بانک مقالات پزشکی

مقدمه و هدف: تريکوفيتون روبروم و تريکوفيتون منتاگروفيتس شايعترين گونه هاي عامل درماتوفيتوزيس در سراسر جهان هستند و شناسايي اين دو از نقطه نظر همه گيرشناسي و بيماري زايي مهم است. روش هاي معمول آزمايشگاهي براي افتراق اين دو گونه شامل؛ مشخصات ميکروسکوپي، بررسي ظاهر کلني و تست هاي بيوشيميايي مي باشد. روش هاي فوق وقت گير بوده و احتياج به پرسنل مجرب دارند و با وجود اين گاهي هنوز با هم اشتباه مي شوند. هدف مطالعه حاضر استفاده  از روش واکنش زنجيره اي پلي مراز و برش آنزيمي براي افتراق ايزوله هاي مرتبط با اين دو گونه بوده است.
مواد و روش ها: در اين مطالعه تجربي تعداد 100 ايزوله درماتوفيتي از بيماران مبتلا به اشکال مختلف درماتوفيتوزيس جدا شد و با بررسي مشخصات مورفولوژيک ماکروسکوپيک و ميکروسکوپيک مورد شناسايي اوليه به عنوان تريکوفيتون روبروم / تريکوفيتون منتاگروفيتس قرار گرفت. اين پژوهش در آزمايشگاه قارچ شناسي دانشگاه علوم پزشکي تهران در سال 1386 انجام گرفت. استخراج دي ان آ به روش گلاس بيد فنل کلروفورم صورت گرفت و نــاحيه ITS1-5.8SrDNA-ITS2 با روش واکنش زنجيره اي پلي مراز تقويت گرديد و سپس به کمک آنزيمMva?  مورد هضم اندونوکلئازي قرار گرفت. محصول واکنش زنجيره اي پلي مراز و محصول برش آنزيمي روي ژل آگاروز الکتروفورز شده و پس از رنگ آميزي و عکس برداري با توجه به الگوهاي الکتروفورتيک اختصاصي به دست آمده و با در نظر داشتن نتايج بررسي توالي اسيدهاي نوکلئيک مربوطه، گونه ها مشخص شد.
يافته ها: تست هاي مورفولوژيک به تنهايي قادر به افتراق قطعي دو گونه به ويژه در ايزوله هاي استريل فاقد توليد کونيدي نبود. ايزوله هاي با خواص بينابيني دو گونه نيز با روش هاي مورفولوژيک و فيزيولوژيک به سختي از همديگر متمايز مي شدند. پس از بررسي هاي مولکولي مشخص شد که 45 ايزوله متعلق به تريکوفيتون روبروم، 54 ايزوله متعلق به تريکوفيتون منتاگروفيتس و يک ايزوله گونه اي از فوزاريوم مي باشد. با انجام تست هاي فيزيولوژيک نتايج مشابه با اندکي تفاوت به دست آمد. همچنين مشخص شد که تست سوراخ کردن مو براي افتراق اين دو گونه از يکديگر، اعتبار بيشتري در مقايسه با تست اوره آز دارد.
نتيجه گيري: يافته هاي اين بررسي نشان داد که اولا روش هاي مبتني بر دي ان آ علي رغم هزينه بالاتر، از قاطعيت و سرعت بيشتري براي افتراق دو گونه تريکوفيتون روبروم و تريکوفيتون منتاگروفيتس برخوردار است و ثانيا اين دو گونه در ايران داراي شيوع تقريبا يکسان هستند. اين روش ها براي شناسايي ساير درماتوفيت ها قابل توصيه است.

 نسخه قابل چاپ