مقالات پرستاری و مامایی جامع نگر

مقدمه: فرسودگي شغلي يکي از مشکلات حرفه پرستاري است که در صورت عدم برخورد صحيح با استرس شغلي، پديد مي آيد و به صورت احساس واماندگي عاطفي، مسخ شخصيت و عدم موفقيت فردي شغلي بروز مي کند.
هدف: اين مطالعه با هدف تعيين ميزان فرسودگي در مراکز آموزشي درماني شهر رشت در سال 1389 انجام گرفته است.
روش کار: در اين مطالعه توصيفي مقطعي 257 پرستار از 8 مرکز آموزشي درماني رشت به روش نمونه گيري تصادفي طبقه بندي شده در مطالعه شرکت داده شدند. ابزار مورد استفاده پرسشنامه استاندارد فرسودگي شغلي مسلاچ مي باشد. داده ها با استفاده از آمار توصيفي و آزمون هاي تي، کاي دو، تست دقيق فيشر و مدل لجستيک رگرسيون مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند.
نتايج: از ابعاد فرسودگي شغلي، واماندگي عاطفي در %51.4 از واحدهاي مورد پژوهش کم و در %48.6 از آنها متوسط به بالا بوده است؛ مسخ شخصيت در %94.2 از واحدهاي مورد پژوهش کم و در %5.8 از آنها متوسط به بالا بوده است؛ عدم موفقيت فردي شغلي در %33.9 از واحدهاي مورد پژوهش کم و در %66.1 از آنها متوسط به بالا گزارش شده است. از نظر آماري يک همبستگي مستقيم بين بخش دياليز و مسخ شخصيت و همبستگي معکوس بين سن و مسخ شخصيت وجود داشت.
نتيجه گيري: نتايج اين مطالعه نشان مي دهد با توجه به اين که فرسودگي در بعد عدم موفقيت فردي شغلي بيشتر از ابعاد ديگر فرسودگي شغلي وجود داشته است و با در نظر داشتن عوامل موثر بر فرسودگي شغلي پرستاران، مديران پرستاري مي توانند از فرسودگي شغلي پرستاران پيشگيري نمايند؛ تا کيفيت مراقبت پرستاري از بيماران افزايش يافته و رضايت شغلي پرستاران نيز افزايش يابد.

 نسخه قابل چاپ