توصیه هایی برای نوجوانان و جوانان

«به استعداد خودت ایمان داشته باش، همانطور که به خدا ایمان داری. روح تو پاره ای از آن «واحد» بزرگ است، نیروهایی که در تو هست، مانند دریای وسیعی، عمیق و بی پایان است.[1]
ویلکو
«هیچ راهی، بهتر از آنکه به مشکلات منتهی می گردد، انسان را به سر منزل احتیاط و مآل اندیشی نمی رساند، دست توانای مصائب بهتر از انگشتان نیکبختی و اقبال، هر خطا و اشتباهی را به انسان نشان می دهد.[2]»
دانیال
از مناسبات انسانی جوانان در زندگی؛ رابطه آنان با خویشتن خود می باشد. و چگونگی این رابطه بر ارتباطات آنان با جامعه، خانواده، خدا و هستی، نیز انرژی تعیین کننده دارد.
رابطه جوان و خویشتن در چند مقوله فرعی تر به طور دقیق این گونه تبیین می شود:
(درک) کشف خود، پذیرش خود، علاقه به خود (حب ذات) و ابراز خود (ابراز وجود، اثبات ذات) با این توضیح که جوان، ابتدا در صدد کشف ظرفیتهای پنهان خویش بر می آید تا بتواند خود را درک کند و این امر، علاوه بر مهارتهای خودشناسی، در پرتو معاشرت سازنده با دیگران، حاصل می شود. پس از آن جوان، موجودیت خویش اعم از قابلیتها و نارساییهایش را می پذیرد و اصطلاحاً با واقعیت سازگار می شود و در مرحله بعد؛ علاقه به خویشتن، از راه می رسد که این علاقه در همه اشخاص، ضرورتا، در حدی معتدل، تنظیم نمی شود، بلکه بعضاً حالت افراط یا تفریط نیز به خود می گیرد. و در نهایت پس از وصول به این مرحله، موقعیت مناسبی برای ابراز خود یا «ابراز وجود» مهیا می شود.
آثار برجسته ای که در پرتو ابراز وجود، حاصل می شود، عمدتاً عبارتند از: خود شکوفایی[3] (تحقق خویشتن)، تأمین یک نیاز اساسی روانی، مساعدت در جهت سلامت روحی، تقویت حس خوشبینی، پرورش اعتماد به نفس و بهبود مناسبات انسانی با دیگران، که البته هر یک از مفاهیم مذکور، نیاز بیشتری به توضیح و تبیین دارد که از عهده این بحث خارج است و صرفاً به ذکر آثار اکتفا می شود.
در مقابل اگر، فرد نتواند به خوبی نیاز به ابراز وجود را در خویش تأمین نماید، ناگزیر به واکنشهایی دست می زند که خالی از نگرانی و مخاطره نیست، به عنوان مثال، جوانی که نمی تواند از طرق مثبت ابراز وجود نماید، به «منفی گرایی[4]» روی می آورد و به مقابله به جبهه گیری در قبال اطرافیان و همسالان اقدام می نماید و سعی بر آن دارد که از موضعی خصمانه و منفی با دیگران مواجه شود. حتی باید اذعان کرد که برخی از پدیده های رفتاری نامطلوب نظیر دروغ، تظاهر به موفقیت، اغراق در ارزیابی خویشتن و مبالغه در تواناییهای شخصی، زمانی در شخصیت جوان، ظاهر می شوند که وی فرصتهای مناسب را برای «ابراز وجود» به صورت مثبت و سازنده از دست داده و در کمال نا امیدی، به شیوه های منفی، روی آورده است.