مقالات پژوهش پرستاری

مقدمه: امروزه پرستاران باليني وظايف و نقش هاي مختلفي را در راستاي کمک به بيمار و خانواده آنها انجام مي دهند، ايفاي اين نقش ها با موانع زيادي مواجهه است. هدف از انجام اين مطالعه بررسي ديدگاه پرستاران باليني شاغل نسبت به موانع ايفاي نقش ها مي باشد.
روش: در يک مطالعه توصيفي - تحليلي 102 پرستار شاغل در بيمارستان هاي دانشگاه علوم پزشکي تهران از طريق نمونه گيري سيستماتيک به روش سهميه اي انتخاب شدند. براي جمع آوري داده ها از پرشسنامه اي شامل خصوصيات دموگرافيک، نقش هاي باليني و مهمترين دليل عدم اجراي نقش باليني بود استفاده گرديد. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS v.16 از آمار توصيفي (جداول توزيع فراواني، ميانگين و انحراف معيار) و آمار استنباطي (ضريب همبستگي پيرسون p<0.05) استفاده شد.
يافته ها: نتايج نشان داد %47.1 پرستاران ايفاي نقش خود را عالي، %46.1 خوب، %5.9 متوسط و 1% ضعيف اعلام نمودند. بيشترين درصد (22.5) مهمترين دليل عدم ايفاي نقش باليني را به علت خستگي و ساعات کار زياد اعلام نمودند. همچنين بررسي آماري نشان داد بين موانع ايفاي نقش هاي باليني با خصوصيات دموگرافيک (بخش محل کار، سن، جنس و محل سکونت) ارتباط معنادار و در ساير موارد ارتباط معناداري وجود ندارد.
نتيجه گيري: پرستاران ديدگاه خود را در ايفاي اغلب نقش هاي باليني کافي دانسته و از توانايي خود در انجام نقش هاي باليني راضي بودند. ولي موانعي را در مسير ارايه هر چه بهتر خدمت به بيماران و خانواده آنها مطرح مي کردند از قبيل خستگي، ساعات کار زياد و عدم قرارگيري در جايگاه تخصصي خود. لذا با توجه به گستردگي نقش هاي پرستاران باليني جا دارد که مسوولين به اين ديدگاه ها توجه کرده و قدم موثري در رابطه با رفع اين موانع بردارند.

 نسخه قابل چاپ