مقالات بیابان

بيابانزايي پديده اي است که از عوامل متعددي اعم از طبيعي، اجتماعي ، اقتصاي تاثير مي گيرد و متقابلا بر اين موارد تاثير مي گذارد . اولين قدمها در اجراي فعاليت بيابانزدايي د ممانعت از گسترش بيابان بايد متکي بر شناخت پديده هايي باشد که هم بطور مجرا و هم در کنش با يکديگر در يک ناحيه تغييراتي را به وجود مي آورند و منجر به بيابانزايي مي گردند. در اين تحقيق ابتدا بر اساس تلفيق اطلاعات مربوط به نقشه هاي توپوگرافي، زمين شناسي، عکس هاي هوايي و بازديدهاي صحرايي، منطقه مورد مطالعه به 15 رخساره يا زير رخساره، ژئومرفولوژي تفکيک گرديد که هر رخساره يا زير رخساره ژئومرفولوژي به عنوان واحد اصلي ارزيابي بيابانزايي مد نظر گرفته شد. در مرحله بعد جهت بررسي عوامل بيابانزايي و ارزيابي شدت بيابانزايي، به کمک مطالعات پايه و با بررسي هاي صحرايي، امتيازدهي هفت عامل موثر بر بيابانزايي شامل اقليم، ژئومرفولوژي، سنگ شناسي، هيدرولوژي، خاکشناسي، مديريت و کاربري اراضي و وضعيت فعلي بيابانزايي بر اساس معيارهاي منطقه اي ارايه شده، در هر واحد ژئومرفولوژي انجام شد و کلاس بيابانزايي براي هر يک از آنها مشخص گرديد. سپس با  جمع کل امتيازات کسب شده از عوامل بيابانزايي، شدت بيابانزايي اراضي که در پنج کلاس ناچيز، کم، متوسط، شديد و خيلي شديد طبقه بندي گرديده بود برآورد گرديد. نتايج حاصل از اين تحقيق به شرح زير است.
بيابانزايي در شکل فعال خود در منطقه به وقوع پيوسته و روند آن رو به گسترش مي باشد. از بين فرايندهاي اصلي بيابانزايي، فرايند شوري زايي و قليائيت تحت تاثير عوامل طبيعي در %51 منطقه غالب مي باشد، در اين مناطق علاوه بر شرايط اقليمي و خاک شناسي عامل عمده بيابانزايي ژئومرفولوژي، سنگ شناسي و هيدرولوژي (عمق سفره آب زير زميني شور و هرز آبهاي شور ورودي) مي باشند و در %49 اراضي نيز فرايندهاي فرسايش بادي و آبي، تخريب پوشش گياهي و منابع آب تحت تاثير عوامل طبيعي و انساني (از قبيل سنگ شناسي، ژئومرفولوژي، اقليم، خاک شناسي، فشار دام و بهره برداري بي رويه از منابع آب زير زميني) غالب مي باشد. حدود 68.8 کيلومتر مربع (8.6 درصد) از سطح منطقه با بيابانزايي متوسط ، 400.8 کيلومترمربع (51.1 درصد) شاهد بيابانزايي شديد و 330.4 کيلومترمربع (41.3 درصد) از سطح کل منطقه با بيابانزايي خيلي شديد مواجه است.