تحقيقات اقتصاد كشاورزي

اهميت نقش يارانه ها در اقتصاد بر کسي پوشيده نيست، اما براي بهره مندي کامل از مزايايي اين اهرم کليدي، چگونگي توزيع و تخصيص آن مهم تر است. بخش کشاورزي يکي از مهم ترين بخش هاي اقتصادي در ايران است که پس از بخش انرژي بيش ترين سهم يارانه هاي کشور را به خود اختصاص داده است. از اين رو، اين پژوهش در پي آن است تا پس از شناسايي شاخص هاي مهم و موثر در فرآيند بهينه سازي يارانه ها در اين بخش، به کمک مدل هاي تصميم گيري چند شاخصه و با بهره گيري از نظرات فني کارشناسان و خبرگان اقتصادي، الگويي بهينه براي تخصيص يارانه هاي بخش کشاورزي به دو گروه مصرفي (شامل: گندم (نان)، گوشت، برنج، قندو شکر، روغن و شير و لبنيات) و توليدي (شامل: کود شيميايي، سموم و واکسن ها، تسهيلات بانکي، ماشين آلات، بيمه، خريدهاي تضميني، پژوهش و آموزش، بذر و نهال و انرژي) پيشنهاد نمايد، اما از آن جايي که معمولا در قضاوت هاي کلامي و تجربي، عدم قطعيت، نوسان و ابهام وجود دارد؛ لذا، بمنظور رفع اين مشکل مي توان از منطق بازه اي (حالت خاصي از منطق فازي) بهره جست. از اين رو، در اين پژوهش از روش تحليل سلسله مراتبي بازه اي استفاده شده است. نتايج اين پژوهش ضمن ارايه درصدهاي بهينه تخصيص يارانه به هر دو زير بخش مصرفي و توليدي کشاورزي، حاکي از آن است که الگوي كنوني تخصيص يارانه  هاي کشاورزي در هر دو گروه مصرف کننده و توليد-کننده بهينه نمي باشد و بر اساس الگوي بهينه مي بايست، 86.56 درصد سهم کل يارانه هاي کشاورزي به بخش توليدي و 13.44 درصد باقي مانده به بخش مصرفي تخصيص يابد که اين امر نيازمند يک تعديل 59.61 درصدي در کل يارانه هاي بخش کشاورزي مي باشد.

 نسخه قابل چاپ