بانک مقالات بینایی

هدف: بررسي تظاهرات باليني و نتايج عملکردي و آناتوميک مداخلات جراحي در جداشدگي رگماتوژن شبکيه (RRD)  اطفال.
روش پژوهش: در اين مجموعه موارد توصيفي، کودکان مبتلا به RRD که در بيمارستان لبافي نژاد تهران در طول ده سال (1375 - 1384)، تحت عمل جراحي قرار گرفته و حداقل 6 ماه پي گيري شده بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند. با توجه به علت جداشدگي شبکيه، بيماران به 5 گروه اصلي ناهنجاري هاي مادرزادي – تکاملي (48 چشم)، ضربه (54 چشم)، نزديک بيني (12 چشم)، سابقه قبلي جراحي چشم (10 چشم) و علل ديگر (3 چشم) تقسيم شدند. متغيرهاي مورد بررسي شامل خصوصيات جمعيتي، باليني، نتايج جراحي و خصوصيات چشم مقابل بود.
يافته ها: تعداد 127 چشم از 108 بيمار (80.6 درصد مرد) با ميانگين سن 12.1±4.1 سال، وارد مطالعه شدند. عمل جراحي اوليه در 31 درصد از چشم ها، اسکلرال باکل و در 63 درصد ويترکتومي بود. بيماران به طور متوسط 34±21 (ميانه 33) ماه پي گيري شدند. چسبندگي مجدد شبکيه در 79.4 درصد چشم ها در آخرين پيگيري مشاهده گرديد. حدت بينايي معادل 20.200 يا بيشتر در 14 درصد چشم ها قبل از عمل وجود داشت که در آخرين پيگيري به 47.9 درصد افزايش يافت .(P=0.001) در بررسي چشم مقابل بيماران، در 82.2 درصد موارد، ساير بيماري هاي شبکيه (اغلب استحاله لاتيس) مشاهده گرديد.
نتيجه گيري: در اين مطالعه، علت اصلي جداشدگي رگماتوژن شبکيه در اطفال ضربه و اختلالات مادرزادي – تکاملي شناخته شد. با وجود پيچيدگي جداشدگي رگماتوژن شبکيه و اختلالات تهديد کننده بينايي در کودکان، نتايج ساختاري و عملکردي جراحي قابل قبول مي باشد. با توجه به شيوع بالاي مشکلات چشم مقابل در کودکان مبتلا، معاينات منظم افتالموسکوپي در بيماران در معرض خطر توصيه مي شود.

 نسخه قابل چاپ