تفسیر قرآن کریم

آيه شماره 50  از سوره مبارکه فصلت

متن آیه
وَلَئِنْ أَذَقْنَاهُ رَحْمَةً مِّنَّا مِن بَعْدِ ضَرَّاء مَسَّتْهُ لَيَقُولَنَّ هَذَا لِي وَمَا أَظُنُّ السَّاعَةَ قَائِمَةً وَلَئِن رُّجِعْتُ إِلَى رَبِّي إِنَّ لِي عِندَهُ لَلْحُسْنَى فَلَنُنَبِّئَنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا بِمَا عَمِلُوا وَلَنُذِيقَنَّهُم مِّنْ عَذَابٍ غَلِيظٍ

ترجمه
و اگر بعد از سختى‏اى كه به انسان رسيده از طرف خود رحمتى به او بچشانيم حتماً مى‏گويد: «اين رحمت، حقّ من است» (و چنان مغرور مى‏شود كه مى‏گويد:) گمان نمى‏كنم قيامتى بر پا شود و اگر هم به سوى پروردگارم بازگردانده شوم حتماً براى من نزد او بهترين (منزلت) خواهد بود.» پس ما كسانى را كه كفر ورزيدند، حتماً به آن چه انجام داده‏اند آگاه خواهيم كرد، و قطعاً از عذاب سخت به آنان خواهيم چشاند.

تفسیر
انسان منحرف كم‏ظرفيّت و مغرور است و در اولين مرحله رسيدن به نعمت بد مستى مى‏كند. «لئن اذقناه رحمة... ليقولنّ هذا لى»
انسان، از خداوند طلبى ندارد و به هر نعمتى برسد از لطف اوست. «رحمةً منّا»
سرچشمه‏ى رحمت از اوست «رحمة منّا» ولى سرچشمه‏ى سختى‏ها عملكرد و خصلت‏هاى خود انسان است. «ضراء مسّته» و نفرمود: «ضراءً منّا»
تلخ و شيرينى دنيا اندك است؛ در حدّ چشيدن و لمس كردن. «اذقنا - مسّته»
رفاه و نعمت، نشانه‏ى لياقت و استحقاق و عاقبت به خيرى نيست. (قرآن در اين آيه از كسى كه خود را لايق مى‏داند انتقاد مى‏كند). «هذا لى»
در قيامت ابتدا جرم خلافكار به او فهمانده مى‏شود، سپس عذاب مى‏شود. «فلننبّئن... فلنذيقنّهم»
كسى كه پندار غلط خود را محكم و با قاطعيّت مى‏گويد، بايد پاسخ محكم و با قاطعيّت دريافت كند. پاسخِ «انّ لى عنده للحسنى» جمله‏ى «فلننبّئن الّذين كفروا» و «فلنذيقنّهم من عذاب غليظ»