بانک مقالات زیست شناسی

تنش خشكي بعد از بيماريها دومين عامل كاهش دهنده عملكرد گياه نخود (Cicer arietinum L.) محسوب مي شود. به منظور بررسي اثرات تنش خشكي بر كل ماده خشك توليدي، ماده خشك دانه، توانايي حفظ كلروفيل، محتواي رطوبت نسبي، تجمع پرولين و كربوهيدراتهاي محلول در شرايط تنش خشكي در شش ژنوتيپ نخود، آزمايشي در سال 1386 در گلخانه تحقيقاتي دانشكده كشاورزي دانشگاه بوعلي سينا اجرا گرديد. طرح آزمايشي به صورت فاكتوريل در قالب طرح پايه كاملا تصادفي با سه تكرار انجام گرفت كه در آن رژيم آبياري در سه سطح 100، 50 و 25 درصد رطوبت قابل استفاده خاك و شش ژنوتيپ نخود شامل آرمان، جم، هاشم، آزاد، ILC482 و ILC1799 در نظر گرفته شد. نتايج حاصل از تجزيه واريانس داده ها نشان داد ماده خشك كل، ماده خشك دانه، محتواي كلروفيل و محتواي رطوبت نسبي ژنوتيپهاي مورد آزمايش با كاهش آب قابل استفاده خاك از 100 به 50 و 25 درصد به طور معني داري كاهش يافت. تاثير كمبود رطوبت قابل استفاده خاك بر كاهش محتواي كلروفيل a بيشتر از كلروفيل b بود. با كاهش رطوبت قابل استفاده خاك از 100 به 50 و 25 درصد، به ترتيب محتواي كلروفيل a گياهان به طور متوسط حدود 31 و 43 درصد كاهش نشان داد. در محدوده فوق كاهش كلروفيل b به ترتيب در حدود 16 و 38 درصد بود. تنش كمبود آب سبب افزايش غلظت پرولين و كل كربوهيدراتهاي محلول گرديد، به گونه اي كه محتواي پرولين و كل كربوهيدراتهاي محلول در سطح 25 درصد آب قابل استفاده خاك به ترتيب تا حد 32 و 2 برابر افزايش يافت. تجمع پرولين تا حد زيادي متفاوت از روند انباشت كل كربوهيدراتهاي محلول و همچنين تغييرات كل ماده خشك توليدي و محتواي رطوبت نسبي بود.

 نسخه قابل چاپ