ایران به چه شکل پاتریوت نابود میکنه(خودمونی سوسکش میکنه)

هاي دوربرد درصد كمي از جنگ افزارهاي مورد استفاده در هواپيماهاي رزمي را تشكيل مي دانند. يكي از دلايل اين رويكرد، برد كم اغلب سامانه هاي تشخيص اهداف و اطمينان كم از اصابت به هدف بود و سلاح های با اين قابليت، قيمت هاي بالايي داشتند. با شروع موج فعاليت بر روي اينگونه سلاح ها و تولید فناوري هاي لازم كه مراحل جدي توسعه آنها در آن سالها آغاز شد، شاهد بكارگيري نسل جديدي از مهمات و تسليحات هوايي در سالهاي آغازين دهه 1990 بوديم كه با نام «تسليحات دورايستا» شناخته مي شوند.

ويژگي هاي اصلي اينگونه از بمب ها و موشك ها، برد بالا، قابليت هدفگيري از برد زياد، هدايت خودكار تا هدف و حتي هدفگيري هوشمندانه و خودكار است.

بيشينه برد اين گونه از موشك ها به بيش از 100 كيلومتر براي موشك هاي تاكتيكي و تا چند هزار كيلومتر براي گونه اي از موشك هاي كروز رسيده بود. بمب هاي دورايستا بجاي رها شدن از بردهاي چند كيلومتري، امكان رها شدن از مسافت بيش از 70 كيلومتري و پرواز به سمت آن را پيدا نمودند.

بدين ترتيب نيروي هوايي كاربر تسليحات دورايستا، به ميزان زيادي از پدافند هوايي دشمن در امان خواهد ماند و اين خود مهمات هستند كه بايد از ميان لايه هاي دفاع هوايي اطراف، به سوي آن ادامه مسير دهند؛ در حاليكه براي رها كردن بمب هاي سقوط آزاد، هواپيماي بمباران كننده مي بايست تا فاصله چند كيلومتري هدف، پيشروي کند كه كاملاً در معرض آتش تمام انواع تسليحات پدافندي از توپ هاي كاليبر پايين و موشك هاي دوش پرتاب تا موشك هاي بزرگ تر قرار مي گيرد.

اين تسليحات امكان حمله به چندين هدف در يك سورتي پرواز(يك پرواز عملياتي از ابتدا برخاستن تا فرود، يك سورتي ناميده مي شود)، توسط يك فروند هواپيما را ممكن مي سازد كه به معني استفاده بهينه تر از دارايي فعلي نيروي هوايي است.

توانمندي بزن و دررو (يا شليك كن و فراموش كن) در سلاح هاي دورايستا كه معني هدايت خودكار بمب يا موشك پس از شليك مي باشد، اين امكان را به هواپيماي كابر اين نوع تسليحات مي دهد كه به محض رها كردن سلاح، گردش كرده و به سوي مواضع خودي بازگردد و در نتيجه خطر فعاليت پدافند دشمن بر ضد خود را بطور كامل از بين برده و يا از خطر رهگيري و تعقيب شدن بوسيله جنگنده هاي نيروي مدافع، به ميزان زيادي بكاهد.

اين درحالي است كه سلاح هاي دقيقي مانند بمب هاي ليزري كه از احتمال اصابت به هدف بيش از 90 تا 95 درصد نيز در گونه هاي مختلف برخوردارند، نياز به هدايت از خارج، تا آخرين لحظات پيش از برخورد به هدف دارند كه در صورت اجراي اين فرايند بوسيله جنگنده مهاجم، اين هواپيما به صورت فلج در آمده و هدف آساني براي سامانه هاي دفاعي مي شوند و در غير اينصورت بايد هدايت توسط يك هواگرد ديگر(سرنشين دار يا بي سرنشين و در مسافتي دورتر) يا نيروهاي زميني نفوذ كرده در محدوده هدف اجرا شود.

از ديگر مزاياي موشك هاي دورايستاي هوشمند و دقيق، امكان تحقق ايده يك موشك براي يك هدف است. همانطور كه پيشتر اشاره شد، در نبردهاي هوايي گذشته براي انهدام اهداف، به تعداد زيادي بمب نياز بود و اين تعداد در اوائل دهه 1990 به يك تا دو بمب كاهش يافت. بدين ترتيب هواپيمايي كه مثلاً شش بمب حمل مي كند توان حمله به شش هدف را يافت كه به معني انهدام اهداف بيشتر در يك سورتي پرواز توسط يك جنگنده است كه به كاهش بار كاري نيروي هوايي، امكان افزايش گستره نبرد، صرفه جويي در مصرف مهمات و دوام بيشتر نيروي عمل كننده در يك نبرد فرسايشي است.

حال با تركيب اين دقت بالا با هوشمند شدن و قابليت بزن و در رو، يك جنگنده بمب افكن، امكان حمله به چندين هدف متمايز در يك بازه زماني چند ثانيه اي را مي يابد كه جهش چشمگيري در تأثير گذاري نيروي هوايي محسوب مي شود. خصوصاً سرعت عمل نيروي هوايي به عنوان يك نيروي نظامي واكنش سريع با بكارگيري چنين سلاحي بالاتر مي رود.

افزايش گستره نبرد نيز به اين معناست كه محدوده اي كه توسط يك هواپيماي جنگي با موشك ميانبرد زير پوشش قرار مي گيرد، در صورت استفاده از موشك با برد دو برابر، به چهار برابر افزايش خواهد يافت كه بدين ترتيب با استفاده از همان تعداد جنگنده بمب افكن، امكان ضربه زدن به منطقه اي با مساحت چهار برابر خواهد بود. به بيان ديگر براي گسترش محدوده قابل دسترس، به تعداد 50 تا 75 درصد، هواپيماهاي كمتري نياز خواهد بود.

بنابراين با تعداد كمتري پرواز، با تعداد كمتري جنگنده، به تعداد بيشتري هدف، در گستره اي وسيع تر و با احتمال اصابت بالا و بسيار دقيق (خطاي در حد چند متر) مي توان يورش برد.