خروس و مورچه
شنبه 20 آذر 1389 9:21 AM
|
خروس و مورچه
|
| روزى مورچه و خروسى با هم رفيق شدند. صبح زود مورچه از خواب بيدار شد و ميان کمر خود را محکم بست و بيرون رفت. در راه تکه‌اى پنير جست. پنير را آورد و توى طاقچه‌اى گذاشت. |
| خروس رفت و نوکى به پنير زد. مورچه خبر شد و زدند به سر و کول هم و حسابى جنگشان شد. |
| فردا صبح زود از خواب بيدار شدند و به نزد حاکم رفتند. |
| مورچه گفت: اى حاکم من صبح زود از خواب بيدار شدم. |
| حاکم گفت: اين از زرنگى تو است. |
| مورچه گفت: ميان کمر خود را محکم بستم. |
| حاکم گفت: آن از چابکى تو است. |
| گفت: يک تکه پنير جستم. |
| گفت: آن، خدا روزى تو را داده است. |
| گفت: آن‌را در طاقچه اتاق گذاشتم. |
| گفت: آن از پنهان‌کارى تو است. |
| مورچه گفت: اين خروس رفته و نوکى به آن زده. |
| حاکم گفت: او خواسته آن‌را بچشد. |
| گفت: من هم چپله (با کف دست به کسى زدن) اى توى سر او زده‌ام. |
| حاکم گفت: آن، ادبش کرده‌اي. |
| آنها از دادگاه برگشتند. وقتى به خانه رسيدند خروس گفت: اى مورچه اين چه‌کارى بود تو کردي؟ |
| مورچه گفت: حق‌ات بود. برو من ديگر تو را نزد خودم نمى‌گذارم باشي. |
| مورچه پس از آن خانه‌اش را جدا کرد و به خودش گفت: اين‌طور بهتر است اگر تکه‌اى پنير پيدا کنم آن‌را در طاقچه مى‌گذارم و ديگر خروس آن‌را نمى‌خورد. |
| ـ خروس و مورچه |
| ـ افسانه‌ها و متل‌هاى کردى ـ ص ۲۹۹ |
| ـ گردآورنده: على‌اشرف درويشيان |
| ـ نشر چشمه چاپ سوم ۱۳۷۵ |
| (به نقل از فرهنگ افسانه‌هاى مردم ايران ـ جلد چهارم ـ على اشرف درويشيان و رضا خندان). |
آنروز .. تازه فهمیدم ..
در چه بلندایی آشیانه داشتم... وقتی از چشمهایت افتادم...
