پس از آشنایی‌های اولیه و رسمیت یافتن ارتباطات، دوران عقد با دلهره‌ها و نشاط و خاطره‌هایش آغاز می‌شود.
به تدریج طرفین با روحیات و اخلاق و رفتار هم آشنا می‌گردند و حتی از عکس‌العمل های یکدیگر و واکنش‌ها در مواقع مختلف مطلع خواهند شد.
زوجین از هر قشر و طبقه‌ای باشند، به دلیل کثرت رفت و آمدها و حتی دخالت‌های اطرافیان و قیاس‌ها و حساسیت‌های خاص خود دچار تردید و گاه بدگمانی می‌گردند.
حرف‌هایی از روی غرض یا حتی دلسوزانه با بیان ناخوشایند، آنان را نسبت به آینده به هراس و تفکر می‌اندازد.
قضاوت کردن به معنای تحمیل عقاید و دیدگاه‌های خود به دیگران است و قضاوت‌های عجولانه و پیش‌داوری‌های سطحی و سرشار از ایراد و بغض فقط زندگی را به خطر می‌اندازد.
از آن‌جایی که احتمال عدم پذیریش یا سازگاری با خصوصیات یا اعمال همسر در این دوران زیاد خواهد بود، مراقبت از احساسات یکدیگر و احترام به عقاید مخالف هم نیز توصیه می‌شود.
گاه کار و برنامه‌ای وعده داده شده و سهل‌انگاری صورت گرفته است
. عدم کسب نتیجه دلخواه، همسران را نسبت به هم دلسرد می‌کند. در این شرایط با فرصت دادن به یکدیگر برای ابراز دلایل این اتفاق از رنجش یکدیگر بکاهید.
ضمن این‌که صبوری و تحمل افراد در دوران عقد به علت فشارهای روانی موجود نسبت به زمان‌های دیگر ممکن است کمتر باشد
که این مساله نیز نیاز به هم صحبتی و هم‌فکری درباره‌ی خصوصیت‌های هم و رفع تنش‌هایی که ناشی از داوری‌ها و قضاوت‌های زودهنگام است، دارد.
لیلا کیانیان
