ﻣﺼﻄﻔﻰ اﻛﺮﻣﻰ ﻓﺮزﻧﺪ اﻛﺒﺮ،در ﺑﻴﺴﺘﻢ اﺳﻔﻨﺪﻣﺎه ﺳﺎل 1340 در ﻣﺸﻬﺪ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ.

‫ﻣﺎدرش درﺑﺎره ﺗﻮﻟﺪ او ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺧﻮاب ﺳﻴ‪ﺪى را دﻳﺪم ﻛﻪ ﺳﻴﺐ ﻗﺮﻣﺰ ﺧﻮشرﻧﮕﻰ را ﺑﻪ ﻣـﻦ داد و

‫ﮔﻔﺖ: اﻳﻦ را ﻧﻴﻜﻮ ﻧﮕﻪدار. ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﺧـﻮاب ﻣﺘﻮﺟ‪ـﻪ ﺷـﺪم ﻣـﺼﻄﻔﻰ را ﺣﺎﻣﻠـﻪام. در زﻣـﺎن ﺑـﺎردارى،

‫ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺣﺪوداً ﻫﻔﺖ ﻣﺎﻫﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ زﻣﻴﻦﺧﻮردم، ﭘﺲ از ﺗﻮﻟﺪ او ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ ﺷﺪم ﭘﺎى راﺳﺘﺶ از ﻧﺎﺣﻴـﻪ

‫ﻣﭻ و زاﻧﻮ ﺷﻜﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﻪﻃﻮرى ﻛﻪ رﺷﺪ ﭘﺎﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺳﻪ روزه ﺑﻮد ﻛﻪ او را ﻧـﺰد ﺷﻜـﺴﺘﻪ ﺑﻨـﺪ

‫ﺑﺮدم، ﭘﺲ از ﭼﻬﻞ روز ﭘﺎ ﺧﻮب ﺷﺪ و رﺷﺪ ﻛﺮد. ﻣﺼﻄﻔﻰ از ﻫﻤﺎن ﻛـﻮدﻛﻰ ﭘﺮﺟﻨـﺐ و ﺟـﻮش و ﻓﻌ‪ـﺎل

‫ﺑﻮد. از اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﺑﺎﻻﻳﻰ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮد و ﺑﺮاى اﻧﺠﺎمدادن ﻛﺎرﻫـﺎى ﺷﺨـﺼﻰاش از دﻳﮕـﺮان ﻛﻤـﻚ

ﻧﻤﻰﮔﺮﻓﺖ.

‫از ﺳﺎل 1347 وارد دﺑﺴﺘﺎن ﺷﻬﻴﺪ ﺻﺪاﻗﺖ -- ﻧﺎم ﻗﺒﻠﻰ(اردﺷﻴﺮ ﺑﺎﺑﻜـﺎن) -- ﻣـﺸﻬﺪ ﺷـﺪ. ﺑـﻪ درس و

‫ﻣﺪرﺳﻪ ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪ ﺑﻮد و ﺗﻜﺎﻟﻴﻒ درﺳﻰاش را ﺑﻪ وﻗﺖ اﻧﺠـﺎم ﻣـﻰداد. ﻗـﺮآن را از ﻣـﺎدر آﻣﻮﺧـﺖ و از 9

‫ﺳﺎﻟﮕﻰ ﻫﻔﺘﻪاى دو ﺷﺐ در ﻣﻨﺰل، دوره ﻗﺮآن داﺷـﺖ ﻛـﻪ ﻫـﺮ ﺷـﺐ ﻗﺒـﻞ از ﺷـﺮوع ﻛـﻼس ﺳـﺮﻛﻮﭼﻪ

‫ﻣﻰرﻓﺖ و ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ را ﺟﻤﻊ ﻣﻰﻛﺮد. در ﺳﺎل 1352 وارد ﻣﺪرﺳﻪ راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ اﺳﺮار ﻣﺸﻬﺪ ﺷﺪ. در اﻳﻦ زﻣﺎن

ﻫﻢ در ﻣﻐﺎزه ﺑﺮادرش ﻛﺎر ﻣﻰﻛﺮد و ﻫﻢ درس ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ.

‫دﻋﺎى ﻛﻤﻴﻞ و ﺗﻮﺳ‪ﻞ و ﻗﺮآن را ﺑﺎ ﺻﻮت زﻳﺒﺎﻳﻰ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و ﺑـﻪ اﻳـﻦ دﻟﻴـﻞ ﺑـﻪ او ﻟﻘـﺐ ﺑﻠﺒـﻞ  داده

‫ﺑﻮدﻧﺪ. او ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮد در ﻧﻤﺎز ﺟﻤﺎﻋﺖﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد ﻣﺸﻮ‪ق دﻳﮕﺮان ﻧﻴﺰ ﺑﻮد. ﺑـﻪ ورزش ﻋﻼﻗـﻪ

‫داﺷﺖ. ﻛﺎر دﺳﺘﻰ درﺳﺖ ﻣﻰﻛﺮد، درﺟﻠﺴﺎت دﻋﺎى ﻧﺪﺑﻪ و ﻗﺮآن ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد، و ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى ﻣـﺬﻫﺒﻰ و

‫ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى آﻳﺖ اﷲ ﻣﻄﻬﺮى و دﺳﺘﻐﻴﺐ را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪﻣﻰﻛﺮد. دوره دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن را در ﻫﻨﺮﺳﺘﺎن ﺷﻬﻴﺪ ﻳﻮﺳﻔﻰ

-- ﻧﺎم ﻗﺒﻠﻰ(رﺿﺎ ﭘﻬﻠﻮى) -- ﮔﺬراﻧﺪ.

‫روزﻫﺎ درس ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و ﺷﺒﻬﺎ ﺑﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻰ اﺷﺘﻐﺎل داﺷﺖ. ﻧﻤﺎز ﺷﺒﺶ ﺗﺮك ﻧﻤﻰﺷﺪ و ﺑﻪ ﻧﻤﺎز او‪ل وﻗﺖ

‫اﻫﻤﻴ‪ﺖ زﻳﺎدى ﻣﻰداد. ﺑﺎ ﺳﺨﻨﺎن زﻳﺒﺎﻳﺶ ﻛﻪ از ﺗﻔﺴﻴﺮ آﻳﺎت ﻗﺮآن و رواﻳﺎت ﺑﻮد، اﻓﺮاد زﻳـﺎدى را ﺑـﻪ راه

‫راﺳﺖ ﻫﺪاﻳﺖ ﻛﺮد.

‫ﺑﺎ اوجﮔﻴﺮى اﻧﻘﻼب ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎى ﻣﺤﻞ را ﺟﻤﻊ ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﻪ راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰ ﻣـﻰﺑـﺮد و آﻧـﺎن را ﺑـﻪ ﺷـﺮﻛﺖ در

ﻣﺠﺎﻟﺲ ﺳﻴﺎﺳﻰ و ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻰﻛﺮد و ﺷﺒﻬﺎﺑﺎ آﻧﻬﺎ در ﭘﺸﺖ ﺑﺎم ﻧﺪاى اﷲاﻛﺒﺮ ﺳﺮ ﻣﻰداد.

‫او ﻋﺎﺷﻖ اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ(ره)ﺑﻮد و ﺣﺪاﻗﻞ 50 ﻧﻮار از اﻳﺸﺎن داﺷﺖ.

‫ﺑﺎ ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب ﺿﻤﻦ ﮔﺬراﻧﺪن ﺳﺎل آﺧﺮ دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن در ﻛﻤﻴﺘﻪ ﻣﺮﻋـﺸﻰ ﺑـﻪ ﺧـﺪﻣﺖ ﻣـﺸﻐﻮل ﺷـﺪ.

‫ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺳﺮﮔﺮوه ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎى ﺑﺴﻴﺞ ﭼﻨﺪ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﻮد. وى ﻣﺴﺌﻮل ﭘﺎﻳﮕﺎه ﺑﺴﻴﺞ اﻣﺎم رﺿﺎ(ع)، اﻣﺎم ﺟﻮاد(ع)،

‫ﻣﺴﺠﺪ ﺳﺠﺎد(ع) و ﭘﺎﻳﮕﺎه آب و ﺑﺮق ﺑﻮد. ﺷﺒﻬﺎﭘﺎﺳﺪارى و ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻰ ﻣﻰداد و در ﻣﺤﺎﺻﺮه ﻣﻨﺰل و ﻣﺤـﻞ

‫ﺳﺎواﻛﻰﻫﺎ ﻧﻘﺶ داﺷﺖ. ﺑﺮادرش -- ﻣﺤﻤ‪ﺪ اﻛﺮﻣﻰ -- در اﻳﻦ ﺑـﺎره ﻣـﻰﮔﻮﻳـﺪ: ﻣـﺼﻄﻔﻰ در ﮔـﺸﺘﻬﺎى

‫ﺑﺴﻴﺞ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد؛ ﻣﻦ ﻣﺴﺌﻮل ﭘﺎﻳﮕﺎه ﺑﻮدم. ﺷﺒﻬﺎﻳﻰ ﻛﻪ او ﻣﻰآﻣﺪ ﺣﺘّﻰ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﻫﻢ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮد ﺑـﻪ

‫ﻣﻨﺰل ﺑﺮود. اﺧﻼق و رﻓﺘﺎرش ﻃﻮرى ﺑﻮد ﻛﻪﻫﻤﻪ را ﺟﺬب ﻣﻰﻛﺮد و ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﭘﺎﺑﻪ ﭘﺎى او ﻣﻰﻣﺎﻧﺪﻧـﺪ و او

‫ﺑﺮاى ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ دﻋﺎ و ﻗﺮآن ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ ﻣﻰﻛﺮد و اﺣﻜﺎم ﻣﻰﮔﻔﺖ.

‫ﺑﺮﺧﻮردﻫﺎى ﻗﺎﻃﻌﺎﻧﻪاى ﺑﺎ ﺿﺪ‪ اﻧﻘﻼب و ﮔﺮوﻫﻜﻬﺎ داﺷﺖ و در دﺳﺘﮕﻴﺮى ﻋﻮاﻣـﻞﺿـﺪ‪اﻧﻘﻼب و اﻓـﺸﺎى

‫ﻣﺮاﻛﺰ ﺗﻴﻤﻰ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺰاﻳﻰ داﺷﺖ و ﺳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪﻣﻮرد ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ ﻗﺮار ﮔﺮﻓـﺖ، اﻣ‪ـﺎ ﺑـﻪ ﺧﻮاﺳـﺖ ﺧـﺪا

‫آﺳﻴﺒﻰ ﻧﺪﻳﺪ.

ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﭘﺲ از ﮔﺬراﻧﺪن ﻳﻚ دوره آﻣﻮزﺷﻰﺑﻪﻣﻨﻄﻘﻪ ﺳﻘّﺰ در ﻛﺮدﺳﺘﺎن اﻋﺰام ﺷﺪ.

‫در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﺸﻜﻼت، اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻗﻮى و ﺑﺎ اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ و داراى ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ و ﻗـﻮىﺗـﺮﻳﻦ روﺣﻴـﻪ ﺗـﺼﻤﻴﻢﮔﻴـﺮى و

‫داراى ﺧﻼﻗﻴ‪ﺖ ﻓﻜﺮى ﺑﺎﻻﻳﻰ ﺑﻮد. ﺧﻮد را وﻗﻒ اﻧﻘﻼب ﻛﺮده ﺑﻮد. در ﺳﺎل 1359 ﻣـﺪ‪ﺗﻰ ﻫﻤـﺮزم ﺷـﻬﻴﺪ

‫ﻛﺎوه ﺑﻮد. اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻧﻴﺮوى ﺑﺴﻴﺠﻰ ﺑﻪﺟﺒﻬﻪ اﻋﺰام ﺷﺪ و ﺳـﭙﺲ ﻋـﻀﻮ ﺳـﭙﺎه ﺷـﺪ. در ﺳـﻘﺰ ﺟـﺰء

‫ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﻓﻌ‪ﺎل ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺑﻮد و زﻳﺮ دﺳﺖ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺎوه ﺷﺒﻬﺎﺑﺮاى ﻛﻤـﻴﻦزدن ﺑـﻪ ﮔﺮوﻫـﻚ ﻛﻮﻣﻠـﻪ

‫ﻣﻰرﻓﺖ.

‫ﻫﻤﺮزﻣﺶ درﺑﺎره او ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺧﻴﻠﻰ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ داﺷﺖ و در ﻫﻤﻪ زﻣﻴﻨﻪﻫﺎ اﻃّﻼﻋﺎت او ﻛﺎﻓﻰ ﺑـﻮد. اوﻗـﺎت

‫ﻓﺮاﻏﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺣﻔﻆ ﺑﻌﻀﻰ از دﻋﺎﻫﺎ ﻣﻰﮔﺬراﻧﺪ. در ﻗﻨﻮتِ ﻧﻤﺎز، دﻋـﺎى ﻛﻤﻴـﻞ ﻣـﻰﺧﻮاﻧـﺪ. در ﺑﺮاﺑـﺮ

‫ﻣﺸﻜﻼت ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﻧﺴﺮد ﻋﻤﻞ ﻣﻰﻛﺮد و وﻗﺘﻰ ﻋﺼﺒﺎﻧﻰﻣﻰﺷﺪ ﺳـﻮره واﻟﻌـﺼﺮ ﻣـﻰﺧﻮاﻧـﺪ. آن ﻗـﺪر

ﺧﻮشﺑﺮﺧﻮرد ﺑﻮد ﻛﻪ اﻓﺮاد ﺑﺴﻴﺠﻰ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ اﺳﻤﺸﺎن در ﮔﺮدان او ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﻮد.

 ‫ﺗﺎ اواﻳﻞ ﺳﺎل 1360 در ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﺑﻮد، ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪى ﺑﻪ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺟﻨﻮب اﻋﺰام ﺷﺪ.

‫در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت رﻣﻀﺎن ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻴﻪ ﻛﺘـﻒ و ﺳـﻴﻨﻪ ﻣﺠـﺮوح ﺷـﺪ. 12 روز در ﺑﻴﻤﺎرﺳـﺘﺎن

‫اﻫﻮاز ﺑﺴﺘﺮى ﺑﻮد ﺳﭙﺲ ﺑﺮاى اداﻣﻪ ﻣﺪاوا ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪ. ﭼﻬﺎرﻣﺎه دﺳﺖ ﭼﭙﺶ ﺑﻰﺣﺮﻛﺖ ﺑﻮد. در

‫اﻳﻦ ﻣﺪت ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻠّﺖ اداﻣﻪ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ در ﺟﺒﻬﻪ ﺣﻀﻮر ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ، در ﺳﭙﺎه ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰﻛﺮد.

‫در ﻫﻤﻴﻦ زﻣﺎن ﻧﻴﺰ ﻃﻰ ﻣﺮاﺳﻤﻰ ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺎده ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻓﺎﻃﻤﻪ ازﻗﺪان ازدواج ﻛـﺮد. ﻫﻤـﺴﺮش درﺑـﺎره او

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در آﺑﺎن ﻣﺎه ﺳﺎل 1361 زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺸﺘﺮﻛﻤﺎن را آﻏﺎز ﻛﺮدﻳﻢ. زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ ﺳﺎده ﺑﻮد اﻣ‪ﺎ ﺳﺮﺷﺎر از

‫ﻣﺤﺒ‪ﺖ و ﺻﻤﻴﻤﻴﺖ. او داراى اﻳﻤﺎن، اﺧﻼق، ﻣﺘﺎﻧﺖ و ﻇﺎﻫﺮى ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه ﺑـﻮد و ﻧـﺴﺒﺖﺑـﻪ ﺑﻴـﺖ اﻟﻤـﺎل

‫ﺣﺴ‪ﺎﺳﻴ‪ﺖ ﺧﺎﺻ‪ﻰ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺜﺎل، ﻳﻚ ﺑـﺎر از او ﺧﻮاﺳـﺘﻢ ﺗـﺎ ﺑـﺎ ﻣﻮﺗـﻮرى ﻛـﻪ از ﻃـﺮف ﺳـﭙﺎه در

‫اﺧﺘﻴﺎرش ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪرم ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ، اﻣ‪ﺎ او از اﻧﺠﺎمدادن اﻳﻦ ﻛﺎر اﻣﺘﻨﺎع ﻛﺮد. ﺑـﻪ ﻣـﺴﺎﺋﻞ

‫دﻧﻴﻮى ﻋﻼﻗﻪ ﻧﺪاﺷﺖ. ﺑﻠﻜﻪ آرزوى زﻳﺎرت ﻛﺮﺑﻼ، دﻳﺪار اﻣﺎم زﻣﺎن(ﻋﺞ) و ﺷﻬﺎدت را داﺷﺖ. ﺗﺎ ﺣﺪ‪ اﻣﻜﺎن

‫در ﺟﻠﺴﺎت و ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﺎﺗﻮﺟ‪ﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻳﺶ ﺣـﻀﺮت اﻣـﺎم(ره) ﺳـﻌﻰ ﻣـﻰﻛـﺮد

‫روزﻫﺎى دوﺷﻨﺒﻪ و ﭘﻨﺞ ﺷﻨﺒﻪ را روزه ﺑﮕﻴﺮد.

‫او ﻓﺮدى ﻣﺘﻮاﺿﻊ و ﻓﺮوﺗﻦ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻃﻮرى ﻛﻪﺳﻤﺘﻬﺎﻳﺶ را در ﺟﺒﻬـﻪ ﺑـﺮاى دﻳﮕـﺮان ﺑﻴـﺎن ﻧﻤـﻰﻛـﺮد.

‫ﻫﻤﺴﺮش را ﺑﻪ اﺟﺮاى ﻓﺮاﻳﺾ ﻣﺬﻫﺒﻰ و ﭘﻮﺷﺶ اﺳﻼﻣﻰ ﺳﻔﺎرش ﻣﻰﻛﺮد و ﻫﻤﻮاره ﺑﻪ او ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﻦ

در ﺟﺒﻬﻪ ﻣﺴﺌﻮﻟﻢ و ﺗﻮ در ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ.

‫در ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬﺎى رﻣﻀﺎن، ﻣﺤﺮم، ﻓﺘﺢاﻟﻤﺒﻴﻦ، واﻟﻔﺠﺮ ﻣﻘـﺪ‪ﻣﺎﺗﻰ و واﻟﻔﺠـﺮ 1 ﺣـﻀﻮر داﺷـﺖ. ﺑـﺮادرش --

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪ اﻛﺮﻣﻰ -- در اﻳﻦ ﺑﺎره ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺳﺎل 1360، ﺑﻪ اﺗّﻔﺎق در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻮدﻳﻢ. ﻣﻦ در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﭼﺰّاﺑﻪ

‫ﺑﺎ ﺗﻼش زﻳﺎد ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎت او رﻓﺘﻢ، اﻣ‪ﺎ ﺗﺎ آن زﻣﺎن ﻧﻤﻰداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺳـﻤﺘﻰ دارد. او آن ﻗـﺪر ﺑـﺎ ﻧﻴﺮوﻫـﺎى

ﺗﺤﺖ اﻣﺮش ﺑﺮادراﻧﻪ رﻓﺘﺎر ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﻫﺮﻛﺲ وارد ﻣﻰﺷﺪ ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ ﻧﻤﻰﺷﺪ ﻛﻪ او ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ.

‫ﻫﻤﺮزﻣﺶ -- آﻗﺎى ﻫﺎدى ﻛﻔﺸﻜﻨﺎن -- درﺑﺎره او ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻧﮕﻴﺰهاش از آﻣﺪن ﺑﻪ ﺟﺒﻬـﻪ ﺧـﺪﻣﺖ ﺑـﻪ

‫اﺳﻼم و ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺑﻮد. ﺧﻮد را ﺳﺮﺑﺎز وﻻﻳﺖ ﻣﻰداﻧﺴﺖ و اﺳﻼم را در ﻗﺎﻟﺐ وﻻﻳﺖ ﻣﻰدﻳﺪ. ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﻧﺴﺮد

‫ﺑﻮد و در ﺷﺮاﻳﻂ ﺳﺨﺖ، ﺧﻮﻧﺴﺮدى ﺧﻮد را ﺣﻔﻆﻣﻰﻛﺮد و ﺑﺎ ﺗﻮﻛّﻞ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﺸﻜﻼت را ﺣﻞ ﻣﻰﻛـﺮد و

ﮔﺎﻫﻰ ﻛﻪ در ﻛﺎرﻫﺎ ﺳﺴﺘﻰ ﻣﻰدﻳﺪ ﻧﺎراﺣﺖ و ﻋﺼﺒﺎﻧﻰﻣﻰﺷﺪ.

‫ﺷﻬﻴﺪ اﻛﺮﻣﻰ ﺧﻮد در ﺧﺎﻃﺮاﺗﺶ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﻚﺑﺎر ﻛﻪ در ﺟﺒﻬﻪ داﺧﻞ ﺳـﻨﮕﺮ ﺑـﻮدﻳﻢ، ﻣﺘﻮﺟ‪ـﻪ ﭘـﺮواز

‫ﻛﺒﻮﺗﺮ زﻳﺒﺎﻳﻰ ﺷﺪﻳﻢ، او ﺑﺎ ﺷﺘﺎب ﭘﺮ ﻣﻰزد و از ﻣﺎ دور ﻣﻰﺷﺪ. ﻣﺎ ﻛﻪ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﻴﺮ زﻳﺒﺎﻳﻰ او ﻗـﺮار ﮔﺮﻓﺘـﻪ

‫ﺑﻮدﻳﻢ ﻧﺎ ﺧﻮدآﮔﺎه ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ رﻓﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻦﻛﻪ از ﺳﻨﮕﺮﻣﺎن دور ﺷﺪﻳﻢ ﺧﻤﭙﺎرهاى ﺑـﺮ روى ﺳـﻨﮕﺮ

‫اﻓﺘﺎد و ﻣﻨﻔﺠﺮ ﺷﺪ.

‫او در ﻧﺎﻣﻪاى ﺑﻪ ﻣﺎدرش ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد: آن ﻗﺪر در ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰﻣﺎﻧﻢ ﺗﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم واﻗﻌﻰ اِﻧّـﺎ ﻟﻠّـﻪ و اﻧﱠـﺎ

‫اﻟَﻴﻪ راﺟِﻌﻮ‪ن ﺑﺮﺳﻢ و از ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺷﻬﻴﺪ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ ﻧﻤﻴﺮد.

‫ﻣﺼﻄﻔﻰ در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺳﻨﮕﺮﻫﺎ ﺳﺮ ﻣﻰزد. از ﻫﻤﻪ ﺧﺒﺮ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ آﻧﻬـﺎ روﺣﻴـﻪ ﻣـﻰداد و ﺑـﺮاى

‫ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ آﻳﺎت ﻗﺮآن را ﺗﺮﺟﻤﻪ و ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﻰﻛﺮد. ﻫﺮﻛﺲ در ﺟﺒﻬﻪ دﭼﺎر ﻣﺸﻜﻞ و ﻧـﺎراﺣﺘﻰﻣـﻰﺷـﺪ، او را

‫ﻧﺰد ﻣﺼﻄﻔﻰ اﻛﺮﻣﻰ ﻣﻰﺑﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺳﺨﻨﺎن دﻟﻨﺸﻴﻨﺶ او را ارﺷﺎد ﻛﻨﺪ.

‫درﺑﺎره ﺟﻨﮓ ﻣﻰﮔﻔﺖ: درﺳﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﻨﮓ ﻣـﺸﻜﻼﺗﻰ را ﺑـﻪ ﺑـﺎر آورد، وﻟـﻰ در ﻛـﻞ ﻣـﺮدم ﻣـﺎ را

ﺳﺎﺧﺖ.

‫ﻳﻜﻰ از دوﺳﺘﺎن دوران ﻧﻮﺟﻮاﻧﻴﺶ ﻫﺮ زﻣﺎن ﻛﻪ ﻣﺼﻄﻔﻰ از ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮ ﻣﻰﮔﺸﺖ ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ او را ﻣﻰﺑﻮﺳـﻴﺪ.

‫ﺑﺎر آﺧﺮ ﻛﻪ ﻣﺼﻄﻔﻰ از ﺟﺒﻬﻪ آﻣﺪه ﺑـﻮد، اﺟـﺎزه ﻧـﺪاد ﭘﻴـﺸﺎﻧﻴﺶ را ﺑﺒﻮﺳـﺪ و ﮔﻔـﺖ: ﺑﻌـﺪ از ﺷـﻬﺎدﺗﻢ

‫ﭘﻴﺸﺎﻧﻴﻢ را ﺑﺒﻮس. در آﺧﺮﻳﻦ ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ ﺑـﺮاى ﺧـﺪاﺣﺎﻓﻈﻰ ﺑـﻪ دﻳـﺪن داﻳـﻰ ﻛـﻮﭼﻜﺶ رﻓـﺖ. ﻫﻨﮕـﺎم

‫ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻰ داﻳﻰاش ﭘﺮﺳﻴﺪ: ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻛﻰ دوﺑﺎره ﺑﺮ ﻣﻰﮔﺮدى؟ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ اﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺟﻌﺒﻪ

ﺑﺮ ﻣﻰﮔﺮدم.

‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻣﺼﻄﻔﻰ اﻛﺮﻣﻰ در 23 ﻓـﺮوردﻳﻦ 1362 در ﻣﻨﻄﻘـﻪ ﺷـﺮﻫﺎﻧﻰ در ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت واﻟﻔﺠـﺮ 1 -- در

‫ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﮔﺮدان ﻳﺪاﷲ از ﺗﻴﭗ ﺟﻮاداﻻﺋﻤﻪ(ع) را ﺑﺮﻋﻬﺪه داﺷﺖ --ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳـﻴﺪ. او را در

ﺑﻬﺸﺖ رﺿﺎ(ع) در ﻛﻨﺎر دﻳﮕﺮ ﺷﻬﻴﺪان ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮدﻧﺪ.

‫ﺗﻨﻬﺎ ﻓﺮزﻧﺪش ﻣﺼﻄﻔﻰ ﭼﻬﺎرﻣﺎه ﭘﺲ از ﺷﻬﺎدت ﭘﺪر در 25 ﺗﻴﺮ 1362 ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ.

‫{ﺷﻬﻴﺪ اﻛﺮﻣﻰ در وﺻﻴ‪ﺖﻧﺎﻣﻪاش ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ: اﻛﻨﻮن ﻛﻪ ﻗﺮار اﺳﺖ ﻣﺮگ ﻣﺮا درﻳﺎﺑﺪ ﭘﺲ ﭼﻪ ﻧﻴﻜﻮ اﺳـﺖ

‫ﻛﻪ ﺧﻮد ﺑﺎ ﺑﺼﻴﺮت ﻛﺎﻣﻞ ﻣﺮگ ﺳﺮخ را -- ﻛﻪ زﻳﺒـﺎﺗﺮﻳﻦ ﻣﺮﮔﻬﺎﺳـﺖ -- در ﺑﻐـﻞ ﮔﻴـﺮم. ﺧـﺪاﻳﺎ، ﺧـﻮد

‫ﻣﻰداﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻰﻛﺸﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺷﻬﻴﺪم، اﻣ‪ﺎ ﻋﺎﺟﺰاﻧﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﺗﺎ ﺷﻬﻴﺪ ﻧﺸﺪم ﻣﺮا ﻧﺒﺮى.}