رابطه زن و شوهر

سؤال 1: آیا زن برای كار كردن در بیرون از منزل نیاز به اذن شوهر دارد؟
جواب: بلی، نیاز به اذن شوهر دارد مگر اینكه قبل از عقد شاغل بوده و عقد بر مبنای كار كردن او در خارج از خانه منعقد شده باشد. (ر.ك، جامع المسائل آیت الله فاضل، ج1، ص464)

سؤال 2: من مرد 38 ساله ای هستم كه دارای زن و بچه هستم، مدت چهار سال است در ایران هستم و از آنها دورم آیا بنده در این زمینه گناه كرده ام یا نه؟
جواب: اگر امكان سر زدن به همسر و فرزندان برای شما فراهم است لازم است به آنان سر بزنید و همانگونه كه در احكام نكاح در توضیح المسائل آمده است شوهر نمی تواند بیش از چهار ماه، نزدیكی با عیال دائمی خود را ترك كند و به نظر برخی از مراجع چنانچه زن جوان باشد و در این مدت بیم آن برود كه به گناه بیفتد احتیاط واجب آن است كه طوری رفتار كند كه او به گناه نیفتد ـ ولی چنانچه امكان رفتن فراهم نباشد از این جهت اشكالی نیست. (ر.ك، توضیح المسائل 12 مرجع، ج2، ص490 م2418)

سؤال 3: آیا مردی می تواند با همسر خود از طریق دُبُر نزدیكی كند؟ آیا رضایت زن شرط است؟
جواب: نزدیكی از دُبُر مكروه است و در ایام عادت كراهت شدیدتر است و به نظر بعضی از فقها حرام است و موجب بیماریهائی برای مرد و زن می گردد. و سزاوار است بدون رضایت زن انجام نگیرد. (ر.ك، تحریر الوسیله، ج2، ص241 م11)

سؤال 4: آیا می توان به همسر در مورد درآمد دروغ گفت چرا كه زنان اگر از درآمد خبر جمیع داشته باشند آنرا هزینه چیزهای غیر لازم می كنند راه حل آن چیست؟
جواب: می توانید بگوئید آنچه این ماه می توانیم مصرف نمائیم این مبلغ است و مقداری كه قصد دارید پس انداز نمائید را در نظر نگیرید. (ر.ك، جامع المسائل آیت الله فاضل، ج1، ص7-476)

سؤال 5: آیا اجازه زن از مرد پایه شرعی و قانونی دارد؟ با ذكر سند بیان كنید و همچنین فلسفه اجازه زن از مرد را بیان فرمائید؟
جواب: بلی ـ از نظر شرع و قانون زن در بسیاری از موارد باید از مرد اجازه بگیرد. خروج زن از خانه ـ نذر زن، انجام اعمال مستحبی كه با حقوق شوهر منافات داشته باشد و ... باید با اجازه شوهر باشد.
علت حكم را باید از امام معصوم ـ علیه السّلام ـ سؤال كرد و ما فلسفه واقعی آنرا نمی دانیم ولی حكمتهائی ذكر شده كه به بعضی از آن اشاره می شود. یكی از حكمتهای آن وحدت مدیریت در خانه و حكمت دیگر آنرا می توان تعقلی بودن مرد و احساسی بودن زن شمرد. (ر.ك، توضیح المسائل 12 مرجع، ج2، ص406 م2412)

سؤال 6: حكم نزدیكی در ایام عادت چیست؟ و در صورت انجام كفاره دارد یا خیر؟
جواب: نزدیكی در ایام عادت حرام است و برخی از فقها كفاره آنرا بنابر احتیاط واجب می دانند و كفاره آن در ثلث اول ایام عادت 18 نخود طلا و در ثلث دوم 9 نخود و در ثلث سوم 5/4 نخود طلاست كه باید به فقیر پرداخت گردد. و چنانچه مقلد مجتهدی هستید كه پرداخت كفاره را لازم می داند كفاره موارد قبل را نیز باید بپردازید. (به مسأله 453 توضیح المسائل مراجعه نمائید.)

سؤال 7: همسرم گاهی اوقات بعد از جنب شدن بخاطر خجالت و ... از رفتن به حمام، قبل از نماز صبح امتناع می كند و نمازش قضا می شود. به همین دلیل من هم بیشتر اوقات خودم را در اختیارش قرار نمی دهم دلیل من هم این است كه گناه نكرده باشیم و نماز قضا نشود حال آیا من ناشزه هستم؟
جواب: لازم است شما در امر زناشوئی از شوهر متابعت كنید و قضا شدن نماز شوهر مجوز سر پیچی شما نیست البته سعی كنید به نحوی ترتیب امور را بدهید كه شوهر هم قبل از نماز صبح غسل نماید و اگر موفق به غسل نشد در آخر وقت با تیمم نماز صبح خود را بخواند و در هر صورت گناه قضای نماز او به گردن شما نیست. (ر.ك، جامع المسائل آیت الله فاضل، ج1، ص471)

سؤال 8: اگر زنی یقین كند كه شوهرش مرده در حالی كه در واقع چنین نیست و با این فكر زن با مرد دیگری ازدواج كند بعد از برگشتن شوهر اول وضعیت شرعی زن نسبت به هر یك چیست؟
جواب: با اطلاع از زنده بودن شوهر اول، عقد با مرد دوم باطل و باید فوراً از هم جدا شوند و زن به زوجیت شوهر اول باقی است. (ر.ك، استفتائات حضرت امام(ره)، ج3، ص138)

سؤال 9: زنی كه از همسرش تمكین نكند و خانه شوهر را ترك كرده باشد و از ادامه زندگی امتناع كند آیا حق دریافت مهریه و نفقه را از شوهر دارد؟
جواب: زن اگر ناشزه باشد و اطاعت از شوهر نكند حق نفقه ندارد امّا مهریه خود را طلب دارد. ولی اگر نمی توانید مهریه را به صورت یكجا بپردازید می توانید در اقساط بلند مدت ادا نمایید. (ر.ك، جامع المسائل آیت الله فاضل، ج1، ص469)

سؤال 10: مردی سه چهار ماه پس از ازدواج فرار یا مسافرت كرده و اكنون 10 سال است كه از او خبری نیست تكلیف زن در این باره چیست؟
جواب: تا یقین به مردن شوهر خود پیدا نكرده باید صبر كند، و می تواند به محكمه شرعیه مراجعه نماید تا با امهال تا چهار سال از حین مراجعه، و فحص از شوهر در تمام این مدت، حاكم شرع اقدام نماید. (استفتائات حضرت امام(ره)، ج3، ص143)