مقالات اقتصاد کشاورزی و توسعه

در مطالعات جغرافيايي مناطق روستايي استان به دليل تنوع پديده هاي مکاني و ويژگيهاي متعدد آنها (مانند: جمعيت، وسعت، ناحيه جغرافيايي) امکان مطالعه به صورت مجرد و منفرد مقدور نيست و لذا اولين گام براي مطالعه پديده هاي مکاني داراي ويژگيهاي متعدد، طبقه بندي آنها در گروه هاي مشابه است. روش تحليل عاملي يکي از پيچيده ترين و بهترين روشها براي تعيين مهمترين عوامل موثر بر توسعه يافتگي محسوب مي شود. در اين پژوهش با روش تحليل عاملي، تحليل فضايي - مکاني سطح توسعه مناطق روستايي استان اصفهان در سال 1385 صورت گرفته است. به اين منظور 48 شاخص از نظر سطح توسعه انتخاب شدند که اين شاخصها به 4 عامل تقليل يافتند و 76 درصد واريانس را در بر مي گيرند. در بين 4 عامل برتر، عوامل اجتماعي - اقتصادي به تنهايي 41.7 درصد واريانس را پوشش مي دهند و تاثيرگذارترين عامل در مطالعه مي باشند. سپس با استفاده از روش خوشه اي، نقاط روستايي استان اصفهان از نظر سطح توسعه يافتگي، در 8 گروه همگن طبقه بندي شدند كه مناطق روستايي شهرستان اصفهان در گروه يکم (برخوردارترين مناطق استان اصفهان) و شهرستانهاي آران و بيدگل و برخوار و ميمه در گروه هشتم (محرومترين مناطق استان اصفهان) قرار مي گرفتند.

 نسخه قابل چاپ