تشنگي به درازا كشيد

گاهي در روايات«آب» به وجود امام تأويل مي شود، يعني همچنانكه آب مايه حيات هيه جيز است امام و حجت خدا نيز مايه حيات به شمار مي آيد. به عنوان مثال در برخي روايات در تأويل اين آيه كه مي فرمايد:
قل إن اصبح ما‍ؤكم غوراً فمن يأتيكم بماء معين !
بگو اگر آبتان در زمين فرو رود، چه كسي شما را آب روان خواهد داد.
آمده است:
إذا فقدتم إمامكم فلم تروه فماذا تصنعون.
هر گاه امامتان را نيابيد و او را نبينيد چكار خواهيد كرد؟
اگر سال 260 هجري يك روز صبح بلند شديد و سراغ امام زمانتان را گرفتيد گفتند غايب شدند، چه كسي مي تواند مجدداً امامتان را ظاهر كند؟
در مصباح الشريعه روايتي از امام صادق(ع) آمده كه ويژگيهاي آب را بيان مي كند. حال با اين نگاه مي خواهيم ببينيم نسبتهاي آب و امام چيست و چگونه مي توان اين ويژگيها را به امام تأويل كرد و چه ثمره هاي عملي مي توانيم از اين بحث ببريم.
ويژگي اول آب به بيان امام ششم (ع)، مقدمه بودن آن براي ورود به بساط الهي است. به عبارت ديگر هر كه مي خواهد نماز بخواند، قرآن تلاوت كند، طواف نمايد و يا هر عمل عبادي ديگري انجام دهد، حتماً بايد وضو داشته باشد و براي وضو نيازمند آب است. ولايت معصومين (ع) هم همين طور است، يعني ورود به باطن و حقيقت همه عبادات بدون ولايت چهارده معصوم (ع) ممكن نيست.
اصلاً مي توان گفت كه حقيقت نماز و ديگر اعمال عبادي چيزي جز شخص «ولي» نيست و از همين رويت كه امير المؤمنين (ع) مي فرمايند:
انا صلوه المؤمنين(ع) وصيامهم.
من نماز و روزه مؤمنان هستم.
و لذا بي معرفت ولي مطلق حق نمي توان مهمان سفره و بساط رحمت خاص خداوند متعال شد.
خصوصيت دوم آب ، تطهير نجاستها به وسيله آن است . يعني نجاستهاي ظاهري بدن را با آب مي توان بر طرف كرد.
ولايت هم براي نجاستهاي دل چنين نقشي ايفا ميكند.
در زيارت جامعه خطاب به ائمه (ع) مي گوييم:
و جعل صلوتنا عليكم و خصّنا به من ولايتكم طيباً لخلقنا و طهاره لا نفسنا و كفاره لذنوبنا.
خداوند سلام و صلوات ما را بر شما و آنچه از نعمت ولايت شما بر ما منت عطا كرد.
براي پاكي طينت و طهارت نفسها و كفاره گناهان ما قرار داد. يعني با ولايت ايشان است كه تمام ناپاكيها در تمام مراحل زندگي از ابتدا تا انتها از ما زدوده مي شود. در قرآن كريم آمده وقتي قوم حضرت موسي(ع) مي خواستند به شهر« اريحا » وارد شوند، وحي مي شود كه با تعظيم و احترام از دروازه شهر عبور كنيد:
و إذا قلنا ادخلوا هذه القريه فكلوا منها حيث شئتم رغداً و ادخلوا الباب سجّدا و فولوا حطّه نغفر لكم خطاباكم
و به ياد آريد آن زمان را كه به شما گفتيم: به اين قريه درآييد و از نعمتهاي آن هر چه و هر جا كه خواسته باشيد به فراواني بخوريد ولي سجده كنان از دروازه داخل شويد و بگوييد: بارگناه از ما فرو نه ، تا خطاهاي شما را بيامرزيم... .