بانک مقالات بینایی

هدف: تعيين تاثير پارس پلانا ويتركتومي و جدا كردن هيالوييد خلفي بر كاهش ضخامت ماكولا و بهبود ديد در مبتلايان به ادم ديابتي ماكولا در بيماران هيالوييد خلفي سفت و ضخيم شده.
روش پژوهش: اين مجموعه موارد مداخله اي آينده نگر (prospective interventional case series) بر روي 30 چشم از 25 بيمار ديابتي كه در معاينه دچار ادم ديابتي ماكولا بودند و ضخامت ماكولاي آن ها براساس OCT از 170 ميكرون بيش تر بود و هيالوييد خلفي ضخيم شده داشتند، انجام شد. وضعيت خون رساني ماكولا قبل از عمل، با استفاده از اصلاح شده بيمار، قبل و 4 تا 6 ماه بعد از عمل، به دقت تعيين شد. وضعيت خون رساني ماكولا قبل از عمل، با استفاده آنژيوگرافي با فلورسين مشخص گرديد. مداخله درماني به صورت پارس پلانا ويتركتومي و كندن هيالوييد خلفي انجام شد.
يافته ها: متوسط ضخامت ماكولا قبل از جراحي 531.97±126.52 ميكرون بود كه بعد از عمل به 365.2±103.2 ميكرون كاهش يافت(P<0.0001) . متوسط BCVA قبل از عمل 0.82±0.39 لاگمار بود كه بعد از عمل به 0.65±0.34 لاگمار رسيد(P=0.006) . براساس ضريب همبستگي پيرسون، وضعيت خون رساني ماكولا و ديد قبل از عمل كم تر 20.200، تنها عواملي بودند كه ارتباط معني داري با BCVA بعد از عمل داشتند؛ به طوري كه خون رساني خوب ماكولا (P<0.001) و BCVA قبل از عمل كم تر از 20.200 (P=0.004) موجب ديد بعد از عمل بهتر شده بودند.
نتيجه گيري: پارس پلاناويتركتومي، بر ادم ديابتي ماكولا از لحاظ كاهش ضخامت ماكولا و بهبود ديد، موثر است اما بايد توجه داشت كه همه بيماران را نبايد در معرض عوارض عمل جراحي قرار داد. لازم است انتخاب بيماران براساس وضعيت ماكولا از لحاظ خون رساني و نيز بعد از اثبات نقش زجاجيه در ايجاد ادم ديابتي ماكولا با استفاده از OCT صورت گيرد.

 نسخه قابل چاپ