بانک مقالات علوم محیطی

کلان شهر يکي از مراحل رشد شهر به شمار مي رود که مشکلات شهري در اثر افزايش جمعيت و توسعه کالبدي شهر در آن بيشتر به چشم مي خورد. وجود سکونتگاه هاي غيررسمي يکي از مهم ترين مشکلات کلان شهرها در ايران است که مشکلات زيادي در ابعاد کالبدي، محيطي، اقتصادي، اجتماعي و حتي سياسي براي اين شهرها بوجود آورده است. سکونتگاه هاي غيررسمي در اين تحقيق به سکونتگاه هايي اطلاق مي شود که بر روي اراضي تصرفي و کشاورزي و بدون اخذ مجوزهاي لازم براي ساخت و با استفاده از مصالح کم دوام، خارج از برنامه هاي توسعه شهري در نقاط مختلف شهر به وجود مي آيند. اين سکونتگاه ها زاييده فقر و مهاجرت بوده و با افزايش فقر و دامنه مهاجرت، گسترش بيشتري مي يابند. منظور از توانمند سازي عبارت است از سياست ها و برنامه هايي که اين سکونتگاه ها را در ابعاد اجتماعي، اقتصادي و کالبدي با تکيه بر مشارکت ساکنان، ارتقا بخشد. هدف اصلي اين تحقيق آن است که تمايل يا عدم تمايل ساکنان اين سکونتگاه ها در شهر اهواز را جهت مشارکت در طرح هاي توانمندسازي بسنجد. بدين منظور، اين تحقيق با استفاده از مطالعات ميداني در جهت يافتن پاسخ سوالات زير است:
آيا ساکنان سکونتگاه هاي غيررسمي نسبت به آينده محله خود خوشبين بوده و تمايل به مشارکت جهت بهبود وضعيت محله خود را دارند؟ آيا رابطه معني داري بين سابقه سکونت در سکونتگاه هاي غيررسمي و خوشبيني به آينده محل سکونت فعلي و مشارکت با شهرداري و ساير سازمان هاي عمران شهري جهت بهسازي محل زندگي (محله) وجود دارد؟
نتايج به دست آمده نشان مي دهد که %41.4 ساکنان سکونتگاه هاي غيررسمي نسبت به آينده محل سکونت خود خوشبين بوده و مايل به ماندن در محل زندگي فعلي خود هستند و %85.5 از آن ها تمايل به مشارکت در بهسازي محله و مسکن خود دارند. همچنين نتايج نشان مي دهد که بين سابقه سکونت و ميزان تمايل به مشارکت در طرح هاي توانمند سازي رابطه معني داري وجود دارد.

 نسخه قابل چاپ