مبحث29صالحین:کرامت نفس

کرامت نفس

و اما پاکدلي و صفاي ضمير و عفو و غمض اميرالمؤمنين (ع) نسبت به دشمنان به حدي بوده که به جرئت مي‏توان گفت و تمام مورخين مسيحي و مسلمان از شيعي و سني بر آن اتفاق دارند که نظير آن از هيچ سردار جنگي و هيچ قائد و پيشوايي در هيچ زماني ديده نشده است.

در تمام غزواتي که در رکاب پيغمبر (ص) شرکت کرد و در همه‏ي جنگهايي که زمان خلافت پيمان شکنان (ناکثين) و گمراهان (قاسطين) بر او تحميل کردند، پس از ختم جنگ در سينه‏ي او از دشمناني که به خونريزي شخص او و دوستان و يارانش برخاستند کمترين کينه‏اي نمي‏ماند، دشمناني که خون عزيزانش را ريخته و پس از شکست باز هم به دشمني مانده و حتي خصومت و کراهت خود را پنهان نکرده بودند.

شواهد تاريخي بر اين خلق و خوي آسماني و خاصه‏ي ملکوتي فراوان ديده مي‏شود.

[ صفحه 18]

مورد اتفاق تمام مورخين است که در جنگ جمل بر مرگ طلحه و زبير گريست. به محمد ابن ابي بکر پسر خوانده‏ي خود فرمان داد تا خواهرش عايشه را پس از شکست و پراکنده شدن نگهبانان شتر- که به منزله‏ي پرچم بصريان بود- به خانه‏ي مطمئني منتقل کند؛ محمد او را به خانه‏ي عبداللّه بن خلف خزاعي بزرگترين خانه‏هاي بصره که صاحب آن در جنگ به دست ياران علي (ع) کشته شده بود برد. سه روز بعد علي (ع) به ديدن عايشه رفت.

به جاي ملامت و ناسزا او را اکرام کرد و دستور داد با منتهاي حرمت او را روانه‏ي مدينه کنند تا در خانه‏ي خود بماند و شخصاً موقع حرکت با او به گرمي وداع کرد. [1] .

فرزندش را يک روز راه به بدرقه‏ي او فرستاد. بيست تن از زنان طايفه‏ي عبدالقيس را با لباس مردانه به محافظت او گماشت. عايشه در اين مردي و بزرگواري اميرالمؤمنين (ع) باز بهانه‏اي براي شکوه و بدگويي جست. گفت علي (ع) مردان نامحرم را همراه حرم رسول اللّه (ص) کرد که در بيابانها با او باشند. وقتي به مدينه رسيدند زنان دستار و شمشير از خود بر گرفتند و نشان دادند که همه زن و محرم بوده‏اند