بانک مقالات بینایی

هدف: مقايسه دو روش PRK و ليزيک طي يک دوره پي گيري طولاني مدت، از نظر اثر بخشي، پايداري نتايج اوليه و نيز تاثير برخي عوامل موثر بر موفقيت عمل.

روش پژوهش: مطالعه به روش بررسي اطلاعات موجود بر روي 236 چشم از 122بيمار که تحت عملPRK  قرار گرفتند، انجام شد. اعمال جراحي در مدت حدود 11 ماه و همگي توسط يک جراح انجام شدند. بيماران به صورت داخل گروهي و بين گروهي مورد مقايسه قرار گرفتند. جراحي هاي انکساري توسط دستگاه ليزر Technolas-217 انجام شدند. شاخص هاي بيماري شامل حدت بينايي اصلاح نشده، بهترين ديد اصلاح شده و ميزان رفرکشن، قبل و بعد از عمل مورد ارزيابي قرار گرفتند.

يافته ها: بيماران در محدوده سني 47-18 سال قرار داشتند. تعداد زنان دو برابر مردان بود. همه بيماران مبتلا به نزديک بيني ساده و يا توام با استيگماتيسم با شدت بين 1.25- تا 4- ديوپتر بودند. نتايج ارزيابي هاي شاخص هاي بينايي قبل از عمل بيماران در دو گروه يکسان بود. در آخرين ارزيابي بعد از عمل، 94.7 درصد بيماران در گروه ليزيک و 93.3 درصد در گروه PRK داراي ديد 25/20 يا بهتر بودند. دست يابي به رفرکشني در محدوده 0.5± ديوپتر طي دوره پيگيري سه ساله در 91.1 درصد گروه ليزيک و 90.6درصد گروهPRK  مشاهده شد. شاخصهاي مورد بررسي، در گروه ليزيک بهتر از گروهPRK  بود ولي تفاوت ها از لحاظ اماري معني دار نبودند.

نتيجه گيري: هر دو روش ليزيک و PRK، تاثير نسبتا يکساني در اصلاح نزديک بيني با شدت خفيف دارند؛ با اين تفاوت که زمان دست يابي به BCVA در روش ليزيک کوتاه تر است و شدت استيگماتيسم بيماران ممکن است در روش PRK، مختصري افزايش يابد.

 نسخه قابل چاپ