایی که جز تو معبودی نیست، بخشنده مهربان، دانای حکیم. 

پی نوشت ها: 
[1] ثواب الاعمال، ص 3. 
[2] ثواب الاعمال، ص 4. 
[3] صحیفه سجّادیه، دعای 47، فراز 6.