مقالات پوست و زيبايي

زمينه و هدف: کارسينوم سلول بازال شايع ترين سرطان است. شيوع اين تومور طي دهه هاي اخير افزايش يافته است. برداشت کامل درمان استاندارد آن است، هر چند که هم چنان احتمال عود بر اساس خصوصيات باليني تومور وجود دارد. هدف از اين مطالعه بررسي توزيع دموگرافيک و فراواني آزادبودن بافت شناسي حاشيه برداشت جراحي کارسينوم سلول بازال بود.
روش اجرا: در ضايعات مشکوک به کارسينوم سلول بازال که در اتاق عمل پوست بيمارستان فرشچيان همدان به صورت جراحي اليپتيکال با حاشيه 5 ميلي متري از پوست سالم برداشته شدند، متغيرهاي زير بررسي شد: سن، جنس، محل آناتوميک، دوره بيماري، تشخيص اوليه باليني، نوع بافت شناسي و درگير بودن حاشيه جراحي با سلول هاي تومورال.
يافته ها: در مجموع 125 ضايعه در 115 بيمار بررسي شدند که 70 نفر از آنان مرد و 45 نفر زن بودند. دامنه سني بيماران از 32 تا 93 سال با ميانگين 64.6 سال بود. بيش از 96% ضايعات بر روي سر و گردن قرار داشتند. نوع بافت شناسي ندولر در 61% ضايعات ديده شد. در کل 20% ضايعات به طور ناکامل برداشته شده بود. عوامل موثر برروي برداشت ناکامل شامل سن بالا و محل آناتوميک (گوش ها و اطراف چشم) بود، اما جنس، نوع بافت شناسي، تشخيص اوليه باليني و طول بيماري رابطه معناداري با برداشت ناکامل نداشت. تشخيص باليني تقريبا هميشه با بررسي بافت شناسي مطابقت داشت.
نتيجه گيري: براي اجتناب از جراحي هاي مکرر و احتمال ناکامل بودن جراحي در مناطق پرخطر به ويژه در سالمندان لازم است کارسينوم سلول بازال با حاشيه وسيع يا به روش Mohs برداشته شود.

 نسخه قابل چاپ