مقالات مطالعات برنامه درسی

عدم تمايل به نظم پذيري در مدارس پيامدهاي منفي گوناگون و فراواني براي دانش آموزان در حيطه هاي آموزشي، اجتماعي و خانوادگي در بردارد. علاقه نداشتن به نظم پذيري حتي در دانش آموزاني که دچار مشکلات حاد و نابهنجار نيستند زمينه قانون گريزي، خود کم بيني و تخلفات بيشتري را در آنان فراهم مي آورد. معلمان، درمقام اشخاصي که بايد از آگاهي و توانمندي در شناسايي و ايجاد رابطه سازنده با دانش آموزان برخوردار باشند، يکي از مهمترين عوامل در شکل گيري شخصيت رو به رشد دانش آموزان به شمار مي آيند. تحقيق حاضر تلاش مي کند تا اهميت اين نقش را در ايجاد رفتارهاي حاکي از نظم پذيري در دانش آموزان، تبيين نمايد. اين تحقيق فرضيه هاي زير را مورد آزمون قرار داده است: 1. ميان ارتباط دوستانه معلم با رعايت انضباط در دانش آموزان رابطه مثبت معنادار وجود دارد؛ 2. ميان ميزان احترام گذاشتن معلمان به دانش آموزان با نظم پذيري ارتباطي مثبت و معنادار وجود دارد؛ 3. ميان تلاش معلمان در تفهيم مطالب آموزشي به دانش آموزان و نظم پذيري ارتباطي مثبت و معنادار وجود دارد و 4. ميان ميزان الگوي نظم پذير بودن در معلمان با نظم پذيري از طرف دانش آموزان رابطه اي مثبت و معنادار وجود دارد. به منظور بررسي فرضيه هاي تحقيق، 200 تن از دانش آموزان دختر پايه دوم دبيرستانهاي منطقه 15 تهران، به طور تصادفي، انتخاب شدند و از آنان خواسته شد تا به پرسشنامه محقق ساخته پاسخ دهند. نتايج تحقيق نشان داد که رابطه دوستانه و صميمي معلمان با دانش آموزان، نمونه برتر بودن معلمان براي دانش آموزان، تلاش در خور معلمان به منظور تفهيم مطالب آموزشي، احترام گذاشتن به دانش آموزان، و نيز موفقيت خانوادگي دانش آموزان موجب افزايش ميزان نظم پذيري آنان مي گردد.  

 نسخه قابل چاپ