بانک مقالات علوم محیطی

منطقه يک تهران از نظر آب و هوايي نسبت به ساير مناطق برتري داشته است و از دير باز مورد توجه مسولين و مردم بوده و به همين علت در معرض مداوم توسعه شهري در منطقه تهران بزرگ بوده است. در اين تحقيق ميزان تاثير عوامل توسعه شهري بر روند شدت آلودگي صوتي در يک دوره ده ساله به روش رگرسيون خطي محاسبه گرديد و از طريق رسم منحني هاي همبستگي و به دست آوردن ضرايب همبستگي ميان عوامل توسعه شهري و آلودگي صوتي، نتايج زير در مورد اثر اين عوامل بر آلودگي صوتي منطقه يک در بين سال هاي 72 تا 82 به دست آمده است:
اولين عامل يعني افزايش جمعيت، تاثير فزاينده و منفي بر آلودگي صوتي منطقه مورد نظر داشته و رابطه مستقيمي ميان اين دو عامل وجود دارد. دومين عامل رفت و آمد خودروهاست که شيب منحني رشد ترافيک در برخي سال ها تندتر از شيب آلودگي صوتي و در برخي سال ها بالعکس مي باشد و مي توان گفت بين اين دو عامل همبستگي وجود دارد ولي تاثير آن به اندازه عامل جمعيت نيست. سومين مورد افزايش تراکم مسکوني است که با توجه به رشد غير يکنواخت آن در هر سال، مي توان نتيجه گرفت که ميان اين دو عامل همبستگي زياد وجود ندارد ولي مي تواند همراه با ساير عوامل بر روند رشد آلودگي صوتي تاثير داشته باشد. مورد چهارم فضاي سبز است که اثر کاهنده بر آلودگي صوتي منطقه دارد، با علم به اين که عوامل موثر و مهمي بر روند افزايش آلودگي صوتي منطقه اثر دارند، توسعه فضاي سبز مي تواند نقش کليدي را ايفا نمايد ولي با توجه به ميزان رشد فضاي سبز در دوره ده ساله مورد نظر، اين عامل توانسته است تنها بخشي از آن را کاهش دهد و براي کاهش بيشتر آن بايد اقدامات جامع تري در زمينه توسعه فضاي سبز صورت گيرد.
به طور کلي مي توان با سياست گذاري و وضع قوانين و اجراي سياست هاي زيست محيطي در کاهش آلودگي صوتي شهرها اقدامات موثري انجام داد. در منطقه يک نيز ازدياد فضاي سبز و استفاده از گياهان در معماري شهرها، جلوگيري از فروش تراکم مسکوني مازاد، منع و جريمه استفاده از وسايل با صداي ناهنجار، جلوگيري از تردد ماشين هاي سنگين، تبديل به احسن نمودن خودروهاي فرسوده، احداث مترو، تعريض معابر عمومي، رواج فرهنگ استفاده درست از وسايل نقليه عمومي و همکاري بيشتر شهرداري با سازمان ها جهت کاهش حفاري ها به منظور کاهش آلودگي، از راه هايي است که در اين تحقيق پيشنهاد شده است.

 نسخه قابل چاپ