بانک مقالات زیست شناسی

در اين مطالعه، ژنومي متشکل از 3 کروموزوم هر يک به طول 100 سانتي مورگان شبيه سازي شد. تعداد متفاوت نشانگر روي هر کروموزم با تراکم مختلف (100 نشانگر با فواصل 1 سانتي مورگان، 200 نشانگر با فواصل 0.5 سانتي مورگان، 1000 نشانگر با فواصل 0.1 سانتي مورگان و 2000 نشانگر با فواصل 0.05) درنظر گرفته شد. 30 مکان صفت کمي يا QTL که بطور تصادفي روي کروموزوم پراکنده شده بودند، شبيه سازي شدند. جمعيتي با اندازه موثر 100 فرد (50 نر و 50 ماده) شبيه سازي شدند. اين ساختار جمعيتي براي 50 نسل با آميزش تصادفي ادامه يافت تا عدم تعادل پيوستگي مورد نظر بين نشانگرها و QTL ها بوجود آيد. بعد از 50 نسل آميزش تصادفي، اندازه جمعيت به تعداد 1000 فرد (500 نر و 500 ماده) در نسل 51 گسترش يافت. اين اندازه جمعيت براي 8 نسل بعدي (تا نسل 58) ثابت ماند. براي افراد نسل 51 و 52 فنوتيپ با وراثت پذيري 0.5 و 0.1 شبيه سازي شد. از اطلاعات فنوتيپي اين افراد جهت برآورد اثرات نشانگرها استفاده شد و صحت برآورد ارزش هاي اصلاحي ژنومي در افراد اين دو نسل و نسل هاي بعدي محاسبه گرديد. نتايج آزمايش اول نشان داد که براي صفات با وراثت پذيري بالا هرچه تراکم نشانگرها بيشتر باشد، صحت برآورد ارزش هاي اصلاحي ژنومي نيز بيشتر است. اما براي صفات با وراثت پذيري پايين افزايش تراکم نشانگري تا يک ميزان مشخص (تراکم نشانگري با فواصل 0.1 سانتي مورگان) باعث افزايش صحت برآورد ارزش هاي اصلاحي ژنومي مي شود و افزايش تراکم نشانگري بيش از آن سبب کاهش صحت برآوردها مي شود. نتايج آزمايش دوم که در آن تنها از اطلاعات فنوتيپي نيمي از افراد نسل هاي 51 و 52 جهت برآورد اثرات نشانگرها استفاده شده بود، نشان داد که با کاهش تعداد افراد در اين گروه صحت برآوردها نيز کاهش مي يابد. در هر دو آزمايش، صحت برآوردها در صفات با وراثت پذيري بالا در تراکم نشانگري يکسان بيشتر از صفات با وراثت پذيري پايين بود. نتايج اين مطالعه نشان داد که صحت برآورد ارزش هاي اصلاحي ژنومي پس از گذشت نسل ها از نسل هايي که آثار نشانگري در آنها برآورد شده است، بتدريج کاهش مي يابد.