روش بکارگیری این نمونه از کرار به صورت پرتاب از روی پرتابگر با یک پیشران راکتی است که پس از اتمام انرژی آن رها شده و موتور جت خود پرنده روشن می شود. پس از اتمام مأموریت نیز با رسیدن به منطقه خودی چترهای تعبیه شده باز و بالشتک هوا در زیر پرنده فعال شده و عمل فرود انجام می شود. البته گفته شده در نمونه های بعدی از ارابه فرود برای نشستن بر روی باند استفاده خواهد شد اما قابلیت پرتاب کرار این امکان را می دهد تا از مساحت کوچکی در نزدیکی صحنه عملیات یا نقاط مرزی برای آغاز مأموریت استفاده کرد که به افزایش برد و مداومت پروازی هواپیما و راحتی بکارگیری آن در شرایط حمله گسترده دشمن و خطر زیر آتش بودن فرودگاه ها منجر می شود.
بدین ترتیب هر نقطه می تواند محل آغاز مأموریت کرار باشد و دشمن برای از کار انداختن آن قبل از پرواز کار بسیار بسیار دشواری پیش رو دارد. با این قابلیت ها کرار می تواند در نقش مکمل بالگرد تهاجمی کبری و در کنار هواپیماهای تهاجم زمینی و پشتیبانی نزدیک کشور ایفای نقش کند. بر اساس اعلام رسانه ها در زمان رونمایی کرار، نمونه های بعدی علاوه بر مجهز بودن به ارابه فرود چرخدار، قابلیت حمل محموله بیشتر، برد پروازی بالاتر و امکان به کارگیری در یگان های دریایی را دارد. باید گفت در صورت تجهیز یگان های اعزامی به آبهای دور دست به کرار، قدرت دفاعی و همچنین تهاجمی آنها به میزان بسیار زیادی افزایش یافته و به نوعی دشمن باید با توان هوایی واحدها نیز درگیر شود.
دور از انتظار نیست که در آینده بتوان کرار را به موشک های هوا به هوای کوتاه برد از نوع هدایت فروسرخ مجهز کرد. مثلاً موشک چابک و ارزشمند آر-73 که جزو بهترین موشک های هوا به هوای کوتاه برد جهان است تنها حدود 105 کیلوگرم جرم داشته که در نتیجه حمل 4 فروند آن ممکن است و با برد بیش از 20 کیلومتر به کرار امکان ایفای نقش رهگیر نقطه ای را نیز می دهد.
نقشی که امروز توسط جنگنده های سرنشین دار با هزینه پروازی چندین برابر کرار در حال اجرا است و از سویی مداومت پروازی کرار نیز با آنها قابل مقایسه است. البته مقایسه کامل بین هواپیماهای سرنشین دار و بدون سرنشین در این نقش از حوصله این مطلب خارج است.
سرعت بالای کرار که آن را در دسته هواگردهای High Subsonice یا سرعت بالای زیر سرعت صوت قرار می دهد علاوه بر کاهش مدت زمان اجرای عملیات و رسیدن به هدف امکان استفاده از آن را به عنوان هدف پرنده سرعت بالا ممکن ساخته است که به عنوان آخرین مبحث در این قسمت از گزارش به آن می پردازیم.
همانطور که در بالا اشاره کردیم از پیش از انقلاب از هواپیماهای بدون سرنشین سریع برای آزمایش و تمرین با موشک های هوا به هوا و سطح به هوا استفاده می شد که با افزایش قابلیت های هواپیماها و بروز پدیده ای به نام موشک کروز، نیاز به وسیله ای برای شبیه سازی این اهداف و اجرای آزمایشات واقعی تر سامانه ها بوجود آمد. یکی از مأموریت های در نظر گرفته شده برای کرار ایفای نقش هدف پرنده سریع و با سطح مقطع راداری کم است که محک خوردن جدی سامانه های پدافندی کشور در برابر تهدیدات جدید شده و به افزایش توانمندی آنها با رفع نواقص و نقاط ضعف می گردد.
هر چند برخی از ویژگی های کرار در مقایسه با پهپادهای رزمی سایر کشورهای دنیا کمتر است (مثلاً میزان محموله قابل حمل و سقف پرواز در مقایسه ام-کیو-9 ریپر آمریکایی) اما برتری های مهمی نیز در همین نمونه اولیه آن مشاهده می شود. با توجه به عزم جدی کشور در زمینه هواپیماهای بدون سرنشین در آینده نمونه های بهسازی شده کرار و سایر بدون سرنشین های بزرگ و دوربرد کشور جایگاه نیروهای مسلح کشورمان را در زمینه بکارگیری این وسائل پیشرفته بهبود داده و ضمن افزایش توان بازدارندگی، شمشیرهای بران و بی شمار کشور در صورت بروز حماقت از سوی دشمن خواهند بود.
دیگر دستاوردهای مهم نیروهای مسلح در این بخش، در گزارشهای بعدی بررسی خواهد شد.
