مقالات مطالعات و پژوهش هاي شهري منطقه اي

با افزايش بي رويه جمعيت، بويژه جمعيت شهر نشين در چند دهه اخير در کشور ايران، مساله فضا و توسعه پايدار فضايي از اهميت قابل توجهي برخوردار گرديده است. در ايران رشد جمعيت شهري با توسعه ناموزون افقي شهر و از بين بردن منابع کشاورزي و طبيعي اطراف شهرها همراه بوده است. اين در حالي است که بسياري از شهرها داراي منابع فضايي باارزش، اما فرسوده اي هستند که راه گشاي بسياري از مشکلات به وجود آمده شهرها در حال حاضر است، و از همين جا مساله بهسازي و نوسازي اين فضاهاي باارزش مورد توجه قرار گرفته است. متاسفانه، ايران به دليل استفاده از طرح هايي که بيشتر تقليدي بوده و تنها مسايل کالبدي را مورد توجه قرار داده است، نتوانسته از اين فضاي باارزش استفاده بهينه اي را به عمل آورد. محله جوباره اصفهان از جمله محلاتي است که ضمن برخورداري از قابليت هاي بالقوه در جذب جمعيت با معضل بافت فرسوده مواجه شده است. اين محله به رغم طرحهاي اجرا شده در جهت احياي آن، نتوانسته آن گونه که شايسته قدمت محله و توانهاي موجود آن است، در مسير توسعه پايدار فضا گامي موثر بر دارد و همچنان شاهد گريز جمعيت از محله و گسترش افقي شهر هستيم. هدف اين مقاله تحليلي برطرح هاي احياء و نوسازي در محله جوباره و بيان نقاط ضعف و قوت آنها و ارايه راهکارهايي براي استفاده بهينه از اين فضاها ضمن حفظ هويت بافت است. در اين پژوهش، از روش تحقيق توصيفي ژرفانگر استفاده شده وبه منظور سنجش و تجزيه و تحليل اطلاعات از تمامي روشهاي مصاحبه، مشاهده، پرسشنامه و مطالعه کتابخانه اي بهره مند شده است. برخي نتايج حاصل از اين تحقيق به قرار زير است: نوسازي پايدار بدون شناخت و توجه به ساختار اجتماعي، فرهنگي و اقتصادي محل امکان پذير نيست، بدون جلب مشارکت واقعي مالکان اين بافتها امکان دستيابي به بهسازي مطلوب محقق نخواهد شد.

 نسخه قابل چاپ