مقالات آب و خاك (علوم و صنايع كشاورزي)

کيفيت آب آبياري در اکثر مناطق ايران پائين بوده و به درجات مختلف با شوري همراه مي باشد که بروز خشکسالي اين مشکل را تشديد کرده است. با اعمال مديريت هاي صحيح کشاورزي مي توان از اين آبها براي کشت گياهان متحمل و نيمه متحمل به شوري استفاده کرد. يکي از روش هاي مديريتي جهت استفاده از آب هاي شور و لب شور، تلفيق آب شور و معمولي مي باشد. هدف اين تحقيق، بررسي چهار روش تلفيق آب شور (هدايت الکتريکي 11 دسي زيمنس بر متر) و معمولي (هدايت الکتريکي 2 دسي زيمنس بر متر) و تاثير هر رژيم روي عملکرد و اجزاي عملکرد دو رقم آفتابگردان بود. آزمايش به صورت کرت هاي خرد شده در قالب طرح بلوک کامل تصادفي با 4 تکرار اجرا گرديد که در آن کرت هاي اصلي شامل 2 رقم آفتابگردان (هايسان 33 و آلستار) بوده و در کرت هاي فرعي از 4 رژيم آبياري (1- تيمار شور- معمولي، 2- تيمار آب معمولي- شور، 3- آبياري يک در ميان و 4- آبياري مخلوط) استفاده شد. بذر هر دو رقم هايسان 33 و رقم آلستار، به طور مساوي در 32 کرت کاشته شده و از مرحله کاشت تا ساقه دهي گياهان، سه مرتبه با آب معمولي جهت استقرار بهتر آبياري شدند. بعد از اين مرحله تا زمان برداشت براي آبياري، رژيم هاي آبياري مورد اشاره به کار گرفته شد. نتايج نشان داد که در ميان چهار رژيم اعمالي، رژيم آبياري شور- معمولي از نظر عملکرد روغن، وزن صد دانه، عملکرد دانه، عملکرد دانه در طبق، قطر ساقه، ارتفاع بوته، قطر طبق، مساحت برگ و املاح موجود در برگ بيشترين شاخص را داشته است. براي رقم هايسان 33 رژيم آبياري يک در ميان و براي رقم آلستار رژيم آبياري مخلوط بعد از رژيم آبياري شور- معمولي داراي بهترين عملکرد دانه و روغن بوده است.

 نسخه قابل چاپ