0

سياه پوشي در فرهنگ شيعه(از گروه پاسخ به شبهات)

 
sayyed13737373
sayyed13737373
کاربر طلایی1
تاریخ عضویت : فروردین 1392 
تعداد پست ها : 6674
محل سکونت : گیلان

پاسخ به:سياه پوشي در فرهنگ شيعه(از گروه پاسخ به شبهات)
شنبه 2 آذر 1392  4:17 PM

ب: سياه پوشي زنان هاشمى ‌در مدينه

بعد از اين كه اهل بيت امام حسين عليه السلام از كوفه و شام به مدينه رسول خدا صلى الله عليه وآله بر گشتند، تمام زنان بنى هاشم با پوشيدن لباس سياه به عزادارى پرداختند.

روايت ذيل بيان‌گر اين ماجرا است:

عن الحسن بن ظريف بن ناصح، عن أبيه، عن الحسين بن زيد، عن عمر بن علي بن الحسين، قال: لما قتل الحسين بن علي عليهما السلام لبسن نساء بني هاشم السواد والمسوح وكن لا يشتكين من حر ولا برد وكان علي بن الحسين عليهما السلام يعمل لهن الطعام للمأتم.

ابوحفص عمر، فرزند امام سجاد و برادر ناتنى امام باقر مى‌گويد: زمانى كه حسين بن على(عليهما السلام) به شهادت رسيد، زنان بنى‌هاشم لباسهاى سياه و جامه‌هاى خشن مويين پوشيدند و از گرما و سرما شكايت نمى‌كردند و پدرم، على بن الحسين(عليهما السلام) به علت (اشتغال آنان به) مراسم عزادارى، برايشان غذا آماده مى‌كرد.

أحمد بن محمد بن خالد البرقي، (متوفاي274) المحاسن، ج2 ص420 ، تحقيق: السيد جلال الدين الحسيني، ناشر: دار الكتب الإسلامية،‌ طهران، الطبعة الأولي1330 ش

اين روايت از نظر سند نيز معتبر است ( بحث سندى آن در بخش سوم مطرح شده است) و از نظر دلالت هم كاملاً‌ معنايش روشن است .

4 . سياه پوشي ام سلمه در مصيبت امام حسين (ع):

ام سلمه از زنان مورد احترام رسول خدا و شاهد نزول آيه تطهير در شأن پنج تن آل عبا بود. اين زن با وفا، علاقه خاصى به فرزندان رسول خدا (ص) و به خصوص امام حسين عليه السلام داشت وحضرت سيد الشهداء او را مادر صدا مى‌زد.

ام سلمه در عصر عاشورا، رسول خدا صلى الله عليه وآله را در خواب ديد در حالى كه سر و ريش مباركش پر از خاك بود. ام سلمه از اين وضع رسول خدا پرسيد در جواب فرمود: الآن حسين كشته شد:

وأخرج الترمذي أن أم سلمة رأت النبي صلي الله عليه وآله باكيا وبرأسه ولحيته التراب فسألته فقال: (قتل الحسين آنفا)

الهيثمي، أبو العباس أحمد بن محمد بن علي ابن حجر الوفاة: 973هـ ، الصواعق المحرقة على أهل الرفض والضلال والزندقة، ج 2، ص567 تحقيق: عبد الرحمن بن عبد الله التركي دار النشر: مؤسسة الرسالة - لبنان 1417هـ 1997م ، الطبعة : الأولى

اين بانو، بعد از شهادت امام حسين (ع) در مسجد پيامبر خيمه سياه برپا کرد و خود جامه سياه پوشيد.

 عن ابى نعيم باسناده عن ام سلمه رضوان الله عليها انّها لمّا بلغها مقتل الامام الحسين بن على(عليهما السلام) اضربت قبة سوداء فى مسجد رسول الله(صلى الله عليه وآله) ولبست السواد.

به روايت ابو نعيم اصفهاني، بعد از اين كه ام سلمه خبر شهادت امام حسين (ع) را شنيد؛ در مسجد پيامبر خيمه سياه برپا کرد و خود جامه سياه پوشيد.

ادريس قرشى،عمادالدين، عيون الاخبار و فنون الآثار،، ص109،(طبع بيروت)

اين موارد، نمونه هايى از سياه پوشى اهل بيت در عزادارى امام حسين عليه السلام بود.

بعد از آن در طول تاريخ نيز موارد زيادى از سياه پوشي، در شهادت‌ها و وفيات نقل شده است واگر صفحات تاريخ را مرور كنيم موارد زيادى از سياه‌پوشى در زمان حيات ائمه و در دوره غيبت ديده‌ مى‌شود و اين سيره تا به امروز در ميان شيعيان و پيروان اهل بيت عليهم السلام ادامه داشته و تا هميشه تاريخ ادامه خواهد داشت.

بنا براين،‌ سياه پوشى شيعيان در طول تاريخ برگرفته از سيره اهل بيت و اقتداء به سيره آن پاكان است.

پاسخ سوم : تناسب پوشش سياه با عزاداري

رنگ سياه گذشته از اينكه داراى خواص و آثارى همانند خاصيت حجاب كامل و هيبت و صلابت است، متناسب ايام عزادارى در ابراز غم و اندوه است؛‌ زيرا شخص عزادار در مصيبت از دست دادن عزيزش داغدار و اندوهناك است و هيچ خوشى و شادمانى نمى‌تواند جاى آن را بگيرد.

به همين جهت مى‌بينيم كه در نقاط مختلف عالم، مصيبت ديدگان از همين رنگ استفاده مى‌كنند و حتى دوستان نزديك نيز براى ابراز همدردى با صاحب مصيبت سياه مى‌پوشند و هرچه زمان مى‌گذرد اين رسم منطقى پر رونق‌تر مى‌گردد و علت اصلى‌اش اين است كه رنگ سياه ذاتاً‌ حزن آور است.

 در سفارش امام صادق عليه السلام به حنان بن سدير، يكى از خصايص رنگ سياه (حزن آورى يا وارث حزن) شمرده شده است:

عَنْ حَنَانِ بْنِ سَدِيرٍ قَالَ دَخَلْتُ عَلَى أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عليه السلام وَفِي رِجْلِي نَعْلٌ سَوْدَاءُ فَقَالَ يَا حَنَانُ مَا لَكَ وَلِلسَّوْدَاءِ أَ مَا عَلِمْتَ أَنَّ فِيهَا ثَلَاثَ خِصَالٍ تُضْعِفُ الْبَصَرَ وَتُرْخِي الذَّكَرَ وَتُورِثُ الْهَمَّ وَمَعَ ذَلِكَ مِنْ لِبَاسِ الْجَبَّارِينَ قَالَ فَقُلْتُ فَمَا أَلْبَسُ مِنَ النِّعَالِ قَالَ عَلَيْكَ بِالصَّفْرَاءِ فَإِنَّ فِيهَا ثَلَاثَ خِصَالٍ تَجْلُو الْبَصَرَ وَتَشُدُّ الذَّكَرَ وَتَدْرَأُ الْهَمَّ وَهِيَ مَعَ ذَلِكَ مِنْ لِبَاسِ النَّبِيِّينَ.

حنّان بن سُدَير، مى‌گويد خدمت امام صادق عليه السلام رسيدم در حالى كه نعلين سياه در پايم بود فرمود:‌ اى حنان ترا چه شده كه نعلين سياه پوشيده‌اي، آيا نمى دانى كه رنگ سياه مايه ضعف بينايى و تقليل شهوت و مورث غم و اندوه است؟ و علاوه بر اين، از لباس جباران است. از امام پرسيدم چه نوع نعلينى به پا كنم؟ پاسخ داد: بر تو باد به پوشيدن نعلين زرد كه در آن سه خاصيت است: چشم را جلا مى‌بخشد، قوّه شهوت را تقويت مى‌كند، و غم و اندوه را زايل مى سازد

الكليني الرازي، أبي جعفر محمد بن يعقوب بن إسحاق (متوفاي328 هـ)، الأصول من الكافي، ج 6، ص466 ناشر: اسلاميه‏، تهران‏، الطبعة الثانية،1362 هـ.ش.

در روايت ديگر امام صادق عليه السلام به زراره فرمود: زمين و خورشيد چهل صبح در ماتم سيدالشهداء عليه السلام به (سياهى و تيرگي)‌ گريه كرد:

قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ عليه السلام يَا زُرَارَةُ إِنَّ السَّمَاءَ بَكَتْ عَلَى الْحُسَيْنِ أَرْبَعِينَ صَبَاحاً بِالدَّمِ وَإِنَّ الْأَرْضَ بَكَتْ أَرْبَعِينَ‏ صَبَاحاً بِالسَّوَادِ وَإِنَّ الشَّمْسَ بَكَتْ أَرْبَعِينَ صَبَاحاً بِالْكُسُوفِ وَالْحُمْرَةِ وَإِنَّ الْجِبَالَ تَقَطَّعَتْ وَانْتَثَرَتْ وَإِنَّ الْبِحَارَ تَفَجَّرَتْ وَإِنَّ الْمَلَائِكَةَ بَكَتْ أَرْبَعِينَ صَبَاحاً عَلَى الْحُسَيْنِ وَمَا اخْتَضَبَتْ مِنَّا امْرَأَةٌ وَلَا ادَّهَنَتْ وَلَا اكْتَحَلَتْ وَلَا رَجَّلَتْ حَتَّى أَتَانَا رَأْسُ عُبَيْدِ اللَّهِ بْنِ زِيَادٍ لَعَنَهُ اللَّهُ.

امام صادق عليه السلام به زراره فرمود: همانا آسمان در سوگ حسين (عليه السلام) چهل صبح خون و زمين چهل صبح به سياهى و خورشيد چهل صبح به كسوف [تيرگى و گرفتگى] و سرخى گريه كرد و كوه ها از هم جدا و پراكنده شد و درياها شكافته شد و فرشتگاه چهل صبح بر امام حسين عليه السلام گريه كرد و هيچ زنى از ما (اهل بيت) بر چهره خويش خضاب نبست و روغن نماليد و سرمه نكشيد و شانه بر موى نزد تا آنكه سر ابن زياد ملعون براى ما آورده شد.

 المجلسي، محمد باقر (متوفاي 1111هـ)، بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، ج: 45، ص207 تحقيق: محمد الباقر البهبودي، ناشر: مؤسسة الوفاء - بيروت - لبنان، الطبعة: الثانية المصححة، 1403 - 1983 م.

در روايت سوم امام صادق عليه السلام به زنانى كه شوهر از دست داده‌اند دستور مى‌دهد كه لباس سياه بپوشند و از پوشيدن لباس‌هاى رنگى خوددارى كنند:

وَعَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عليه السلام أَنَّهُ قَالَ وَلَا تَلْبَسُ الْحَادُّ ثِيَاباً مُصَبَّغَةً وَلَا تَكْتَحِلُ وَلَا تَطَيَّبُ وَلَا تَتَزَيَّنُ حَتَّى تَنْقَضِيَ عِدَّتُهَا وَلَا بَأْسَ أَنْ تَلْبَسَ ثَوْباً مَصْبُوغاً بِسَوَادٍ.

امام صادق عليه السلام فرمود: زن شوهر مرده جامه رنگى نپوشد وتا سپرى شدن ايام عده از پوشيدن لباسهاى رنگين، سرمه زدن، بوى خوش به كار بردن و زينت كردن بپرهيزد؛ اما پوشيدن لباس به رنگ سياه اشكال ندارد.

النوري، الميرزا حسين (متوفاي1320) مستدرك الوسائل ، ج 15،، ص361 تحقيق : مؤسسة آل البيت عليهم السلام لإحياء التراث، ناشر : مؤسسة آل البيت عليهم السلام لإحياء التراث - بيروت – لبنان ،‌الطبعة الثانية: 1408 – 1988

واژه (‌حاد) در اين روايت به معناى زن شوهر مرده است كه در مدت عده وفات آرايش و استعمال بوى خوش را ترك مى‌كند:

الحادُّ والمُحِدُّ من النساء: التي تترك الزينة و الطيب؛ و قال ابن دريد: هي المرأَة التي تترك الزينة والطيب بعد زوجها للعدة.

الأفريقي المصري، محمد بن مكرم بن منظور (متوفاي711هـ)، لسان العرب، ج3، ص43 ماده (حد) ناشر: دار صادر- بيروت، الطبعة: الأولى.

اين دو روايت نشان مى دهد كه رنگ سياه، متناسب با عزا و اندوه است.

همچنين روايات ديگر نشان مى‌دهد كه نپوشيدن رنگ سياه و پوشيدن رنگ‌هاى ديگر متناسب با ايام شادى و جشن و سرور است. از جمله رواياتى كه در روز آغاز ولايت امام زمان و روز غدير را (روز كندن جامه سياه)‌ معرفى كرده‌اند:

حذيفه مى‌گويد: اميرالمؤمنين فرمود: براى روز تاج‌گذارى امام زمان، هفتاد دو اسم است. عرض كردم يا امير المؤمنين دوست دارم اسامى ‌اين روزها را بشنوم حضرت شروع كرد به شرح اسم‌هاى اين روز و فرمود:

هَذَا يَوْمُ الِاسْتِرَاحَةِ، وَيَوْمُ تَنْفِيسِ الْكُرْبَةِ، وَيَوْمُ الْغَدِيرِ الثَّانِي ....

تا به اينجا رسيد و فرمود: روز كندن جامه سياه است:

وَيَوْمُ نَزْعِ السَّوَادِ،... .

المجلسي، محمد باقر (متوفاي 1111هـ)، بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، ج 3، ص127، تحقيق: محمد الباقر البهبودي، ناشر: مؤسسة الوفاء- بيروت - لبنان، الطبعة: الثانية المصححة، 1403- 1983 م.

روايت دوم مربوط به روز غدير است كه از آن به (‌يوم نزع السواد) تعبير كرده است:

رواه عن الرضا عليه السلام قال إذا كان يوم القيامة زفت أربعة أيام إلى الله كما تزف العروس إلى خدرها قيل ما هذه الأيام قال يوم الأضحى ويوم الفطر ويوم الجمعة ويوم الغدير وإن يوم الغدير بين الأضحى و الفطر والجمعة كالقمر بين الكواكب وهو اليوم الذي نجا فيه إبراهيم الخليل من النار فصامه شكرا لله وهو اليوم الذي أكمل الله به الدين في إقامة النبي عليه السلام عليا أمير المؤمنين علما وأبان فضيلته ووصاءته فصام ذلك اليوم... .

ويوم لبس الثياب ونزع السواد ويوم الشرط المشروط ويوم نفي الغموم [الهموم‏] ويوم الصفح عن مذنبي شيعة أمير المؤمنين وهو يوم السبقة ويوم إكثار الصلاة على محمد وآل محمد ويوم الرضا ويوم عيد أهل بيت محمد .

حضرت رضا عليه السلام فرمود: هنگامى كه روز قيامت برپا شود، چهار روز را زينت ميدهند همان طور كه عروس را آرايش، ميكنند، گفته شد: اين چهار روز كدام ايام هستند؟.

فرمود: روز عيد قربان، روز فطر، روز جمعه، و روز غدير، اما روز غدير در بين اضحى و فطر و روز جمعه مانند ماه در بين ستارگان است، و آن روزيست كه ابراهيم عليه السلام از آتش نجات پيدا كرد و براى شكرگزارى آن روز را روزه گرفت.

روز عيد غدير همان روزيست كه خداوند دين را كامل گردانيد و حضرت رسول صلى اللَّه عليه و آله على عليه السلام را بعنوان خلافت و حكومت براى مردم برگزيد، و فضيلت و وصايت او را آشكار كرد، و آن روز را روزه مى‏گرفت......

غدير روزى است كه در آن بايد جامه نيكو پوشيد و لباسهاى سياه را از بدن دور كرد، و آن روزى است كه غمها در آن زدوده مى‏شود، و گناهان شيعيان امير المؤمنين عليه السلام آمرزيده مى‏شود.

غدير روزى است كه در آن نسبت به كارهاى خير بايد سبقت گرفت، و روزى است كه در آن بايد به محمد و آل محمد بسيار صلوات فرستاد.

غدير روزى است كه خداوند در آن روز دين اسلام را كامل كرد و آن را پسنديد، و روز عيد آل محمد عليهم السلام ميباشد

السيد ابن طاووس، (متوفاي664)‌ إقبال الأعمال، ص464 ، تحقيق: جواد القيو مى‌الاصفهاني،‌ ناشر: مكتب الإعلام الإسلا مى‌1414هـ

طبق اين روايات ميان رنگ سياه و عزادارى رابطه طبيعى وجود دارد خصوصاً‌ با توجه به اين كه روز نهم ربيع الاول مسبوق به ايام طولانى عزادارى محرم و صفر است. اگر ميان رنگ ها و اين ايام تناسبى نبود، امام عليه السلام هم چنان تعبيراتى را ذكر نمى‌فرمود.

با حفظ اين تناسب منطقى و عاطفي، از ديدگاه علم روان شناسى نيز، رنگ سياه کاهش دهنده آلام در مصائب است و انسان مصيبت ديده را در اضطراب ناشى از فقدان شخص محبوب، به سمت آرامش دعوت مى‌کند.

حجتي ، محمد امين،‌ معاصر، اثرات تربيتي رنگ از نظر اسلام و روان شناسي، ص9 و ص58-59

*هر وقت که سرت به درد آید    نالان شوی و سوی من آیی

چون درد سرت شفا بدادم    یاغی شوی و دگر نیایی*

*پاسبان حرم دل شده‌ام شب همه شب    تا در این پرده جز اندیشه او نگذارم*

تشکرات از این پست
دسترسی سریع به انجمن ها