آیه نورانی شب نوزدهم ماه مبارک رمضان

انسان عارف، عالم را محضر خدا  و او را شاهد، حاضر و ناظر بر جمیع امور می­داند. چنین اعتقادی، نه تنها مانع از انجام گناه و خلاف از انسان می­شود؛ بلکه سبب آسان شدن تحمّل سختی­ها و مصیبتها نیز می‌گردد. روایت شده که مردی خدمت امام حسین (ع) آمد و گفت: می­ خواهم گناه نکنم ولی نمیتوانم، مرا موعظه‌ای کن (تا مانع صدور گناه از من شود). امام فرمود: پنج کار انجام بده و بعد از آن، هرچه خواستی گناه کن (وگرنه دست از گناه بکش).
     1روزی خدا را نخور و بعد هرچه خواستی گناه کن.
  2از ولایت خدا خارج شو و سپس هرچه خواستی گناه کن.
    3جایی پیدا کن که خدا تو را نبیند و بعد هرچه خواستی گناه کن.
    4آنگاه که ملک‌الموت برای قبض روح تو آمد، اگر می­توانی او را از خود دور کن و از دستش نجات پیدا کن، برو و هرچه می­خواهی گناه کن.
  5وقتی مأمور جهنّم خواست تو را وارد جهنّم کند اگر می­توانی داخل نشو و هر چه می­خواهی گناه کن.