مقالات اصول بهداشت رواني

مقدمه: هدف از اين انجام اين پژوهش، مقايسه کيفيت زندگي بين بيماران مبتلا به اختلال دوقطبي و افراد سالم جامعه مي باشد.
روش کار: در اين مطالعه مقطعي، 100 بيمار مبتلا به اختلال دوقطبي که بنا به تاييد روان پزشک در فاز يوتايميک بيماري به سر مي بردند، با استفاده از پرسشنامه 36 گويه اي سنجش سلامت عمومي (SF-36) مورد ارزيابي قرار گرفتند. جهت مقايسه اين گروه با افراد سالم جامعه، يک گروه شاهد که از بين همراهان بيماران و کارکنان بيمارستان انتخاب شده بودند نيز با استفاده از همين پرسشنامه مورد بررسي قرار گرفتند. يافته هاي مطالعه با استفاده از آزمون تي و ضريب همبستگي پيرسون مورد بررسي قرار گرفتند. اين مطالعه در سال 1388-89 در درمانگاه تخصصي اعصاب و روان بيمارستان آموزشي حافظ شهر شيراز انجام گرديد.
يافته ها: مقايسه کيفيت زندگي در بيماران دوقطبي با افراد گروه شاهد، بيانگر وضعيت بدتر بيماران در مقايسه با گروه شاهد در حيطه هاي عملکرد جسمي (p=0.022)، درد جسمي (p<0.0001)، سلامت عمومي (p<0.0001)، عملکرد اجتماعي (p<0.0001) و سلامت رواني (p<0.0001) بود. در گروه بيماران، يافته هاي حاصل از مطالعه نشاندهنده وضعيت مطلوبتر زنان نسبت به مردان در حيطه سرزندگي بود (p=0.046). هم چنين از لحاظ مشکلات احساسي نيز در گروه بيماران، افراد متاهل و مجرد نسبت به بيماران منطقه شرايط بهتري را گزارش کردند. (به ترتيب p=0.013، p=0.01).
نتيجه گيري: اختلال دوقطبي علاوه بر اثرات شناخته شده نامطلوبي که در دوره هاي افسردگي و مانيا بر کيفيت زندگي فرد دارد، حتي در فاز يوتايميک بيماري نيز بر جنبه هاي عمدهاي از کيفيت زندگي بيمار تاثير مي گذارد.

 نسخه قابل چاپ