بانک مقالات بینایی

هدف: تعيين ميزان بروز، عوامل همراه و نتايج باليني اعمال مجدد پس از جراحي ليزري انكساري قرنيه.
روش پژوهش: در اين مطالعه توصيفي گذشته نگر از مجموع بيماراني كه در حد فاصل اول فروردين 1384 تا پايان آذرماه 1385 تحت اعمال جراحي ليزري انكساري قرنيه قرار گرفته بودند، پرونده مواردي كه تحت عمل مجدد قرار داشتند وارد مطالعه شد و حدت بينايي با و بدون اصلاح و عيب انكساري اسفروسيلندر قبل و بعد از عمل مورد مقايسه قرار گرفت.
يافته ها: در طول 21 ماه از مجموع 10311 چشم از 5257 بيمار، 63 چشم 0.6) درصد) تحت يك يا دو عمل مجدد قرار گرفته بودند. متوسط فاصله زماني بين عمل اول و عمل مجدد 116±20 روز بود. ميانگين ± انحراف معيار عيب انكساري معادل كروي قبل از عمل اول در چشم هايي كه تحت عمل مجدد قرار گرفته بودند به طور كلي -4.40±3.17 ديوپتر (محدوده -5.88 تا (-14.25، در بيماران گروه ليزيك -4.58±3.28 ديوپتر (محدوده -14.25 تا (5.18 و در بيماران گروه -2.73±1.61 PRK ديوپتر (محدوده -5.13 تا (0.8 بود. اين مقدار قبل عمل مجدد بيماران به طور كلي -1.13±1.97 ديوپتر (محدوده -4.25 تا (+3 كه در بيماران گروه ليزيك -1.25±1.71 (محدوده -4.25 تا (+3 و در بيماران گروهPRK  -0.45±1.7 ديوپتر (محدوده -2.75 تا (+1.5 بود. قبل از انجام عمل مجدد، تنها 30 درصد بيماران حدت ديد بينايي اصلاح نشده 20.40 يا بهتر داشتند ولي پس از عمل مجدد 100 درصد بيماران به حدت بينايي مذكور دست يافتند.
نتيجه گيري: انجام اعمال انكساري ليزري مجدد مي تواند يك روش درماني ايمن، موثر و مطلوب در درمان عيوب انكساري باقي مانده از عمل اوليه باشد. فراواني اندك اعمال جراحي مجدد در ميان بيماران، مي تواند نمادي از توموگرام هاي مناسب پاسخ مطلوب نژاد ايراني به جراحي هاي مزبور و يا مقاومت جراحان در مقابل انتظارات بيماران باشد.

 نسخه قابل چاپ