مبحث سی و هفتم طرح صالحین:امام حسن عسکری(ع)

خداترسى
يكى از پديده هاى آشكار در دوران كودكى امام حسن عسكرى - عليه السلام - خداترسى و بيم از حضرت حق بود. ايشان از همان دوره كودكى در انديشه و به ياد خدا بودند.مورخان نقل مى كنند كه روزى شخصى بر حضرت گذر كرد و ايشان را ديد كه در كنار كودكان همسال خود ايستاده و مى گريد، آن شخص پنداشت بخاطر نداشتن بازيچه اى كه در دست كودكان ديگر است مى گريد و با ايشان همبازى نمى شود لذا گفت :
برايت بازيچه اى مى خرم تا بازى كنى .
حضرت انكار كرد و گفت : ((نه ، ما را براى بازى نيافريده اند...)).
آن مرد حيرت كرد و گفت : پس براى چه آفريده اند؟
- براى دانش و پرسش .
- از كجا اين را مى گويى ؟
- زيرا خداوند مى فرمايد: ((افحسبتم انما خلقناكم عبثا. آيا پنداشتيد شما را به عبث آفريديم .
آن مرد حيرت زده و با شگفتى گفت : آخر تو را گناهى نيست در حالى كه كودك هستى ؟!
- از من دور شو، مادرم را ديدم كه با چوبهاى بزرگ آتش مى افروخت ليكن موفق نمى شد تا آنكه از چوبهاى كوچك استفاده كرد و من مى ترسم از چوبهاى كوچك جهنم باشم ...)).
ايمان به خداوند از عناصر ذاتى ايشان بود و يقين به پروردگار با جان و روانشان عجين بود. تنها از خدا بيمناك و خائف بودند و جز از حق از ديگرى هراس نداشتند و اين ويژگى ، در تمام مراحل زندگى در حضرت وجود داشت .