مقالات اخلاق پزشکی

از آنجايي که در طب جديد تعيين مرز دقيقي بين مرگ و زندگي به چالشي مهم تبديل شده است، به دنبال آن حقوق و قوانين انساني مربوطه، به طور مداوم مورد بحث و بررسي قرار مي گيرند. جوامع علمي و پيشرو موظف به تدوين و ترويج استانداردهايي شدند که جامعه بشري را براي حفظ کرامت و شان افراد حتي در شرايط مرگ و احتضار ياري کند. با رشد و توسعه انديشه بشر، تعريف حيات و زيستن، از توان فرد براي رفع نيازهاي اوليه و سطح زيستي خود، به برخورداري از سطح قابل قبولي از کيفيت زندگي و سطوح رواني و اجتماعي و فرهنگي سوق يافته است. لذا ضروري به نظر مي رسد که ارايه خدمات بهداشتي و پزشکي نيز مورد باز تعريف قرار گيرد و تنها بازگرداندن به زندگي، متبادرکننده ايفاي وظيفه و نقش پزشکي نباشد، بلکه احترام به خواست بيمار در راستاي خاتمه زندگي اش نيز به عنوان نوعي خدمات خطير پزشکي مورد توجه و مداقه قرار گيرد. در اين راستا لازم است «دستور عدم احيا» مورد بازبيني قرار گيرد و به عنوان يک انتخاب اخلاقي در خدمات پزشکي به بيماران تلقي شود.

 نسخه قابل چاپ