مقالات باروری و ناباروری

يکي از علل ناباروري در مردان، از بين رفتن سلول هاي زاياي جنسي، در اثر درمان هاي ضد سرطان، نظير شيمي درماني و پرتو درماني است. با توجه به افزايش ميزان بقاي بيماران مبتلا به سرطان پس از درمان، به ويژه کودکان و رسيدن آنها به سن باروري، اهميت درمان ناباروري پس از درمان سرطان، در اين افراد دو چندان مي شود. معمول  ترين روش حفظ باروري در مردان مبتلا به سرطان، انجماد مايع مني و استفاده از اسپرم آنها براي لقاح آزمايشگاهي، پس از درمان سرطان است. به دليل عدم اسپرماتوژنز فعال در کودکان، حفظ بافت بيضه يا سلول هاي زايا، به صورت منجمد، پيش از شروع درمان سرطان در اين دسته از بيماران يک روش درماني مناسب محسوب مي شود. با اين حال، عدم بلوغ اسپرماتوگونيها يکي از مشکلات عمده اين روش درماني است. براي حل اين مشکل، تلاش شده است تا سلول هاي اسپرماتوگوني منجمد به شكل بافت بيضه يا به صورت مجزا، پس از درمان سرطان به بيضه فرد بازگردانده شود تا روند بلوغ سلول هاي اسپرماتوگوني در محيط طبيعي و زنده انجام گيرد. محيط هاي آزمايشگاهي نيز گزينه اي جايگزين براي بلوغ اسپرماتوگوني و توليد اسپرم لازم براي IVF هستند. در اين مقاله مروري، تلاش بر آن است تا با شناخت سلول هاي زايا و علل ناباروري ناشي از درمان سرطان، مروري بر روش هاي حفظ باروري و پيوند سلول هاي زايا انجام شود.

 نسخه قابل چاپ