مقالات اصول بهداشت رواني

مقدمه: در تعدادي از مطالعات شيوع بيشتر اختلالات روان پزشکي را در دانشجويان پزشکي گزارش نموده اند و برخي از مطالعات نيز بر ميزان استرس بالاي وارد شده بر دانشجويان پزشکي اشاره دارند. با توجه به اهميت سلامت جسماني و رواني پزشکان که مسووليت تامين سلامت جامعه را بر عهده دارند، بر آن شديم تا علاوه بر برآورد ميزان آسيب شناسي رواني در دانشجويان پزشکي سال آخر مقايسه اي نيز با دانشجويان هم مقطع غير پزشکي انجام دهيم تا نقش تحصيل در رشته پزشکي بر دانشجويان ارزيابي شود.
روش کار: اين مطالعه يک تحقيق مقطعي و توصيفي– تحليلي است که بر روي 69 نفر از دانشجويان مقطع کارورزي پزشکي و 57 نفر از دانشجويان مقاطع کارشناسي ارشد و Ph.D دانشگاه علوم پزشکي مشهد در سال 1383 انجام شد. ارزيابي توسط پرسش نامه مشخصات فردي (سن، جنس، تاهل، بومي يا غير بومي بودن و سطح درآمد و...) و ارزيابي روان پزشکي توسط آزمون SCL-25 بوده است. دو گروه به وسيله روش نمونه برداري خوشه اي نو آسان انتخاب شده اند. سپس دو گروه از لحاظ ابعاد نه گانه آزمون SCL-25 مورد مقايسه قرار گرفتند و تاثير متغيرهاي مستقل نظير سن و جنس و... نيز در ميزان بروز علايم روان پزشکي مورد ارزيابي قرار گرفت.
نتايج: در کل 126 نفر در اين تحقيق وارد شدند و ميان دو گروه دانشجويان پزشکي و غير پزشکي از لحاظ ابعاد نه گانه علايم روان پزشکي (براساس آزمون SDL-25) تفاوت معني داري مشاهده نشد (P>0.05). صرف نظر از رشته تحصيلي، روان پريشي و خصومت بين فردي در افراد مذکر به طور معني داري بالاتر از افراد مونث بود و جسماني سازي نيز در افراد متاهل و افسردگي در افراد مجرد به طور معني داري بالاتر از گروه مقابل بود. ترس مرضي و عقايد پارانوئيد به متغيرهاي سن و جنس و تاهل ارتباطي نداشت.
نتيجه گيري: طبق مطالعه ما تحصيل در رشته پزشکي نمي تواند عاملي براي افزايش آسيب شناسي رواني باشد و فاکتورهايي نظير جنسيت و تاهل نقش تعيين کننده تري دارد.

 نسخه قابل چاپ