یک اشتباه بزرگ در تاریخ موسیقی ایران

بنا بر این گزارش، در این شماره سرمقاله با عنوان"هنر سیاسی یا سیاست هنری"، "نگاهی به برخی از سازهای ابداعی به نمایش در آمده در نخستین نمایشگاه سازهای ابداعی"، " این درست تکه دیگری از من است(به مناسبت در گذشت مایکل جکسون)" ، گفتگو با پری صابری با عنوان "موسیقی و حرکت شاخصه های اصلی نمایش"و ته مقاله با عنوان"منطق عفونی" به چاپ رسیده است.

همچنین مقالاتی با عناوین" تاثیرات موسیقی در مناسبات تجاری"، "موسیقی شادی است، موسیقی آزادی است"، "مائو ریچیو هم رفت"، "قدم های ضروری جهت کاربرد درست مدها"، "یادی از جمشید شیبانی بدعت گزار موسیقی پاپ ایران و خواننده ترانه معروف سیمن بری" از دیگرمواردی است که در صد و یکمین شماره ماهنامه هنر و موسیقی منتشر شده است.

در مقدمه گفتگو با علی رهبری که به بررسی پایه های 5 و 7 ضربی در موسیقی ایران می پردازد آمده است: وقتی از هر اشتباهی مدتی بگذرد، این اشتباه می تواند به مرور زمان به صورت سنت در بیاید. به همین دلیل اغلب مردم برای سنت های غریبه ارزش زیادی قائل نیستند.

در بخش دیگری از این مطلب آمده است : موسیقی یک مملکت، موسیقی نزدیک به مردم آن است. یعنی مجموعه ای از موسیقی هایی که مردم در شادی، گرفتاری، در جشن ها و عزاها استفاده می کنند. در ایران عده ای نوازنده ماهر ولی نه آهنگساز، موسیقی را به صورت نت نوشته اند. این استادان در نوازندگی ساز خود اغلب مهارت زیادی داشته اند. حالا برای نسل ما، که نسل جوان بعد از این استادان هستیم، این سوال پیش می آید که آیا این افراد در زمان نوشتن این نت ها قادر به نوشتن تمام ریتم های مرسوم در بین مردم بوده اند یا خیر؟

علی رهبری در ادامه این گونه پاسخ سئوال مطرح شده را می دهد: جواب امروز من بعد از پنجاه سال بودن در موسیقی، به صورت واضح و قاطع خیر است. متاسفانه این افراد قادر به نوشتن همه ریتم های ایرانی و مردمی نبوده اند. این افراد فقط چیزهایی را نوشته اند که در سطح سواد و توانایی سلفژ آنان بوده است.