پاتریوت یک سامانه موشکی پدافند هوایی متحرک است که در ابتدا برای پدافند هوایی بر ضد هواپیماها و موشکهای کروز و نیز در سال-های اخیر بر ضد موشکهای بالستیک برد کوتاه به میدان آمده است. سامانه پاتریوت در واقع برای عملیات در اروپا بر ضد هواپیماهای دارای ارتفاع زیاد شوروی سابق و موشک های کروزی که با سرعت 2 ماخ (1500 مایل بر ساعت) حرکت می کنند و نیز به منظور جلوگیری از دیده شدن به صورت متحرک و فقط برای چند ساعت کار در یک محل طراحی شده بود.
سامانه موشکی پاتریوت با مشخصه MIM-104 موشکی است زمین به هوا مخصوص ارتفاعات متوسط و بالا، متحرک و با توان عملیاتی در شرایط مخلتف جوی و پیشران یک مرحله ای از نوع سوخت جامد از نوع HTPB. کارهای طراحی و تولید این سامانه در دهه 1970 اجرا شده و در دهه 1980 وارد خدمت شده است. قلب و حساس ترین بخش سامانه، راداری است که با رایانه کنترل می شود. آنتن رادار از نوع آرایه فازی چند منظوره به طول 2.5 متر است و از 5161 عنصر ساخته شده است.
در این بخش که مطالعات بیشتری به وسیله آلمان و آمریکا روی آن اجرا شده است، عملیات تجسس، دریافت هدف و هدایت به سرعت انجام می گیرد. کلیه افدامات و عملیات راداری شامل کشف، شناسایی، تعقیب هدف و هدایت موشک منحصراً به وسیله یک رادار چند منظوره انجام می شود.
نمونه های اصلی این سامانه شامل PAC-1، 2 و 3 است. موشک های رهگیر PAC-3 برخلاف موشک های پاتریوت قبلی که با نزدیک شدن به اهداف و منفجر کردن آنها در آسمان عمل می کردند، دارای مواد منفجره نیستند و در عوض به منظور انهدام موشک های کوتاه و میان برد که کلاهک های اتمی، بیولوژیکی یا شیمیایی حمل می کنند، به انرژی جنبشی (به مفهوم ضربه زدن و منهدم کردن) متکی هستند. سامانه پی-ای-سی-3 موشک هایی کوچکتر اما به لحاظ کمی چهار برابر بیشتر از پی-ای-سی-2(16 فروند به جای چهار فروند) حمل می کند ولی برد آن به نسبت نمونه های پیشین کمتر است.
