تصویر فوق حاصل از تلسکوپ 6/3 متری کانادا-فرانسه-هاوایی است. در سمت چپ یک تصویر خام نشان داده شده که در آن درخشندگی حاصل، منعکس کننده تراکم غبار در هسته دنباله دار است (هسته در قسمت مرکز به سمت چپ و بالا واقع شده). سمت راست همان تصویر را پس از به کار بردن فیلتر لاپلاسین (Laplacian) نشان می دهد که در آن ساختارهای بسیار ظریف و کم نور کاملاً مشخص شده اند. اجرام کروی سفید/مشکی ستاره هایی هستند که توسط فیلتر لاپلاسین قابل رویت گشته اند. اعتبار تصویر: جویت، استیون سون، کلینا)
اختر شناسان دانشگاه های کالیفرنیا، لوس آنجلس و هاوایی قطعات پرتاب شده از بزرگترین انفجار دنباله داری که تا کنون مشاهده شده را کشف کردند.
راشل استیون سون (Rachel Stevenson) به همراه همکارانش از اکتبر 2007 رصد دنباله دار 17پی/هولمز (17P/Holmes) را آغاز نمودند، یعنی اندکی پس از اینکه حضور جسم کوچکش (به پهنای 3 کیلومتر) در حالی که بیش از یک میلیون بار در روز می درخشید، گزارش شد. آنها با استفاده از تلسکوپ کانادا-فرانسه-هاوایی به مدت چندین هفته به کار خود ادامه دادند و درحالی که دنباله دار همچنان در حال بزرگ شدن بود (حتی بزرگتر از خورشید) غبار و ذرات خارج شده از آن را مشاهده نمودند.
اخترشناسان تصاویر به دست آمده از یک فیلتر دیجیتال به نام فیلتر لاپلاسین (Laplacian) در طی 9 شب متوالی در نوامبر 2007 را بررسی نمودند. با کمک این فیلتر تصاویر بسیار شفافی به دست آمد به طوری که ساختارهای ظریف و کم نوری که در برابر زمینه درخشان و پر نور دنباله دار غیر قابل تشخیص بود تصویر برداری شد. آنها تعداد بسیار زیادی ذرات کوچکی را پیدا نمودند که با سرعت از هسته دور می شدند (تقریباً با سرعتی بیش از 125 کیلومتر در ثانیه). این اجرام درخشان مینی دنباله دارهایی هستند که قادرند با تصعید یخ سطحی شان ابر غباری اطراف خود را به وجود آورند.
در حالی که انفجارهای دنباله دارها پدیده ای عادی است اما علت آن هنوز مشخص نشده. یک علت احتمالی می تواند این باشد: همچنان که دنباله دار به خورشید نزدیک تر می شود و یخ های زیر سطحی بخار می شوند، فشار داخلی دنباله دار بالا می رود. در نهایت فشار داخلی به حدی زیاد می شود که باعث شکستن بخشی از سطح شده و بخش عظیمی از غبار و گاز از آن آزاد می گردد.
به طور بسیار جالبی هسته جامد دنباله دار هولمز که به نظر دست نخورده باقی مانده بود به چرخش خود ادامه داد. هولمز برای چرخش به دور خورشید تقریباً به 6 سال زمان احتیاج دارد و مسیری که طی می کند بین لبه داخلی کمربند آستروئید تا آنسوی ژوپیتر می باشد.
این دنباله دار هم اکنون در حال دور شدن از خورشید می باشد ولی در سال 2014 دوباره به نزدیک ترین فاصله اش تا خورشید خواهد رسید و این زمانی است که اخترشناسان آن را برای بررسی انفجارهای بیشتر مورد مطالعه و آزمایش قرار خواهند داد.
منبع : سایت نجوم ایران
ترجمه نعیمه موحدی از سایت رسمی ناسا