مقالات اپيدميولوژي

مقدمه و اهداف: اهميت فعاليت جسماني مطلوب به عنوان يک عامل بازدارنده و کاهنده خطر در سالمندان کاملا مشخص است. بررسي حاضربه منظور تعيين عوامل تسهيل کننده و بازدارنده فعاليت جسماني در سالمندان عضو کانون هاي سالمندي شهرتهران در سال 1387 انجام گرفت.
روش کار: اين مطالعه مقطعي با استفاده از تکنيک مصاحبه ساختمند و با استفاده از پرسشنامه چند قسمتي بر روي 400 سالمند انجام پذيرفت. نمونه گيري بصورت دومرحله اي با استفاده از روش تصادفي سيستماتيک انجام گرفت تحليل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS انجام شد.
نتايج: ميانگين سني افراد مورد مطالعه 4.49±64.07 سال بود که 53 درصد زندگي بدون تحرک داشتند و 30.25 درصد درمرحله پيش تامل، 12.75 درصد درمرحله تامل، 27.25 درصد آمادگي، 6.25 درصد عمل و 23.5 درصد بودند. از تنبلي و ملاقات با تعداد بيشتري از افراد به ترتيب به عنوان مهم ترين عامل بازدارنده و تسهيل کننده نام برده شد. سالمندان متاهل، جوانتر، با شاخص توده بدني کمتر و سابقه قبلي انجام ورزش و بدون بيماري مزمن فعاليت جسماني بيشتري داشتند. آناليز رگرسيون نشان داد که دانش ورزشي و منافع درک شده بيشتر و خود کارآمدي بالاتر باعث حرکت افراد در طول مراحل آمادگي رفتار مي گردند.
نتيجه گيري: يافته هاي اين مطالعه نشان داد که عوامل فراوني بر فعاليت جسماني در افراد سالمند موثر است. درک اين عوامل به آموزش دهندگان و ساير متخصصين سلامت در طراحي برنامه هاي مداخلاتي مناسب کمک مي کند.

 نسخه قابل چاپ