مقالات اصول بهداشت رواني

مقدمه: فرسودگي شغلي سندرمي است که شامل خستگي هيجاني، مسخ شخصيت و کاهش احساس کفايت شخصي بوده و يکي از علل مهم کاهش عملکرد شغلي است. اين سندرم در مشاغلي که در برخورد مستقيم با مردم هستند بيشتر از ساير حرفه ها ممکن است مشاهده شود. اين پژوهش به منظور بررسي ابعاد مختلف فرسودگي شغلي در کارکنان مراکز بهداشتي درماني شهر مشهد انجام گرفته است.
روش کار: در اين مطالعه توصيفي- تحليلي با استفاده از روش سرشماري، پرسنل شاغل در 30 مرکز بهداشتي درماني مشهد با استفاده از فرم اطلاعات دموگرافيک و پرسش نامه فرسودگي شغلي مازلاک مورد ارزيابي قرار گرفتند و تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از آزمون هاي آماري توصيفي و استنباطي مناسب انجام شد.
يافته ها: نتايج پژوهش نشان داد که 24.5% کارکنان خستگي هيجاني زياد، 0.7% آن ها مسخ شخصيت زياد و 6.7% کارکنان کفايت شخصي کمي را دار بودند. بين سه بعد فرسودگي شغلي، ميزان خستگي هيجاني با مسخ شخصيت رابطه معني داري داشت (P=0.000) و ميزان کفات شخصي با خستگي هيجاني رابطه معني داري نشان داد (P=0.008). ميزان خستگي هيجاني و مسخ شخصيت رابطه معني دار معکوس با سن کارکنان داشتند P=0.015)، (P=0.01 ولي کفايت شخصي با سن کارکنان رابطه معني داري نداشت. تنها در بعد مسخ شخصيت تفاوت معني داري بين زنان و مردان )با برتري مردان( مشاهده گرديد (P=0.035).
بحث: خستگي هيجاني زياد در کارکنان در مقايسه با ساير بررسي ها جاي نگراني قابل توجهي دارد ولي در ساير ميزان هاي فرسودگي شغلي در پرسنل مراکز بهداشتي درماني وضعيت بسيار مناسبي مشاهده شد که در برخي آمارها تفاوت هاي چشمگيري با ميزان هاي ساير واحدهاي پزشکي در ايران و جهان دارد.

 نسخه قابل چاپ