درباره استان مركزي

صنایع دستی

در اکثر شهرستان*های استان مرکزی صنایع مختلف دستی وجود دارند که عمدتاً خاص عشایر منطقه*اند. عشایری که در محدوده استان زندگی می*کنند، بومی منطقه نیستند و اکثر آنها از نواحی دیگر به این منطقه مهاجرت کرده و سکنی گزیده*اند. مهم*ترین گروه*های ایلی استان شامل شاهسون*ها ، ایل کله*کویی، ایل میش مس (مست)، ایل خلج ، ایل راوه و ایل کرد (کلهر) هستند که به ویژه زنان و دختران انواع صنایع دستی را در آن*ها تولید می*کنند. مهم*ترین صنعت دستی استان فرش است که فرش ساروق از شهرتی جهانی برخوردار است.

علاوه بر آن گیوه که نوعی پاپوش دست*دوز تولید شده از نخ*های قالی*ست، از جمله صنایع دستی در خور توجه این استان است که در سنجان و وفس تولید می*شود.

موقعیت اقتصادی

بخشهای خدمات، صنعت و كشاورزی به ترتیب اهمیت اساس اقتصاد استان را تشكیل می*دهد. از جمله صنایع مهم این استان می*توان به صنعت ماشین*سازی، هپكو٬ كابل سازی، آلومینیم سازی، واگن*سازی، قند، صنایع دستی و ... اشاره كرد.


برخی از سرشناسان استان

نوشتار اصلی: فهرست مشاهیر استان مرکزی

پروفسور محمود حسابی
روح*الله خمینی
بهزاد فراهانی
امیرکبیر
میرزا ابوالقاسم قائم مقام فراهانی
سلمان ساوجی
مصطفی چمران

نقاط دیدنی استان


شهرستان آشتیان: قلعه تاریخی مستوفی الممالک، دفترخانه تاریخی معتمدالایاله
شهر اراک: مدرسه و مسجد سپهدار ، روستای تاریخی هزاوه (زادگاه امیرکبیر)، حمام تاریخی و موزه چهارفصل، بازار اراک ، چشمه چپقلی، مقبره شاه قلندر انجدان و ...
شهرستان تفرش:آرامگاه پروفسور حسابی، امامزاده در بی بی، مقبره ابوالعلی،مسجد شش ناوه، چشمه*های آب معدنی گراب، آب انبار بلور، تکیه زاغرم تفرش و ...
شهرستان خمین: منزل امام خمینی، قلعه سالار محتشم، امامزاده ابوطالب، مسجد جامع خمین و ...
شهرستان ساوه:مناره مسجد جامع ساوه، قزقلعه، قلعه دختر (قیزقلعه)، پل تاریخی سرخده، کاروانسرای باغ شیخ، تپه تاریخی آوه، قاعه الویر، امامزاده سید اسحاق، امامزاده سید علی اصغر و ...
شهرستان محلات:سرستون*های آتشکده خورهه، غار آزادخان، چشمه وزوان، مسجد جامع محلات، امامزاده ابوالفضل، مجتمع آب گرم محلات و مراکز تهیه گل و گیاه.
شهرستان کمیجان: غار قلعه جوق (وفس)
شهرستان دلیجان: غار چال نخجیر، کاروانسرا و پل شاه عباسی (دوهک)، سد پانزده خرداد، مجموعه تاریخی نراق، امامزاده یحیی نراق و ...
شهرستان زرندیه (مامونیه): یخچال مهدی آباد، مسجد اعظم چلسبان
شهرستان شازند: چشمه بلاغ حک، سراب عمارت [۵]


شهر فرمهین دارای تکیه تاریخی و امزادهاحمد ابن علی


پیوند به بیرون


سایت رسمی استانداری مرکزی
مرکز بازرگانی خارجی استان مرکزی
عکس*هایی از جاذبه*های طبیعی استان مرکزی
سایتهای اینترنتی استان مرکزی
نمایی از تقسیمات استانی استان مرکزی
ساوه از شهرهای استان مرکزی در کشور ایران است. جمعیت این شهر بر پایه آمار نفوس ومسکن سال ۸۵ برابر با ۱۷۹٬۰۰۹ نفر است.[۱]
ساوه شهری کهن است که نام آن در پارسی میانه ساوگ بوده است.[نیازمند منبع] زبان مردم ساوه فارسی است


پیشینه تاریخی

ساوه یکی از شهرهای باستانی ایران به شمار می*رود[۳] .این شهر در دوران گذشته در برخورد کلان*ترین راههای کاروانی میان ری باستان، همدان، اصفهان، قزوین، زنجان، قم و کاشان قرار داشته و در روزگار پارتیان یکی از خانمانهای مهم میان راهی بوده[۴]و در سدهٔ ۷ (پیش از میلاد)یکی از دژهاو خانمان*های سرزمین ماد به شمار می*رفته و زیست همگانی در این بخش از ایران از پیشینه و دیرینگی بسیار برخوردار است و از دید زمین*شناسی از آن دوران سوم وچهارم زمین*شناسی می*باشد.[۵] ساوه نخست از توابع میدان بوده و بعد بخشی از ری بزرگ شده و به سبب نزدیکی با میانه*های نیرومند برخی دودمان و پادشاهان بر ایران گذشته از این که همواره از ارزش ویژه*ای برخوردار بوده دارائی و چمنزارهای آن نیز از دیرباز جای توجه دودمان*ها بوده و روی همین پایه فرمانروایان آن اغلب از میان دولتمردان بنام برگزیده شده*اند بعد از ساسانیان حکومت سامانیان و ال بویه و سپس سلجوقی بر این سرزمین دست داشتند.[نیازمند منبع]
ساوه در جريان حمله مغول در قرن هفتم هجري صدمه و آسيب فراوان ديد، مغولان شهر را ويران كردند و ساكنان آن را از دم تيغ گذراندند. کتابخانه*های بزرگ و موزه*های ساوه طعمه حریق شد وکتابها و ابزار دانشی کتابخانه و دانشوران نابود شدند.[۶]
ساوه از دیر باز محل برخوردهای نظامی ایران بوده در دوره مغول نیز گذرگاه جهانگردان بیگانه شد مار کوپولوی و نیزی و بسیاری از پیامبران و مبلغان آئینی، بازرگانان، و ایلچیان در گزارشها و نوشته*های خود از ساوه یاد کرده*اند. پی آمد حمله مغول کاهش شدید مردم ساوه بوده که کاهش زیاد ماندگاران روستایی و ویران شدن دستگاه*های آبیاری موجب افت شدید کشاورزی در سرزمین ساوه شد. در دوره صفویه که آئین شیعه آئین رسمی کشور شد منطقه ساوه در دوره یاد شده جزو زمینگاه علی شکر بود در سال ۹۰۸ با چیرگی صفویه بر پادشاه مراد عثمانی همدان که والی نشین زمینگاه یاد شده بود بدست قزلباشها افتاد. در روزگار صفویه مردم ساوه از تیره*های گوناگون بودند و زبان و آداب و روسوم آنان نیز طبعا با هم فرق داشت. ولی بيشتر مردم از همان گذشته پارسي زبان با گويش محلي بودند تا به امروز هم ادامه دارد.