مبحث سی و پنجم طرح صالحین: "لبحند درمانی"

پدربزرگ ها یمان می گفت: به دنیا بخند تا به رویت بخندد و همیشه لبشان خندان بود و دیگران را نیز به خنده وا می داشتند. انهامی گفتند: در آن زمانها زندگیها و افراد چنان بی ریا بودند و مجلسهای شب نشینی، محفلهای فامیلی، دوستانه و حتی عمومی به قدری خالصانه بود که افراد با وجود نداشتن بسیاری از امکانات زندگی امروز، راحت، آسوده خاطر و شاد می زیستند. اما این روزها با وجود این همه امکانات، چون شادی درونی در انسانها وجود ندارد، آسایش روانی نیز گم شده و انسان امروز در پی این گمشده خود را به هر دری می زند تا از ورطه بحرانهای روحی، روانی و اجتماعی گرفتار آمده خلاص شود.