تاریخچه ی ووشو
چهارشنبه 14 مرداد 1388 9:15 AM
ووشو (به انگلیسی: wushu) (به چینی: 武術) از ورزش رزمی و باستانی چینی است که در آن انواع مختلف حرکات جهت سلامتی جسم و روح و دفاع از خود در نظر گرفته شده است. در چین باستان از هنرهای رزمی برای دفاع از سرزمین یا خود یا خانواده از دشمنان، راهزنان و غیره استفاده میشد. امروزه ووشو بصورت استاندارد جهانی به مردم جهان ارائه شده است و فقط منحصر به کشور چین نیست و مردم کشورهای مختلف برای بهره گیری از خواص طبی وشرکت در رقابتهای قهرمانی این رشته ورزشی را تمرین می‌‌کنند.
هنر رزمی ووشو بطور کلی در دو زمینه ارائه میشود:
1. زمینه تالو (اجرای فرمهای سنتی چینی بصورت زیبا به همراه حرکات آکروباتیک)
2. زمینه سانشو (مبارزه آزاد بر روی سکو با استفاده از دستان و پاها و زیرگیری)
زمینه تالو دارای چهار سبک معروف جهانی است که معمولاً در مسابقات بین المللی دارای رده‌های قهرمانی است.
تاریخچه ووشو
درزمانهای بسیار دور یعنی چیزی در حدود بیش از4500 سال قبل زمانی که کشورهایی مانند ایران وچین بدلیل وجود تمدنهای بسیار بزرگ وکهن در سرزمینهایشان مهد قدرت درتمامی دنیا بشمارمیرفتند امپراتوریهای بسیارقدرتمندی در کشور پهناور چین حکومت می کردند که نماد قدرت آنان ظلم ،کشتارو جهان خواهی بود. بسیارند آثاری مانند دیوار بزرگ چین که زندگی انسان‌های بیشماری رادرداخل خود مدفون نموده اند ومظهرظلم وزیاده خواهی حاکمان زورگوی آن زمانند . یکی از دلایل تداوم قدرت آنان را میتوان ایجاد نفاق وتفرقه در بین قبایل متعدد کشور چین برشمرد. این کشور بنا به موقعیت جغرافیایی وآب وهوای خاص خود جمعیت کثیری ازمردمان جهان را درون خود جای داده است که درآن میان نیز قبایل جداگانه ای به جهت تفاوت گویش ولهجه های مختلف، اختلاف نژادی وآئینی و...بوجود آمده اند که اختلافات قبیله ای چینی در آن زمانها از گفتارهای ویژه تاریخ است، جنگهای بی شمار قبایل وآثارمخرب آنها سالیان سال عرصه زندگی را در آن دیار تلخ کرده
چين مبدا هنرهاي رزمي جهان
چين به عنوان يک سرزمين که در آنجا هنرهای رزمي بدوا" شروع به شکل گيری نمودند ، می تواند موضوعي برای پيدا کردن سرنخ و ريشه ابداعي اينگونه هنرها باشد تاريخ چين حاکي از آن است که هنرهای رزمی در ابتدا در آنجا به صورت يک حالت دفاع شخصي تمرين مي شده که آن را (چياهو) مي ناميدند ، آنگاه به مرور زمان بعضي از حرکات آن تعغير شدند تا اينکه در سال 520 قبل از ميلاد مسيح شخصي به نام( بوديدهارما) که چينی ها او را( تامو) و ژاپني ها او را (داروماتئيشی) می ناميدند ، به منظور تعاليم مذهبي از هند وارد چين شد . در آن زمان يک نوع مسابقه رزمي در آن سرزمين رايج بود که (چيايوتی) ناميده مي شد و در اين نبرد برخوردهاي بيرحمانه و دور از انسانيت بين داوطلبين انجام می پذيرفت به طور مثال هر دو طرف می بايد بر سر خود کلاه شاخدار آهنين می نهادند و سعي در شاخ زدن و زخمي کردن نفر بعدي مي کردند اين روش تا زمان امپراتور( هيانگ تي) ادامه يافت تا آنکه وی برخي تمرينات و تعليمات پزشکي و تنفسي را برای سالم نگه داشتن بدن جايگزين روش وحشيانه قبلي نمود.
(بوديدهارما) پس از ورود به چين توسط امپراتور پذيرفته شد و تعاليم خويش را در معبدی بنام (شائولين) شروع نمود . در اين مکان راهبان مذهبي وجود داشتند که پيرو فلسفه قديمي( تائو ) بودند و همچنين علاوه بر تعاليم مذهبي تمرينات بسيار ساده ای را جهت دفاع از خويش که به دليل شبيخون گاه و بيگاه دزدها و راهزنان به آن منطقه بود می آموختند.
تعاليم (بوديدهارما) در آنجا کلا بر دو قسم بود: 1- سری تمرينات تفکری و تمرکزی 2- تعاليم مذهبي ، در تمرينات تفکری و تمرکزی که (بوديدهارما) به پيروانش آموزش مي داد ، ديسيپلين و انضباط شديدی اعمال ميشد که در بعضي موارد شاگردان مکتبش به علت ضعف بدني و نداشتن قدرت کافي قادر به ادامه راه نبوده و در جريانهای تعليم دچار ضعف و بي حالي ميشدند . اين تعاليم عبارت از تمرکز حواس و روزه داری و ساعتها بيدار ماندن بود.(بوديدهارما) پس از مشاهده ضعف و بي حالي افراد تحت تعليمش تصميم گرفت روشي را بوجود آورد که به واسطه آن بتوان به مرحله بالاتری از قدرت و نيروی فيزيکي دست پيدا نمود. از اين رو وی مدت زمان طولاني را در سکوت و آرامش و تنها به سر برد و ساعتها در کوه ها و جنگلها تمرينات ابدايي خويش را تکميل نمود تا پس از مدتي هيجده روش تمريني را به وجود آورد که به(لوهان شي با) يعنی 18 تمرين مشهور شدند . برای مدتها زيادی سيستم مبارزه ای (بوديدهارما) تمرين مي شد تا اينکه بعد از يک قرن ، فيلسوف بزرگ چينی بنام(چانگ تزو) با روشهای هيجده تمرين آشنا و در همان حال موفق شد با اصول وابسته به روش تنفسي که ابداء نموده بود ، حالت جديدی به روشهای رزمي بدهد حدود دو قرن بعد از نظريه فيلسوف چينی (چانگ تزو) در زمان حکومت سلسله( هان ) که بيش از 400 سال فرمانروايی را به عهده داشت (سال 206 قبل از ميلاد مسيح تا سال 220بعد از ميلاد مسيح) و دوران شکوفايي هنرهاي رزمي در چين باستان بشمار مي رود ، يکي از امپراتوريهای اين سلسله که ارزش بسياری برای هنرهای رزمي قائل بود شخصي به نام (هان وئوتي) است که علاقه عجيبي نسبت به اين ورزشها داشت. گويا وي در قرن اول بعد از ميلاد کتايی تحت عنوان ( هان شو آی ون چيه) به معني هنرهای رزمي هان نوشته بود که شامل شش فصل از متدهای مبارزه با دست بوده است . يکی از روشهای مهمي که در زمان تمرين مي شد روش(چانگ چوان) یا متد تمرين مبارزه با دست در فاصله زياد است که در اين نوع سبک حرکات از فاصله دور انجام گرفته و دستها و پاها به فاصله زياد از هم حرکات را انجام مي دهند . اين سبک تا قرن ششم بعد از ميلاد تکامل يافته و دارای 32 فرم شد که به عنوان يک سبک حرفه ای گسترش يافت. در اوخر دودمان( هان) يک فيلسوف و جراح معروف بنام( هواتو )190تا265 بعد از ميلاد مسيح سری تمريناتی را ابداع نمود که به تندرستي و سلامت بدن کم کرده و همچنين تاثير بسزايي به توسعه نيروی دروني و عضلاني مي نمود . به طور کلي روشهای بوجود آمده به دو بخش تقسيم مي شدند که بخش اول باعث تقويت عضلات شده که در آنها قدرت عضله وزن و جسم مورد توجه قرار گرفته و غالبا افراد چابک و عضله های قوی و پيچيده تعليم داده مي شدند در حقيقت در اين نوع روش شخص به واسطه فشارها و تمرينات شديد ، دارای چابکي بي حد و وصف و همچنين قدرت عضله ای فوق العاده ای مي شد . بخش دیگر ، عامل تقويت نيروی دروني و تنفسهای ويژه بود که در آن از متدهای تنفسي مخصوصي همراه با حرکات آرام بهره برده مي شد در طي سلسله ( تانگ ) 907-618ميلادی چين يک عصر سلهشوری را گذراند که در آن دوران کمتر کسی پيدا مي شد که نسبت به هنرهای رزمي بي اطلاع باشد قبل از اين تاريخ در حدود قرن چهار الی پنج ميلادی يکی از برجسته ترين فيلسوفان چينی به نام (کنفسيوس) فعاليت زيادی در امرگسترش ورزش خصوصا هنرهای رزمي داشته و شاگردان او همگي علاوه بر ادبيات در امور رزمي نیز متخصص بودند .از آن زمان به بعد ورزشهای رزمي به زبان عاميانه چينی (چوان فا) يا (چوان شو) به معنای هنر مشت زني شهرت یافتند . دربين سالهای 1279-1127سيستم مهم ديگری پا به عرصه وجود نهاد که در حال حاضر به نام (تای چي چوان)معروف مي باشد . گفته مي شود اين سبک توسط شخصي به نام(چان سان فنگ)که يکي از دنباله روهای (کنفسيوس) بود اختراع شد اين تعاليم اول بارتوسط (چان سان فنگ)به مريدانش در کوه های(پکينگ) آموزش داده شد .همچنين بعدها در استان(هه بي) مستقر در کوههای ( وودانگ ) نيز آموزش و تمرين اين روش مشاهده شد .در بين قرنها 14الي16 بعد از ميلاد در استان (فوجيان)واقع در جنوب چين محلي به وجود مي آيد که بنا به سنت نام آن مکان را(شائولين) می گذارند و در اين مکان که در حقیقت دومين معبد شائولين در تاريخ هنرهای رزمي مي باشد ، عده ای از اساتيد و راهبان مشغول تعليم و تعلم هنر رزمي مي شوند.نحوه تعليم دراين مکان بسيار جالب و پيشرفته بود.البته پايه و اساس بازمي گشت به همان معبد شائولين قبلي که در شمال چين قرار داشت. در اين مکان علاوه بر سيستمهای تکامل يافته آن روز ، 18تمرين ابداعي بوديدهارما نيز تمرين مي شد.واقعه مهمي که باعث شد تعاليم اين مکان گسترش و پيشرفت حاصل نمايد.وجود جوانی بنام (چوی یوان ) بود که در اوايل قرن شانزدهم وارد اين محل شد . وی در مبارزه متخصص و به منظور تکميل فنون خود به آن محل رفته و مشغول تعليم تمرينات شده بود در ضمن تعاليم او متوجه شد که اين تمرينات دارای استعداد گسترش و خلق ابداعات جديد مي باشند از اين رو با صرف کوشش و وقت زياد در مطالعه سبکهای اصلي اين تمرينات را به هفتادودو تمرين افزايش داد ولي او هنوز اعتقاد داشت که اين هنر تکامل نيافته و به ظرفيت نهايي خود نرسيده است از اين رو(چوی) آن محل را ترک و شروع به تجسس و تحقيق جهت بدست آوردن اطلاعات فني در اطراف کشورش نمود پس از مدتي وی به پيرمردی برخورد که روش جالبي در تمرينات خصوصا زدن ضربه به نقاط حساس بدن که باعث بيهوشی مي شد داشت اين شخص که يک استاد پنجاه ساله معروف درمنطقه( شن سي) بود (پاک يوک فونگ) ناميده مي شد (چوی) پس از گفتگو با (پاک يوک فونگ) نقطه نظرات اصلي خود را در رابطه با گسترش و تکميل هنر رزمي تشريح و هدفش را از ديدار با او درميان گذاشت آنگاه پس از موافقت هر دو باهم به معبد شائولين برگشته و در آنجا حرکات را ترکيب و در مجموع صدوهفتاد تمرين اصلي را به وجود آوردند که بعدها در قالب پنج سبک اصلی تفکيک شدند . در قرن هفدهم سه روش مهم در هنرهای رزمي چیني پا به عرصه وجود نهادند که دو روش از آنها توسط مسلمانان چیني اختراع شده بود .
تان توئه چوان --------------- روش مبارزه با پا
چاچوان --------------- روش مشت زني خانواده چا
تانگ لانگ چوان --------------- روش مبارزه مانتيس حشره
تان توئه چوان: اين روش در استان(هه بي) در شمال چين توسط دو استاد برجسته مسلمان با نامهای چانگ يينگ چن و مايوفو اختراع شد در اين سبک ده فرم تمريني ابداع شده بود که عموما بر تقويت پاها تاکيد داشته و سه فرم آن مطلقا به حرکت و تکنيکهای لگد جهشي اختصاص داشتند از استادان مشهور اين سبک وانگ تزوپينگ ، ماچينگ يوان ،وانگ وی هان را مي توان نام برد.
چاچوان : اين روش دارای حرکات بسيار طولاني و بسيار زيبا مي باشد و از جمله سبکهايي است که بر روی قدرت و مبارزه دستها تکيه فراوان دارد دارا بودن فرمهای دفاع شخصي و مبارزه با سلاح از قبيل چوب ، نيزه و شمشير نيز از خصائص ديگر اين سيستم مي باشد اين سبک توسط استاد چانگ چن فنگ ابداء شد و از ديگر استادان مشهورش مي توان از چين چيافو ، ماهای ، چينگ نام برد.
تانگ لانگ چوان :موسس و ابداع کننده سبک(مانتيس) استاد(وانگ لانگ) است که يکی از اهالي بخش اصلي و بومي استان(شانتونگ) بود او از سن ده سالگي روش تمريني را زیر نظر یک استاد معروف تعليم می ديد وزماني که چين مي خواست در تصرف فاتحان منچوری در آيد با محافظت کافي (وانگ لانگ) و همقطارانش با همراهي استادشان به استان (سي چوان) مسافرت کردند بعد از مدتي استاد درگذشت ويکي از شاگردان ارشد و بالا رتبه جانشين او شد تمام آنها هر روز تعليم مي گرفتند اما هرگز به نظر نمي رسيد که (وانگ) مهارت لازم برای غلبه و تسلط بر شاگرد ارشد را بدست بياورد و حتی بعد از سه سال تمرين انضباطي سخت مهارت (وانگ) هنوز از شاگرد ارشد کمتر بود در اين هنگام او تصميم گرفت روشي را تکامل دهد که دارای متد بسيار ظريف و موثر بود واين جرقه ابداع هنگامي در مغز وی شعله ور شد که از مبارزه يک ملخ و يک حشره آخوندک دچار تعجب سختي شده بود و متعجبتر وقتي که حشره آخوندک بر ملخ فائق آمد او در مورد روشها به طور کامل دقت مي کرد و بعداز کوشش زياد و پشت کار دوازده اصل را برای حمله و دفاع وضع و تنظيم نمود او سپس اين اصول را با انتخاب دقيق خودش از چند تکنيک موثر باهم آميخت و بعد از سه سال تمرين هنگامي که برای بار دوم با شاگرد ارشد به رقابت برمي خواست به آساني بر او غلبه کرد در سال 1747 در حدود پنجاه سال بعد از مرگ استاد ، وانگ لانگ شخصي به نام (شنگ هسيائو) تعاليم وی را تکامل و گسترش داد در همين زمان در تاريخ چین اتفاق بزرگي روی داد و آن سرنگوني امپراتوری مينگ توسط مغولها بود در اين اثناء گروهها و دستجات مخطلفي که عده ای طرفدار سلسله (مينگ) و عده ای مخالف با مغولها بودند شروع به فعاليت به منظور فروپاشاندن حکومت منحوس مغولها نمودند در اين زمان اماکن تعليم دهنده کلا زير فشار مغولها قرار داشت و معبد شائولين نيز که مرکز تعليمات بود همراه با اساتيد مورد محاصره نيروهای مغولي بودند در آن هنگاه مسئله ای باعث شد تا شخصي به گوش رئيس امپراطوری مغول برساند که در داخل (معبد شائولين) افراد دست اندرکار خرابکاری و واژگون نمودن حکومت وی هستند از اين رو او لشکر سنگينی را به جنگ با افراد تعليم ديده فرستاد در اولين برخورد نيروهای متجاوز گر مغولي با شدت هرچه تمامتر توسط راهبان معبد سرکوب شدند ليکن بعد از زمان بسيار کوتاه لشکر عظيم ديگری که از طرف امپراطور گسيل شده بودند به علت خستگي و عدم استراحت اهالي معبد بر ايشان پيروز و تمام آنها را به جز پنج نفر به حلاکت رساندند همچنين معبد شائولين نيز طعمه حريق مغولان شد اين پنج تن که چهار مرد و يک زن بودند به علت توانايی مبارزه خود را نجات داده و به طرف کوهها فرار کردند اين واقعه حدودا در سال 1673روی داد در حدود اواخر قرن هفدهم و اوايل قرن هيجدهم روش ديگری پا به عرصه وجود نهاد که (وينگ چان ) نام گرفت اين سبک توسط بانويی به نام ييم وينگ چان اختراع شد در اين روش اساس کار بر مبنای تمرکز روی تکنيکهای دفاعي در مقابل خط مستقيم حمله و صرفه جويي در حرکات بود سپس (وينگ چان) در طول چهارصد سال تعغير و تحول يافت تا به امروز که اين سبک شامل سه فرم تکنيک و همچنين متدهای تمرين با مجسمه چوبي است که به نام(موک جونگ) معروف مي باشد تکنيکهای دست شصت درصد حرکات اين سبک را شامل شده که تعداد آنها بسیار و متنوع مي باشد در اين روش تکنيکهای بسياری وجود دارد که شاگرد قبل از مبارزه بايستی با مجسمه های چوبي کار کند و آن حرکات را ياد بگيرد زيرا مبارزه قاعده اصلي در اين سبک است در حملات بايد کمترين انرژی در جهت انجام بهترين حمله استفاده شود زيرا اين روش بر اساس صرفه جويی در انرژی به وجود آمده است در اين روش حرکات اضافي ويا بيش از حد دوراني وجود ندارد زيرا اين سبک براساس حملات خط مستقيم مي باشد تمام ضربات مشت و پا و حملات از خط فرضي مرکز بدن به طرف حريف پرتاب ميشوند و اين به دليل کاهش در فاصله دست و يا پا تا حريف مي باشد مشت زدن در وينگ چان به هيچ وجه شبيه مشت زدن در ديگر روشها نيست اين نوع مشتها در اين سيستم بنام مشت مورب مشهور مي باشند که از مرکز بدن شخص به طرف حريف پرتاب مي شوند اغلب دفاعها برای از تعادل خارج ساختن حريف پيش بينی شده و عموما در اين حالتها به وسيله گرفتن درست و يا کمر حريف مي توان باعث بهم خوردن تعادل وی شد در سال 1800شهر بندری (کانتون) مرکز بازرگاني چيني ها بود که در آن زمان معاملات با غرب نيز رو به فزوني نهاد به طوری که اروپايي ها مرفين به چين صادر و ابريشم و چای و تزئينات از چين می گرفتند در اين برهه از زمان هنرهای رزمي هيچگونه پيشرفتي حاصل نکرد و تنها شخصي به نام چانگ هيونگ دو سبک را با ابداعات خويش ترکيب و در سال 1836آن را(چوی لي فوت)نام نهاد لازم به ذکر است که در طول دورانهای متفاوت مجموع کليه هنرهای رزمي در چين به عناوين و اصطلاحات خاصي ناميده ميشدند که عبارت بودند از ووشو ، کوئوشو ، چوان فا ،چوان شو ، کونگ فو و... تا اينکه در سال 1912کليه ورزشهای رزمي به نامهای کوئوشو به معنای هنر ملي و ووشو به معنای هنر رزمي ملقب شدند لیکن پس از چند سال ووشو بعنوان یک نام و عنوان رسمی برای کلیه هنرهای رزمی چینی متداول شد
معبد شائولین
یکی ازمکانهای عقیدتی درآن زمانها بود که پیروان کثیری از قبایل مختلف چینی را بسوی خود می کشاند. معبدی ارزشمند به لحاظ تاریخی ومؤثر بر فرهنگ مردمان چین. بنا به برخی روایات این معبد را بودائیهای هندی که به این دیار مهاجرت کرده بودند بنا نهادند که از ابتدامکانی برای زیارت وکنترل قوای درونی بود. آنان معتقد بودند که آدمی از نیروهای حیاتی عظیمی غیر از حواس پنجگانه برخوردار است و سعیشان در آن معبد بیشتر کنترل هواهای نفسانی ، مبارزه با امیال درونی و نزدیکتر شدن به نیروی حیاتی بود ، که رفته رفته منجر به قدرتمندتر شدن نیروی تفکر آنان نیز شده و افراد یا قبایلی که با شائولین در ارتباط بودند همواره در جنگهای قبیله ای پیروز و برتر میدان بودند، به مرور زمان تمامی قبایل چین به این امر واقف شدند که فنون مهارتی ویژه ای در شائولین آموزش داده میشود که تسلط بر آن فنون آنان را فاتح جنگها می نماید لذا اغلب به آنجا روی آودند وفرهنگ و ذات شائولین در مدت نه چندان زیادی در تمامی سرزمین اژدهای زرد(چین) اشاعه یافت با سپری شدن سالیان بسیار زیاد هر قبیله ای تحولات جدیدی را بر فنون شائولین اعمال نمود تا اینكه اوضاع به گونه ای شد كه هر چند قبیله ، خود سبك ابداعی خاصی را بوجود آوردند كه در مجموع تا كنون شمار سبكهای رزمی شناخته شده چینی به بیش از 450 سبك رسیده است كه در مجموع غنای تكنیكی بی نظیری به این فنون رزمی بخشیده است .
راز داری
گرچه تفاوت فنون در این سبكها بسیار فاحش وآشكار بود اما یكی از وجوه مشترك آنها خصلت رازداری بسیار برجسته‌ای بود كه استاید این سبكها داشته و به شاگردان نیز منتقل می كردند. دلیل بوجود آمدن این خصلت این بود كه اگر قبیله یا طایف‍‍ه‌ی خاصی به فنون جدیدی دست پیدا میكرد ، برای آنكه در جنگها از همین فنون بر علیه خود آنان استفاده نشود یعنی در واقع ، ابزار را به دست دشمن نداده باشند ، بصورت بسیار محرمانه از این فنون محافظت میكردند. مدرنیته شدن جهان به شیوه امروزی و گرایش مردمان جهان به صنعت وتكنولوژی ، موجبات تغییرات فراوانی را در جنگهای طوائف چین فراهم آورد ، پدیده‌ی ارتباطات كه توانست مردم جهان را به هم نزدیكتر سازد،بروی چینی ها نیز بی تأثیر نبود . به مرور زمان روابط خاصی در میان مردمان چین ظهور نمود و فرهنگ شائولین به‌عنوان عقیده‌ای بنیادین در آن سامان درآمد .
حال كه مردم چین از نقطه‌ی اشتراكی بزرگی برخوردار شده بودند و امپراتوری چین هم جایگاه خود را در خطر می‌دید، ترفندهای دیگری را جهت سلطه بر آن كشور برگزید كه از آن جمله میتوان رواج تریاك در آن كشور را نام برد كه پس از مدت كوتاهی زندگی بیشتر مردم را فلج نمود . انقلاب تریاك یكی از بزرگ‌ترین رخدادهای تاریخی چین است و عمدتاً توسط تفكر و فرهنگ مشترك مردم چین كه نشأت گرفته از فرهنگ شائولین بود شكل گرفت و اعتیاد و ذات تریاك را در آن دیار ریشه كن كرد.
پس از آن زمان عموماً سبكهای مختلف شائولین از محبوبیت بیشتری برخوردار شدند تا آنجا كه در مراسمات مختلف ، قهرمانان و برجسته‌ترین رزمیكاران چینی به نمایش تواناییهای خود می‌پرداختند. طی چند صد سال این مسئله به همین روال می‌گذشت و فنون رزمی چینی كاملتر می‌شدند ، كشورهای زیادی خواهان فراگیری این فنون و مهارتهای رزمی بودند اما هیچگاه از سوی چینی‌ها اجابت نمی‌شد چرا كه همواره خصلت رازداری چینی‌ها به نسلهای بعد انتقال می‌یافت و مانع از گسترش این فنون در خاج از مرزهای چین میشد... تا اینكه پس از گذشت سالیان متمادی ، رفته رفته این مهارتها بصورت یك ورزش باستانی درآمد كه با نامهای مختلفی شناخته میشد كه مهم‌ترین این اسامی عبارت بودند از كونگ‌فو ، بوكس چینی ، چوان‌فا ، شائولین ، ووشو و ... كه بنا به توافقات مقامات شائولین در چین نام ووشو برای جهانی شدن این ورزش برگزیده و فدراسیون جهانی این ورزش نیز تشكیل شد.امروزه در تمامی كشورهای جهان سبكهایی از این ورزش آموزش داده میشود . گرچه آنچه كه در خارج از مرزهای چین موجود است ذره‌ای از وسعت عظیم فنون رزمی چینی است با این وجو د حس درونی بیشتر كسانی كه در اقصی نقاط جهان به این ورزش گرویده‌اند چیزی مشابه روحیات چینی‌های باستان است . اساساً تفكر گرایش به ووشو جدای از بحث " تنها یك ورزش مستقل " بوده و ووشو كاران بیشتر تفكرات آرمانی دارند و دست یابی به نیروهای درونی و متافیزیكی است كه موجب شده است تا این ورزش بُعدی اعتقادی در میان پیروانش پیدا كند . راهیابی به مسابقات جهانی و بدست آوردن مدالهای رنگین هیچگاه خواستهای روحی ووشو كاران را تجلی نمی‌بخشد به همین دلیل است كه بسیاری از قهرمانان برجسته این ورزش حتی پس از چندین بار تكرار قهرمانی ، با عظمی را سخت تر از قبل به تمارین طاقت فرسای ووشو ادامه می‌دهند.
ووشو در ایران
در ایران نیز از حدود سالهای 1364 و 1365 افرادی كه مجذوب ووشو شده بودند به چین كشیده شدند كه بعدها موجب ترویج ووشو در ایران شده و خود اساتید مطرحی در سطح بین‌الملل شدند كه در این میان چهره‌ی محمد پورغلامی بسیار نمایانتر است به طوری كه اكنون به عنوان عضو هیأت رئیسه‌ی فدراسیون جهانی ووشو و رئیس كنفدراسیون ووشو غرب آسیا در خدمت ووشو می باشد طی چند سال اخیر دوره های آموزشی مراحل شالبندی ووشو توسط ایشان پایه گذاری و تدوین شد و رنگ و روی نوینی به وضعیت درجه بندی هنرجویان این رشته ورزشی در سراسر کشور بخشیده شد.
