بانک مقالات زراعت و باغبانی

نوع گياه زراعي و رژيم‌ هاي مديريتي در تناوب زراعي بر پويايي و توزيع مکاني علف ‌هاي هرز موثرند. به منظور ارزيابي الگوي توزيع مکاني علف‌ هاي هرز و پويايي آن در طي فصل رشد، آزمايشي طي زمستان سال 1385 و بهار سال 1386 در مزرعه نمونه آستانه قدس رضوي به اجرا درآمد. به اين منظور قطعه زميني به ابعاد يک هکتار و با سابقه تناوبي يونجه - آيش - گندم انتخاب شد. علف ‌هاي هرز موجود در مزرعه به روش نمونه برداري گسسته سيستماتيک و با استفاده از کوادرات 0.5×0.5 متر، طي سه مرحله به ترتيب قبل از کنترل شيميايي، پس از کنترل شيميايي و قبل از برداشت به تفکيک شمارش و تراکم هر گونه ثبت گرديد. مجموعا از در 195 نقطه نمونه برداري شده در مزرعه 24 گونه علف هرز مشاهده شد. در ابتداي فصل رشد گونه‌ هاي غالب مزرعه را شاه تره ايراني و هفت بند تشکيل مي ‌دادند. با ادامه فصل رشد بر اهميت گونه ‌هاي چند ساله بويژه پيچک صحرايي و خارلته افزايش و از اهميت برخي گونه ‌هاي يک ساله غالب ابتداي فصل، مانند شاه تره ايراني کاسته شد. به منظور توصيف توزيع مکاني علف ‌هاي هرز مزرعه توابع واريوگرام گونه ‌ها در هر مرحله محاسبه شدند. اجزا واريوگرام، بسته به گونه و مراحل نمونه برداري متفاوت بودند. در مورد گونه‌ هاي رايج و در مرحله اول و دوم نمونه برداري، کمترين و بيشترين ميزان اثر قطعه‌ اي به ترتيب معادل 0.16 و 1.001 بود، دامنه تاثير علف ‌هاي ‌هرز مزرعه نيز در محدوده ‌اي بين 93.48-3.6 متر متغير بود. از اجزا واريوگرام ‌ها در فرايند کريجينگ استفاده شد و نقشه‌ هاي توزيع مکاني علف‌ هاي هرز در مزرعه رسم شدند. نتايج نشان داد که فراواني و پويايي مکاني علف ‌هاي تحت تاثير سابقه تناوبي و عمليات زراعي متناسب با آن بوده، از سوي ديگر نقشه ها، توزيع لکه‌ اي علف ‌هاي هرز را تائيد کردند اين امر فرصت استفاده از مديريت متناسب با مکان علف ‌هاي هرز را فراهم مي ‌آورد.

 نسخه قابل چاپ