ﺳﻴﺪﻋﻠﻰ ﺣﺴﻴﻨﻰ ابراهیم آبادی - ﺑﺎ ﻧﺎم ﻣﺴﺘﻌﺎر اﻣﻴﺮﻣﺤﺴﻦ، دوﻣﻴﻦ ﻓﺮزﻧﺪ ﺳﻴ‪ﺪﻣﺤﻤﻮد -در ﺻﺒﺢ روز

ﭼﻬﺎرﺷـﻨﺒﻪ در ﺳﺎل 1334 در ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ.

‫در ﻛﻮدﻛﻰ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﭘﺪر ﺑﻪ ﻣﻜﺘﺒﺨﺎﻧﻪ رﻓﺖ و ﻗﺮآن را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺖ. در ﺳﺎل 1341 وارد ﻣﺪرﺳﻪ اﺑﺘـﺪاﻳﻰ

‫ﻫﺮوى ﺷﺪ و ﺗﺤﺼﻴﻼت اﺑﺘﺪاﻳﻰ را در ﺳﺎل 1346 در ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﺑﺮد. از ﻫﻤﺎن ﻛـﻮدﻛﻰ ﺑـﻪ ﻣـﺴﺎﺋﻞ

‫ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻋﻼﻗﻪ ﺑﺴﻴﺎرى داﺷﺖ. ﻣﺎدرش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻬﻴﺪ اﮔﺮ ﻣﻦ ﻳﺎ ﭘـﺪرش را در ﺣـﺎل ﻧﻤـﺎز ﻣـﻰدﻳـﺪ،

‫ﻣﻰاﻳﺴﺘﺎد و ﺑﻌﺪ از ﻧﻤﺎز ﺳﺆاﻻﺗﻰ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻧﻤﺎز از ﻣﺎ ﻣﻰﻛﺮد، ﻛﻪ ﻣﺎ ﻣﺘﺤﻴ‪ﺮ ﻣﻰﺷﺪﻳﻢ.÷

‫ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺎ ﺗﻼش و ﻋﻼﻗﻪ، دوره راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺖ و وارد دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﺟﻠﻴـﻞ ﻧـﺼﻴﺮزاده ﺷـﺪ.

‫اوﻗﺎت ﻓﺮاﻏﺘﺶ را ﺑﺎﻛﺎرﻫﺎى ﻓﻨّﻰ ﻳﺎ ﺷﺮﻛﺖ در ﻣﺠﺎﻟﺲ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻣﺴﺎﺟﺪ ﺳﭙﺮى ﻣﻰﻛﺮد وﮔـﺎﻫﻰ ﻛﻤـﻚ

‫ﻣﺎدرش در ﻛﺎرﻫﺎى ﻣﻨﺰل ﺑﻮد. او ﺗﺤﺼﻴﻞ را ﺗﺎ ﺳﻮم دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن اداﻣﻪ داد و ﺳﭙﺲ ﺑـﻪ اﺳـﺘﺨﺪام ﻧﻴـﺮوى

‫ﻫﻮاﻳﻰ درآﻣﺪ، اﻣ‪ﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﻌﻀﻰ از ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﺎن از ﺧﺪﻣﺖ در ﻧﻴﺮوى ﻫـﻮاﻳﻰ اﻧـﺼﺮاف داد و ﺑـﻪ

‫ﻛﺎرﻫﺎى ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻰ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ.

‫در ﺳﺎل 1355 ﻋﺎزم ﺧﺪﻣﺖﺳﺮﺑﺎزى ﺷﺪ و ﺑﺮ اﺛﺮ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ اﺳﻼم و ﺷﻨﺎﺧﺘﻰ ﻛﻪ از دﺳﺘﮕﺎه ﺳﺘﻢ ﺷـﺎﻫﻰ

‫داﺷﺖ، ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﺧﻮد را ﺑﺎ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻫﺴﺘﻪﻫﺎﻳﻰ از ﺟﻮاﻧﺎن آﻏﺎز ﻛﺮد، ﺑـﻪﻃـﻮرى ﻛـﻪ در ﺣـﻴﻦ ﺧـﺪﻣﺖ در

‫ﭘﺎدﮔﺎن ﻟﺸﻜﺮك ﺗﻬﺮان ﻣﺒﺎرزه ﻣﺨﻔﻰ را ﺳﺎزﻣﺎن داد. در ﺳـﺎل 1357 در ﺣـﺎﻟﻰ ﻛـﻪ دو ﻣـﺎه ﺑـﻪ ﭘﺎﻳـﺎن

‫ﺧﺪﻣﺘﺶ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد، ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن اﻣﺎم(ره) ﭘﺎدﮔﺎن را ﺗﺮك ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺻﻔﻮف ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ اﻣﺖ ﺣﺰب اﷲ

ﭘﻴﻮﺳﺖ.

‫ﺑﺎ ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ، ﺳﻴ‪ﺪﻋﻠﻰ ﺟﺰء او‪ﻟﻴﻦ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺑﻮد ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﺳـﭙﺎه ﭘﺎﺳـﺪاران اﻧﻘـﻼب اﺳـﻼﻣﻰ

‫ﭘﻴﻮﺳﺖ و ﭘﺲ از ﻃﻰ دورهﻫﺎى آﻣﻮزﺷﻰ در ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﻛﻮﺗﺎه، در زﻣﺮه ﻣﺴﺌﻮﻻن آﻣﻮزش ﺳـﭙﺎه ﺑـﻪ ﺣـﺴﺎب

‫آﻣﺪ.

‫ﺷﻬﻴﺪ در ﺑﻴﺴﺖ و ﻫﻔﺖﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻴﻠﻰ ﻗﻠﻰزاده ازدواج ﻛﺮد. ﻛﻪ ﻣﺪ‪ت زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺸﺘﺮك آﻧﻬﺎ ﭘـﻨﺞ

‫ﺳﺎل ﺑﻮد. و ﺛﻤﺮه اﻳﻦ ازدواج ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ دﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻓﺎﻃﻤـﻪاﻟـﺴﺎدات اﺳـﺖ ﻛـﻪ در 30 ﺷـﻬﺮﻳﻮر 1366

‫ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ.

‫ﻫﻤﺴﺮش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻬﻴﺪﻓﺮدى ﺧﻮش اﺧﻼق و ﺧﻮش رﻓﺘﺎر ﺑﻮد و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ اﺣﺘﺮام ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ.

‫او ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﻮد. ﻫﺮ وﻗﺖ ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻰﺷﺪ، وﺿﻮ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ و دو رﻛﻌﺖ ﻧﻤﺎز ﻣـﻰﺧﻮاﻧـﺪ ﺗـﺎ آراﻣـﺶ

‫ﻗﻠﺒﻰ ﺑﻴﺎﺑﺪ. ﻓﺮدى ﺷﺠﺎع، ﻣﺨﻠﺺ، ﻓﺪاﻛﺎر و در زﻧﺪﮔﻰ ﺑﺴﻴﺎر ﻗﺎﻧﻊ ﺑﻮد.

‫او در ﻏﺎﺋﻠﻪ ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﻫﻤﺮاه ﮔﺮوﻫﻰ ﺑﻪ ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻰ ﺷﻬﻴﺪ ﮔﺮاﻧﻘﺪر دﻛﺘﺮ ﭼﻤـﺮان، ﻋـﺎزم آﻧﺠـﺎ ﺷـﺪ و در

‫اﻳﻦ راه، ﻣﺄﻣﻮرﻳﺘﻬﺎى ﻣﻮ‪ﻓﻘﻴ‪ﺖآﻣﻴﺰى داﺷﺖ. ﭘﺲ از ﻣﺮاﺟﻌﻪ از ﻛﺮدﺳﺘﺎن، ﺑـﺮاى اداﻣـﻪ آﻣـﻮزش ﻧﻈـﺎﻣﻰ

‫رﻫﺴﭙﺎر ﺗﻬﺮان ﺷﺪ. ﺑﺎﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ و ﻋﻠﻰ رﻏﻢ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ وﺟﻮد او در ﻣﺸﻬﺪ، ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﺎ ﺑﻪ ﻋﺮﺻﻪ

ﭘﻴﻜﺎر ﮔﺬاﺷﺖ.

‫ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺎرﻫﺎ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﺮاى ﭘﻴﺮوزى اﺳﻼم و دﻓﺎع از ﻣﺮزﻫﺎى ﻛﺸﻮر اﺳﻼﻣﻰ ﺑﺎﻳﺪ در ﻣﻨﻄﻘـﻪ ﺑﺎﺷـﻴﻢ و

‫ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺮادراﻧﺶ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮوﻳﻢ و از آب و ﺧﺎك ﺧﻮدﻣﺎن دﻓـﺎع ﻛﻨـﻴﻢ و ﺑـﺮاى رﺿـﺎى

ﺧﺪاوﻧﺪ درﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ.

‫اﺧﻼص، اﻳﻤﺎن و ﻣﺪﻳﺮﺑﻮدن او ﺑﺎ ﺣﻀﻮرش در ﺟﺒﻬﻪﻫـﺎى ﻧﺒـﺮد ﺑـﻴﺶ از ﭘـﻴﺶ آﺷـﻜﺎر ﮔـﺸﺖ و ﺑـﻪ

‫ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻬﺎى ﻣﻬﻤ‪ﻰ از ﺟﻤﻠﻪ، ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﺗﻴﭗ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه ﺷﺪ. ﻗﺪاﺳﺖ روﺣﻰ، اﺧﻼص، اﻳﻤـﺎن، ﻣﻬـﺎرت در

‫ﻋﻠﻮم ﻧﻈﺎﻣﻰ و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ داﺷﺘﻦ ﻗﺪرت ﻣﺪﻳﺮﻳ‪ﺘﻰ ﻗﻮى، او را ﺑﺴﻴﺎر زود در ﻣﻴـﺎن ﻫﻤﺮزﻣـﺎﻧﺶ ﻣـﺸﺨﺺ

‫ﻛﺮد و ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﻗﺒﻮل ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻬﺎى ﻣﻬﻢ‪ را در او ﺑﻪ وﺟﻮد آورد.

‫ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻬﺎى ﻣﻬﻢ و ﺣﺴ‪ﺎس او از اﺑﺘﺪاى ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴـﺐ ﺑـﻮد: 1 - ﻣـﺴﺌﻮل اﻃّﻼﻋـﺎت و

‫ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺳﺘﺎد ﺧﺮاﺳﺎن 2 - ﻣﺴﺌﻮل اﻃّﻼﻋﺎت و ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺗﻴﭗ 12 اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) 3 - ﻣـﺴﺌﻮل اﻃّﻼﻋـﺎت و

‫ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻟﺸﻜﺮ ﻗﺪس 4 - ﻣﺴﺌﻮل ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻧﻴﺮوى زﻣﻴﻨﻰ ﺳﭙﺎه ﻫﺸﺘﻢ ﺛﺎﻣﻦاﻻﺋﻤﻪ ﺧﺮاﺳﺎن 5 - ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪه

‫ﺗﻴﭗ ﺑﺎ ﺣﻔﻆ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖ اﻃّﻼﻋﺎت و ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺳﭙﺎه ﻫﺸﺘﻢ ﺛﺎﻣﻦاﻻﺋﻤﻪ ﺧﺮاﺳﺎن.

‫ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﺟﻨﮓ را ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﻛﺮده اﻧﺪ. ﺑﺎرﻫﺎ ﻣﻰﮔﻔـﺖ: ﺗﻤـﺎم

ﻣﻠّﺖ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻫﻢﻣﺘّﺤﺪ ﺷﻮﻧﺪ و از اﻳﻦ دﺷﻤﻦ ﻣﺘﺠﺎوز اﻧﺘﻘﺎم ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ.

‫او ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ در ﻣﻨﺰل ﺑﻮد از ﺟﻨﮓ ﻏﺎﻓﻞ ﻧﻤﻰﺷﺪ و ﻃﺮﺣﻬﺎ و ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدﻫﺎى ﺧﻮدش را در ﻣﻨﺰل ﻣﺮور

‫ﻣﻰﻛﺮد و ﻳﺎدداﺷﺘﻬﺎﻳﻰﻫﻢ در ﻣﻨﺰل داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدﺗﺶ، ﺑﺮادران ﺳـﭙﺎه آﻣﺪﻧـﺪ و آن ﻃﺮﺣﻬـﺎ را

‫ﺑﺮاى ﺑﻬﺮه ﺑﺮدارى ﺑﻪﻫﻤﺮاه ﺑﺮدﻧﺪ.

‫ﺑﻰ ﻧﻈﻤﻰ، ﺑﻰﺑﺮﻧﺎﻣﮕﻰ و ﺗﺼﻤﻴﻤﺎت ﻧﺎدرﺳﺖ در ﻃﺮحرﻳﺰﻳﻬـﺎى ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎﺗﻰ، ﺳـﻴ‪ﺪﻋﻠﻰ را ﺑـﺴﻴﺎر ﻧﺎراﺣـﺖ

‫ﻣﻰﻛﺮد. ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ اﻳﻦﺑﻰﻧﻈﻤﻰ را ﻣﻰدﻳﺪ، ﻧﻈﺮ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻛﻤﺎل ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺑﻴﺎن و ﻧﺴﺒﺖ ﺑـﻪ ﺑﻌـﻀﻰ از

‫اﻣﻮر اﻇﻬﺎر ﻣﺨﺎﻟﻔﺖﻣﻰﻛﺮد.

‫او در راه ﻋﻘﻴﺪه و ﻣﻜﺘﺐ روز و ﺷﺐ ﺑﺮاﻳﺶ ﻓﺮﻗﻰ ﻧﺪاﺷﺖ، ﺷﺒﻬﺎ را ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺧﻮاب اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺟﺎت ﺑـﺎ

‫ﺧﺪا ﻣﻰﮔﺬراﻧﺪ و ﺑﺎﺧﺪاى ﺧﻮد در ﺧﻠﻮت و ﺳﻜﻮت ﺑﻪ راز و ﻧﻴﺎز ﻣﺸﻐﻮل ﻣﻰﺷـﺪ. ﺣﺘـﻰ اﻷﻣﻜـﺎن ﻧﻤـﺎز

‫ﺷﺐ را ﺗﺮك ﻧﻤﻰﻛﺮد. ﺷﺒﻬﺎ رو ﺑﻪ ﻗﺒﻠﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺑﻴﺪ و داﻳﻢ اﻟﻮﺿﻮ ﺑﻮد، ﻧﻤﺎزﻫﺎﻳﺶ را ﺗـﺎ ﻣـﻰﺗﻮاﻧـﺴﺖ ﺑـﻪ

‫ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. آﺧﺮﻫﺮ ﺷﺐ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﻛﺎرﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ اﻧﺠﺎم داده ﺑﻮد ﻳﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣـﻪ ﻛـﺎر ﻓـﺮداﻳﺶ ﺑـﻮد، در

‫دﻓﺘﺮش ﻳﺎدداﺷﺖ ﻣﻰﻛﺮد. از ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻏﺎﻓﻞ ﻧﺒﻮد. ﻧﻪ ﻏﻴﺒﺖ ﻛﺴﻰ را ﻣﻰﻛﺮد و ﻧﻪ اﺟﺎزه ﻣﻰداد ﻛـﺴﻰ در

‫ﺣﻀﻮرش ﻏﻴﺒﺖ ﻛﻨﺪ. از ﺟﺒﻬﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ ﻣﻰآﻣﺪ ﺑﻪ ﺳـﺮاغ ﻫﻤـﻪﻣـﻰرﻓـﺖ و از اﺣـﻮال آن ﺟﻮﻳـﺎ

‫ﻣﻰﺷﺪ. ﻗﺮآن را ﺗﻼوت ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﻪ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ آن ﻣﻰاﻧﺪﻳﺸﻴﺪ. اﺧﺒﺎر روزاﻧﻪ را ﺑﻪ دﻗّﺖ ﺗﻤﺎم ﮔﻮش ﻣﻰداد.

‫او ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺮﻟﺒﺎﻧﺶ داﺷﺖ و ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﺻﻤﻴﻤﻰ ﺑـﻮد. ﺗـﺸﻮﻳﻖ را در ﻣـﻮارد ﻻزم ﻣﻮﺟـﺐ

‫دﻟﮕﺮﻣﻰ و ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻛﺎر ﻣﻰداﻧﺴﺖ و ﺑﺮ ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺎس اﻓﺮادى ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﻫﻤﻜـﺎرى داﺷـﺘﻨﺪ، ﻫﻤﻴـﺸﻪ

‫ﻣﻮرد ﻟﻄﻒ و ﺗﺸﻮﻳﻖ او ﻗﺮار ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﺑﺎ دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺧﻴﻠﻰ ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ و ﻣﻨﻄﻘﻰ ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻰﻛﺮد، ﺣﺘّـﻰ

‫اﮔﺮ درﺑﺎره ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺳﻴﺎﺳﻰ و اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﺑﺤﺜﻰ ﺑﻴﻦ او و دﻳﮕﺮان رخ ﻣﻰداد، ﺑﺎ ﺻﺒﺮ و ﺣﻮﺻﻠﻪ و ﺑـﻪ دﻗّـﺖ

‫ﺣﺮﻓﻬﺎى آﻧﺎن را ﮔﻮش ﻣﻰداد و اﮔﺮ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺣﺮﻓﺶ را ﻧﻤﻰﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ، ﻫﻴﭻﮔﺎه ﻧﺎراﺣـﺖ ﻧﻤـﻰﺷـﺪ و ﺑـﺎ

‫ﺧﻨﺪه روﻳﻰ ﺟﻮاب ﻗﺎﻃﻊﺑﻪ آﻧﺎن ﻣﻰداد. در اﻧﺠﺎم دادن ﻛﺎرﻫﺎ ﺑـﻪ ﻣـﺸﻮرت اﻫﻤﻴ‪ـﺖ ﺧﺎﺻ‪ـﻰﻣـﻰداد و

ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﻰ را ﻣﻄﻠﻮب ﻣﻰداﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم دوﺳﺘﺎن و ﻧﺰدﻳﻜﺎن ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻣﻰﻛﺮد.

‫ﺷﻬﻴﺪ در ﻧﺎﻣﻪاى ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻣﺎدرش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﺎﻳﺪ زﻳﻨﺐ وار زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻴﺪ و ﺻـﺒﺮ و اﺳـﺘﻘﺎﻣﺖ ﭘﻴـﺸﻪ

‫ﺳﺎزﻳﺪ. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮش ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻛﻨﺪ:اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻰ ﻓﺮد ﻣﻔﻴﺪى ﺑﺮاى ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺎﺷﻰ، ﺑﺎﻳﺪ ﺣﺘﻤﺎً

‫درس ﺑﺨﻮاﻧﻰ و ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﻬﺎى اﻣﺎم ﻋﺰﻳﺰﻣﺎن ﮔﻮش ﻛﻨﻰ و ﺑﺪان ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﻰ.

‫ﺣﻀﻮر ﺑﻰوﻗﻔﻪ ﺳﻴ‪ﺪﻋﻠﻰ در ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﻧﺒﺮد آن ﭼﻨﺎن ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻣﺤﻜﻢ و اﺳﺘﻮارى ﺑﻴﻦ او و ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪ وﺟﻮد

‫آورد ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺟﺰﺷﻬﺎدت ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ اﻳﻦ ﭘﻴﻮﻧﺪ را ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ. آرى ﺷﻴﺮ ﺟﺒﻬـﻪﻫـﺎى ﻧﺒـﺮد در ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت

‫ﺑﻴﺖاﻟﻤﻘﺪس 2، در ﻧﻴﻤﻪﺷﺐ 24 ﺑﻬﻤﻦ 1366 در ﻣﺎووت ﻋﺮاقﺑﺎ ﺗﺮﻛﺶ ﺧﻤﭙﺎره ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺷـﻜﻢ و ران

ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ و در ﺑﻬﺸﺖ رﺿﺎ(ع) دﻓﻦ ﺷﺪ.