یادها و یادداشت‌هایی از زندگی امام خمینی(ره)

دست بوسی
برنامه دست بوسی به جز رویه‌ای جمعه و ایامی که به دلایلی مانند عوارض جسمی تعطیل بود به طور روزانه حدود ساعت هشت و سی دقیقه و بعد از اجرای عقدها در حالی که حضرت امام(ره) روی صندلی لب ایوان می‌نشستند انجام می‌گرفت و به طور معمول، روزانه حدود بیست نفر از طریق سهمیه‌هایی که حاج احمد آقا ابلاغ کرده بود( پیوست شماره 1) موفق و مشرف به دست بوسی می‌شدند.
صحنه‌های بدیع و بی‌مانند که از شوق و عشق و گریه مشتاقان که هر روز در این لحظه‌ها به وقوع می‌پیوست، با هیچ بیان و قلمی توصیف نیست فضای کوچک حیاط این خانه، جهانی بی کرانه از  عشق و محبت متقابل امام(ره) و امت را در خود جا می‌داد، صدای گریه شوق بود که هر روز، در این لحظه‌های استثنایی و از این کانون عشق تا شعاع چندین خانه دورتر اطراف را پر می‌کرد و...

ملاقاتها
بخش دیگر از ملاقاتهای امام(ره)، در حسینیه جماران بود که در سطحی گسترده‌تر، امکان تلاقی دور دریای پرخروش عشق امام(ره) و امت را فراهم می‌کرد؛ علی رغم آنکه به طور طبیعی، قسمت فوقانی و جایگاه حضرت امام(ره) در حسینیه در هنگام تراکم جمعیت، هوای خوبی نداشت، معظم‌له بر حسب قدرت و مجال، همواره از انجام دادن برنامه ملاقات دریغ نمی فرمودند حدود نود درصد ملاقاتهای حسینیه، مخصوص خانواده شهدا و جانبازان و آزادگان بود، همان گونه که در برنامه دست بوسی نیز تقریبا به همین نسبت و از این قشر معزز و مکرم بودند و اگر نبودند، رعایت بعضی از اولویت‌ها و توصیه پزشکان، به خاطر رعایت حال امام(ره)، شخص حضرت امام(ره) از ملاقات‌های هر روز و حتی روی چند بار ملاقات در حسینیه و دیدار با امتی که همواره به آنها عشق می‌ورزیدند دریغ نداشتند.
به طور نمونه، یک بار که اینجانب از تشرف به جبهه برگشته بودم، درخواست رزمندگان را در مورد ملاقات با حضرتشان به عرض رساندم. از این پیشنهاد که در هر هفته یک روز هم برای رزمندگان ملاقات حسینیه برقرار شود استقبال فرمودند.
به این ترتیب طی چند نوبت، هزاران نفر از رزمندگان موفق به دیدار امام(ره) شدند، ولی عوارض جسمانی آن حضرت مانع از ادامه این برنامه شد. قابل توجه است که حضرت امام(ره) در حالی که همواره در شرایط متناسب در ملاقاتهای حسینیه، به ایراد سخنرانی می‌پرداختند، ولی بعد از قبول قطعنامه تا پایان عمر مبارکشان، علی رغم انجام ملاقات‌هایی مثل گذشته، دیگر هیچ سخنرانی نکردند!
حضرت امام(ره) در تاریخ 67/8/7 طی یادداشتی این گونه مرقوم فرمودند:
توجه داشته باشید که دور سخن گفتن مرا ولو یک جمله دعا بکشید، مجاری تنفسی من بیمار است و حالا هم جنگ در کار نیست، زحمت به من ندهید از این که مثلا خانواده شهدا و امثال آن بیایند و من دستی تکان دهم مضایقه ندارم.
به هر حال خوشبختانه آنچه در حسینیه به وقوع پیوست، به وسیله سیمای جمهوری اسلامی ضبط و پخش شد و همه از نزدیک یا از صفحه تلویزیون، شاهد صحنه‌های پرشکوه آن بودن، گرچه بسیاری از ابعاد آن، نه قابل رویت با چشم ظاهر بود و نه قابل توصیف با زمان و قلم.
و بالاخره آنچه در رابطه با مردم و تفقد و نوازش و خوشحال کردن آنها حائز اهمیت و جالب توجه بود، خستگی ناپذیری و پذیرش وبرخورد توام با رضایتمندی، مسرت و گشاده رویی حضرت امام(ره) نسبت به فردفرد است حزب الله بود، امتی که امامش همواره به آنان عشق ورزید و از آنها تعریف و تمجید کرد و حتی برای یک بار و در یک مورد نیز کلمه‌ای از آنان شکایت و شکوه نکرد.