بانک مقالات پزشکی

زمينه و هدف: زنان نابارور نسبت به زنان بارور فشار رواني و عواطف منفي بيشتري را تحمل مي کنند. هدف اين پژوهش مقايسه اثر بخشي روش درمان شناختي-رفتاري با روش درمان شناختي مبتني بر حضور ذهن تيزدل بر نشخوار فکري زنان نابارور بود.
روش بررسي: در اين مطالعه کارآزمايي باليني از ميان زنان نابارور، پس از اجراي آزمون افسردگي بک 2 و اجراي مصاحبه تشخيصي به وسيله روان پزشک، تعداد 30 نفر که افسرده تشخيص داده شدند، به صورت نمونه گيري مبتني بر هدف انتخاب شده و به طور تصادفي در سه گروه مساوي جايگزين شدند. پس از اجراي مقياس پاسخ به نشخوار فکري از سه گروه، در دو گروه به عنوان مداخله به ترتيب درمان شناختي-رفتاري (12 جلسه هفتگي) و درمان شناختي مبتني بر ذهن آگاهي (8 جلسه هفتگي) اعمال شد، ولي گروه سوم به عنوان کنترل هيچ گونه درمان روان شناختي دريافت نکرد. پس از پايان دوره و يک ماه بعد از آن نيز همان آزمون براي هر سه گروه اجرا شد. داده ها با آزمون هاي آماري تحليل کوواريانس، آزمون تعقيبي بنفروني و تي وابسته تجزيه و تحليل شدند.
يافته ها: نتايج نشان داد که هر دو روش درماني قادر به کاهش نشخوار فکري در زنان نابارور بودند. هم چنين نتايج حاکي از توانايي بيشتر روش درمان حضور ذهن در پيش گيري از عود افسردگي بود.
نتيجه گيري: روش هاي درماني شناختي-رفتاري و درمان شناختي مبتني بر حضور ذهن تيزدل از کارآيي لازم براي درمان افسردگي برخوردار هستند، اما درمان حضور ذهن به واسطه عود کمتر ارجحيت بيشتري دارد.

 نسخه قابل چاپ