نقد و بررسی بازی های رایانه ای

مرگ ماجراجویی

در دوره ای که بزرگ ترین کمپانی های بازیسازی با سرمایه های فراوان و پشتوانه های قوی، عناوین متوسط و بعضاً ضعیفی را روانه بازار می کنند، نمی توان از استودیوی Farm 51 که عنوان افتضاح Painkiller: Hell & Damnation را در کارنامه خود دارد، انتظار یک بازی خوب را داشت. مهم نیست که چقدر سازندگان از بازی خود تعریف کرده باشند و حتی بازی خود را با شاهکار Naughty Dog یعنی Uncharted مقایسه کنند! Deadfall Adventures عنوانی حقیقتاً عذاب آور است.

داستان

وقایع بازی در سال 1938 رخ می دهند. شخصیت اصلی جیمز لی کواترمین (James Lee Quatermain) نام دارد که وظیفه اسکورت و همراهی یک نماینده آمریکایی برای یافتن شیء باستانی The Heart of Atlantis را در معبدی مصری بر عهده دارد. قلب آتلانتیس قدرت های مرموزی دارد و به همین خاطر، این دو، تنها کسانی نیستند که به دنبال آن می گردند. وقتی سخن از سبک ماجرایی به میان می آید، ناخودآگاه ذهن مخاطب به سمت عناوینی نظیر Uncharted ،Tomb Raider و The Last of Us می رود.

جالب اینجاست که این بازی ها با وجود داستان هایی به ظاهر سرراست، پیچیدگی های بسیاری را در خود دارند که بر جذابیت آن ها می افزایند. اما در DA نه تنها داستان بیش از حد ساده است، بلکه فاقد هر گونه پیچیدگی و یا شخصیت پردازی جالب است. همه چیز در این بخش کلیشه ای است. این مسئله حتی در ظاهر شخصیت ها نیز قابل مشاهده است! جیمز یک کپی بی ارزش از ایندیانا جونز (Indiana Jones) است که تنها شباهتشان، همان ظاهر و نوع لباس پوشیدنشان است و بویی از آن شخصیت سرگرم کننده نبرده است. نکته جالب این است که داستان بازی بر اساس یک مجموعه رمان نوشته شده، اما سازندگان بیشتر تلاش کرده اند تا آن را به سمت فیلم ایندیانا جونز سوق دهند که البته شکست بدی هم خوردند.

گرافیک

خوشبختانه گرافیک بازی به اندازه داستان ناامید کننده نیست. هر چند در برابر بازی های روز حرفی برای گفتن ندارد، با این حال می توان نکات مثبتی در آن یافت. نورپردازی در حد قابل قبولی است و طراحی خوب صورت ها یکی از نکات مثبت گرافیک است. محیط ها نیز نسبتاً با دقت ساخته شده و حس حضور در فضاهای باستانی را القا می کنند. هر چند شتاب زدگی هایی در بافت ها دیده می شود، اما در کل آزار دهنده نیست. با این حال، همان طور که اشاره کردم، گرافیک DA در برابر بازی های روز واقعاً حرفی برای گفتن ندارد. به خصوص اینکه با یک عنوان اول-شخص طرف هستیم.

موسیقی/صداگذاری

واقعاً نمی توان در این بخش هم نکته خاصی را دریافت. موسیقی کاملاً معمولی و فراموش شدنی است. در بعضی از قسمت ها هیجان نسبی ایجاد می کند، اما از آنجا که بازی فاقد صحنه های زیبا و به یادماندنی است، موسیقی نیز فرصتی برای خودنمایی نمی یابد. این قضیه درباره صداپیشگان نیز صدق می کند و بعید می دانم آن ها کاری جز خواندن دیالوگ ها از روی کاغذ را انجام داده باشند!

گیم پلی

DA تلاش کرده تا با ترکیب دو سبک ماجراجویی و FPS گیم پلی متفاوتی را رقم بزند، اما نه تنها یک اول-شخص جذاب نیست، بلکه در قسمت های ماجرایی نیز آنقدر ضعیف عمل کرده که مخاطب را از همان ابتدا آزرده می کند. مولفه های بخش اکشن کاملاً آشنا هستند. جیمز می تواند 3 سلاح با خود حمل کند که به 3 دسته Pistol ،Rifle و Special Weapon تقسیم می شوند. نبردها تکراری و بیش از حد آسان هستند، به طوری که کمتر نیاز می شود تا برای احیای سلامتی از کاورگیری استفاده کنید. انبوه سلاح ها و مهمات که اغلب هم قدیمی و مربوط به جنگ جهانی دوم هستند، باعث می شوند تا جیمز از این بابت نیز چالشی را تجربه نکند و به دنبال آن مخاطب نیز دائما روی دکمه شلیک کلیک کند و به جلو برود. در این بین، هیچ چیز اکشن خسته کننده بازی را متنوع نمی کند.

نه دشمنان (که همگی از یک سری انیمیشین های تکراری و قابل پیش بینی بهره می برند) و نه سلاح ها و محیط های مختلف. بخش معمایی بازی، دست کمی از اکشن آن ندارد. به کمک یک دفترچه، می توان تمام آن ها را حل کرد. کسی هم فکر نمی کند که این دفترچه یک کپی از دفترچه نیتن دریک (Nathan Drake) در Uncharted است!!! چراغ قوه نیز یکی دیگر از ابزارها برای حل (یا بهتر است بگویم آسان سازی) معماها است. مشکل اصلی این است که DA به عنوان یک بازی ماجرایی به هیچ وجه حس کاوش گرایانه را در مخاطب ایجاد نمی کند تا به دنبال چیزهای جدید باشد و بدتر از آن، در اجرای کلیشه ها نیز ناموفق است.

نتیجه گیری

گاهی اوقات باید بازی های ضعیف را تجربه کرد تا قدر عناوین خوش ساخت و بزرگ را دانست، اما حتی اگر قصد انجام این کار را دارید، به هیچ وجه به سراغ DA نروید. من امیدوارم سرنوشت سری Darksiders و Red Faction که توسط ناشر این بازی خریداری شده، همانند این فاجعه نباشد. تجربه DA حتی برای نوشتن نقد برای آن نیز اشتباهی بزرگ است!