مقالات آب و خاك (علوم و صنايع كشاورزي)

برهم کنش بين قارچ هاي ميکوريز آربوسکولار بومي (Glomus mosseae) و غير بومي (Glomus spp.) مناطق آلوده با باکتري هاي مقاوم به کادميوم و محرک رشد گياه بومي مناطق آلوده ( Bacillus mycoidesوMicrococcus roseus ) بر رشد، جذب کادميوم و عناصر غذايي توسط گياه ذرت (Zea mays L.)، در خاک آلوده به کادميوم بررسي گرديد. با افزايش سطح کادميوم خاک، وزن خشک اندام هوايي، ريشه، مقدار فسفر و آهن اندام هوايي کاهش و مقدار کادميوم اندام هوايي و ريشه افزايش يافت. درصد کلنيزاسيون ريشه در سطوح مختلف کادميوم و در مايه زني توام با باکتري هاي محرک رشد گياه متفاوت بود. بيشترين وزن خشک اندام هوايي و ريشه، جذب فسفر و آهن به اندام هوايي در غلظت هاي بالاي کادميوم، در تيمار گلوموس موسه بود. در تيمارهاي فقط ميکوريزي در سطوح 100 و 200 کادميوم، به ترتيب گياهان کلنيزه شده با Glomus spp. و گلوموس موسه بيشترين مقدار کادميوم ريشه را داشتند. در هر دو سطح کادميوم، مايه زني توام باکتري هاي ميکروکوکوس روزئوس و باسيلوس ميکوديس با گلوموس موسه به ترتيب منجر به افزايش و کاهش مقدار کادميوم اندام هوايي در مقايسه با مايه زني جداگانه گلوموس موسه گرديد. اين در حالي است که در سطوح 100 و 200، مايه زني توام باکتري هاي محرک رشد گياه با Glomus spp. به ترتيب منجر به افزايش و کاهش يا عدم تفاوت معني دار در جذب کادميوم به اندام هوايي گرديد. تيمار مايه زني توام گلوموس موسه با باکتري ميکروکوکوس روزئوس با بيشترين مقدار تجمع کادميوم در گياه، موثرترين تيمار در گياه پالايي و تثبيت کادميوم شناخته شد.

 نسخه قابل چاپ